Ficha e Lectio - Domingo 13 Ordinario A
FICHAS ANTERIORES:
DOMINGO XIII T. O.
(Ciclo A: 2 de xullo 2017)
No
comentario sobre o texto de Mateo do evanxeo voume inspirar noutro comentario sobre
o mesmo texto do coñecido teólogo e bo coñecedor da Biblia, José Antonio Pagola,
sobre o que algúns de vós seguramente oístes falar algunha vez. Pola miña parte,
identifícome bastante coas ideas del sobre a persoa de Xesús, que están moi en
consonancia co modo xeral de sentir e de percibir das xentes do noso tempo.
Pois
ben, no texto de Mateo atopámonos cunha serie de afirmacións, máis ben
esquemáticas, que Mateo pon en boca de Xesús e que nos poden resultar un tanto
duras ou difíciles de interpretar no contexto doutras manifestacións, máis
básicas ou centrais, dos evanxeos. Dísenos por exemplo neste texto de Mateo:
“Quen ama a seu pai ou a súa nai máis ca a min, non é digno de min”; “quen non
carga coa súa cruz e me segue, non é digno de min”, etc.
A
verdade é que na mensaxe de Xesús hai que procurar atender sempre, da mellor
maneira posible, á estrutura xeral ou fundamental. Esta non debería endexamais
ser descoidada ou esquecida. Refírome sobre todo ó anuncio básico de que todos
somos queridos en Xesús polo pai Deus e de que en consecuencia nos debemos
comportar mutuamente como irmáns. Coa alegría e mutua satisfacción que todo
isto leva esencialmente consigo.
A
linguaxe de Xesús sobre as nosas renuncias ou sobre as cruces que nos tocará
levar na vida ha ser entendida, polo tanto, como algo que de feito acompañará
con frecuencia o noso seguimento de Xesús; mais non como algo que se derivase
directamente da mensaxe mesma cristiá, coma se esta mensaxe en canto tal
esixise dores e sufrimentos como condición intrinsecamente necesaria para o
auténtico ser cristián. De feito, así semella que o entendían, en parte
alomenos, determinadas prácticas penitenciais que os máis maiores entre nós
aínda temos nalgún grao vivido.
Neste
sentido comenta con razón o aludido experto o seguinte (e penso que paga a pena
atender o que nos di):
“Xesús
non quería ver sufrir a ninguén. O sufrimento é malo. Xesús endexamais o buscou
nin para si mesmo ni para os demais. Ó contrario, toda a súa vida consistiu en
loitar contra o sufrimento e o mal que tanto dano fan ás persoas. As fontes
preséntano sempre combatendo o sufrimento que se esconde na enfermidade, nas
inxustizas, na soidade, na desesperanza ou na culpabilidade. Así foi Xesús: un
home dedicado a eliminar o sufrimento, a suprimir inxustizas e a contaxiar forza
para vivir”.
Antes
de volver ó comentario de Pagola, cómpre que nos decatemos de que Xesús non era
un simple e abstracto teórico das relixións sen contacto coa realidade
histórica concreta, senón que estaba moi implicado na vida real e sufrinte da
xente do seu tempo. Sabía dos intereses e das tensións existentes no seo dunha
sociedade conflitiva, tal como o era a do seu tempo e como aínda segue a ser
tamén a nosa. Xesús non era neste sentido un inxenuo idealista. A unión filial
co seu Pai Deus e o contacto coa xente do seu tempo aprendéronlle a ver con
xusteza a realidade tal como ela é. Neste sentido continúa a comentar o teólogo
guipuscoano:
“Xesús
sabía por experiencia que buscar o ben e a felicidade para todos trae consigo
moitos problemas. Non se pode estar cos que sofren e buscar o ben dos últimos
sen provocar o rexeitamento e a hostilidade daqueles ós que non lles interesa
cambio algún. É imposible estar cos crucificados e non verse un día ‘crucificado’.
Xesús non llelo ocultou nunca ós seus seguidores”.
É
neste momento cando no seu comentario alude Pagola ás palabras que xa vos citei
máis arriba e que Mateo pon en boca de Xesús: “Quen non carga coa súa cruz e me
segue, non é digno de min”. Pois ben, tras lembrar estas mesmas palabras do
texto do evanxeo dinos el:
“Non
podía ter elixido unha linguaxe máis gráfica (‘Quen non carga coa súa cruz e me
segue, non é digno de min’). Todos coñecían a imaxe terrible do condenado que, espido
e indefenso, era obrigado a levar sobre as súas costas o madeiro horizontal da
cruz ata o lugar da execución onde esperaba o madeiro vertical fixado en terra.
‘Levar a cruz’ era parte do ritual da crucifixión. O seu obxectivo era que o
condenado aparecese ante a sociedade como culpable, un home indigno de seguir
vivindo entre os seus. Todos descansarían véndoo morto. Os discípulos trataban
de entendelo.
Xesús
víñalles dicir máis ou menos o seguinte: ‘Se me seguides, tendes que estar dispostos
a serdes rexeitados. Pasaravos o mesmo ca a min. Ós ollos de moitos, pareceredes
culpables. Condenaranvos. Buscarán que non molestedes. Teredes que levar a vosa
cruz. Parecerédesvos entón máis a min. Seredes dignos seguidores meus.
Compartiredes a sorte dos crucificados. Con eles entraredes un día no reino de
Deus’”.
E
remata Pagola o seu comentario da seguinte maneira: “Levar a cruz non é buscar
‘cruces’, senón aceptar a ‘crucifixión’ que nos chegará se seguimos os pasos de
Xesús. Así de claro”.
E
quero só engadir eu unha breve reflexión, xa para concluír. Está en relación
con esta outra frase do texto do evanxeo que Mateo pon tamén en boca de Xesús a
continuación das anteriores: “Quen encontre a súa vida, perderaa; mais quen a
perda por min, encontraraa”. Así é de sorprendente e paradoxal o seguimento de
Xesús, pois é precisamente alí onde todo semellaba ter rematado nun absoluto
fracaso onde vai xurdir a vitoria derradeira e definitiva. O “misterio
absoluto”, que é e será sempre Deus para nós, instálase así definitivamente no
acontecemento de Xesús e nas nosas propias vidas. Toda a nosa vida, a nosa
morte e a nosa resurrección son un gran misterio, pois todo iso ocorre á beira
mesma do misterio de Deus.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS
Pidámoslle a Deus Pai por medio do seu Fillo Xesús que
escoite a nosa oración dicindo: ESCÓITANOS, PAI.
Todos: ESCÓITANOS, PAI.
- Ilumínanos, Pai, nos camiños do noso
seguimento de Xesús, que é para nós “o camiño, a verdade e maila vida”.
TODOS:
ESCÓITANOS, PAI.
- Dános, Pai, azos para empregármonos a
fondo, coma o teu fillo Xesús, na busca e promoción do ben e da felicidade das
persoas e dos pobos.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Fai, Pai, que non rexeitemos a cruz e os
sufrimentos que o compromiso da nosa fe coa xustiza e a fraternidade esixan de
nós.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
PEDÍMOSCHO, PAI, POR XESÚS CRISTO NOSO SEÑOR.
AMÉN.
Manuel Cabada Castro
VER MÁIS:
Comentarios
Publicar un comentario