Bendicirei o teu nome para sempre, meu Deus e meu Rei - Salmo 144

Domingo 5 de Pascua - ciclo C

O SEÑOR DA RIBEIRA

Señor da Praia,

Señor doutros mares…

síntome como Pedro, como Andrés, Santiago, Xoán…

Todo foi rápido… Non o esperaba.

Só a túa palabra e o teu rostro curtido

e ensombrecido polo sol do día

abondou para chamar a miña atención.

A túa voz, pronunciando o meu nome,

foi a porta dun novo futuro a descubrir.

Todos, moitos, estabamos coas nosas redes,

pero a túa mirada dirixiuse a min

e a  túa palabra atraínte pronunciou,

como ninguén pronuncia, o meu nome.

“Ven e sígueme”foi a invitación única e seca

que recibín de ti.

As miñas mans deixaron as redes de sempre

sobre a area de cor dourada de sempre.

Sentín "as súas bágoas" que humedecían a praia

e as miñas mans encalecidas

pola separación que supoñía o seguirte.

Deixei os meus compañeiros de traballo de sempre;

deixei a miña barca querida de sempre ...

... E sen nada, sen as redes que tanto quería

e me facían feliz ata agora, seguinte;

e así me querías; sen as miñas redes.

E aventureime a algo novo

sen a seguridade que me daban as miñas queridas redes.

Tras de ti ías deixando as pegadas

marcadas sobre a area húmida.

De pé intentei pisar as túas pegadas séndoche fiel,

pero volvendo a miña mirada ao pasado,

descubro a miña fraxili­dade humana.

Espido, coas miñas mans só ... así me querías.

O teu amor enchoupou todo o meu ser

e gozoso experimentei que

o único “instrumento” de traballo era “eu”,

e especialmente o meu corazón para amar

e as miñas mans para traballar.

Só querías iso: o meu corazón e as miñas mans.

Deste xeito, convertinme nas túas redes, Señor da Ribeira,

capaces de achegar a ti os enfermos, os afastados,

os amigos e non tan amigos, os ricos e os pobres…

As miñas mans son as túas mans, Señor da Ribeira.

As miñas palabra son as túas palabras, Señor da Area dourada

A miña vida é a túa vida, Señor da Praia.

O meu corazón está no teu corazón, Señor dos Mares.

O teu destino é o meu.

Atrás quedaron as miñas redes.

Algunha vez cruceime con elas

e mirámonos; recoñecémonos

y felices lembramos vellos tempos.

Agora facemos o mesmo; somos o mesmo.

Fomos creados para o mesmo.

Elas traballaron para o seu dono.

Eu amo e traballo para Ti; Señor da Ribeira.

Elas atraíanme e gañaban o pan de cada día.

Ti es o meu pan, e do teu pan entregado e compartido

son saciados os coxos, os eivados,

os cegos, os pobres e tamén os ricos…

E agora comprendo o gozo dos aloumiños

dunhas mans suaves ...

Comprendo a dor e a amargura

de non ser aloumiñado polo meu Dono ...

Entendo as bágoas ao afastarse o meu Señor.

Si, agora entendo que a suavidade duns aloumiños

de quen te ama te enchan de plenitude.

Agora entendo que o entretecer con amor

é amor compartido.

Entendo a ledicia das miñas redes

cando eran aloumiñadas

polas miñas mans rudas e encalecidas.

Señor da Ribeira ...

Agora Señor das redes ...

Os aloumiños das túas mans

dan plena satisfacción aos meus traballos

nos mares onde son enviado a traballar,

e sinto a cotío a ausencia da túa pel suave

polo afán de crer que son libre lonxe de ti.

Agora entendo as miñas redes.

Agora que son a túa rede,

Señor da Ribeira.