Ficha e Lectio: Corpus Christi A
DEBUXOS ADAPTADOS DE :
LECTIO:
SANTÍSIMO CORPO E SANGUE DE CRISTO
(18 de
xuño 2017)
No
domingo pasado celebrabamos a festa da Santísima Trindade. E tomabamos
conciencia do seu significado como revelación de Deus a nós do que el mesmo é:
un Deus que, desde sempre, é un Deus que na súa unidade é en si mesmo
diferente. Diciamos tamén que ese Deus quere comunicarse a todos e facer de
nós, en comuñón con el, algo semellante ó que el mesmo é. É dicir, sermos todos
con Deus, e en Deus, unha soa e incomparable familia. Unha familia, na que esteamos
todos unidos entre nós e con Deus polo amor, manténdonos porén todos e cada un
de nós autónomos e libres, é dicir, diferentes.
Ó
celebrarmos agora a festa do Corpo e do Sangue de Cristo, non podemos esquecer
este contexto xeral grandioso do que é Deus en si mesmo e desta marabillosa
relación súa connosco. Deus quere unirse connosco e así darnos verdadeira vida
propia.
Como
sabemos, a meirande expresión e sinal da relación de Deus connosco é o feito de
que el se fixo un de nós en Xesús, o seu Fillo encarnado, cun corpo igual ó
noso. Con este Xesús visible, audible e tanxible estiveron en contacto directo
os seus apóstolos e discípulos. Por iso son eles para nós as verdadeiras
testemuñas de Xesús.
Con
todo, os que vivimos e existimos despois deles, temos tamén a posibilidade de
relacionármonos dunha maneira especial con Xesús e, a través del e nel, co Pai
e co Espírito Santo. Esta é a fonda mensaxe da festa de hoxe, a do Corpo e
Sangue de Cristo.
Porque
na Eucaristía entramos en contacto especialísimo con Deus. E isto ocorre de
dúas maneiras fundamentais. A primeira é cando lemos ou escoitamos
comunitariamente a palabra de Deus. Ben sabemos o ben que nos fai a todos cando
alguén nos dirixe a palabra. E tamén como nos doe cando alguén coñecido pasa ó
noso lado sen dicirnos ren. Medramos e fortalecémonos internamente coa palabra
e cos agarimos dos demais, mais achicámonos ou esmorecemos tamén cando os
demais nos desprezan ou simplemente non falan connosco. Deus, polo contrario, coa
súa palabra amorosa, fálanos a todos de xeitos moi diversos. A través da nosa
propia conciencia, dos bos exemplos dos demais, a través da súa palabra que se
nos fai presente nos Evanxeos.
Neste
senso, a palabra de Deus é para nós verdadeira comida. Porque nos dá azos,
porque nos ofrece un sentido para a vida, porque nos fai así vivir realmente. E
xa sabemos que para vivir, para querer vivir, non é abondo coa comida material,
por importante e imprescindíbel que esta sexa. A primeira Lectura lémbranos xustamente
isto cando nos di, por boca de Moisés, que “o home non ha de vivir só de pan,
senón de toda palabra que sae da boca do Señor”.
A
segunda maneira de entrarmos en contacto con Deus nos nosos encontros comunitarios
é a comuñón. Recibir o Cristo vivo nas nosas eucaristías. Cando facemos isto, somos
conscientes de que non realizamos un rito baleiro. Pola palabra de Deus na que
cremos, sabemos que na comuñón do “corpo de Cristo” recibimos un incríbel
impulso vital e reconfortante.
Chámame
moito a atención a repetida presenza da expresión “vida” no texto do evanxeo de
Xoán desta festividade cando nel se nos describe Xesús falando do poder vivificador
do comer o seu corpo ou do beber o seu sangue. Aínda que, en realidade, non
podía ser doutro xeito desde que sabemos que Xesús se definiu a si mesmo como
“Vida” ó dicir: “En son o camiño, a verdade e A VIDA”. Por iso, se Xesús se entendeu
a si mesmo como “Vida”, non pode el ser nin actuar senón como tal cando os que
participan na eucaristía se achegan a el para recibilo sacramentalmente na
comuñón. El exprésase efectivamente ben claramente no texto indicado de Xoán
deste modo: “Eu son o pan VIVO”. “Se alguén come deste pan, VIVIRÁ para
sempre”. “O pan que eu darei é... para a VIDA do mundo”. “Quen come a miña
carne e bebe o meu sangue, TEN VIDA ETERNA E EU RESUCITAREINO no derradeiro
día”. “Quen come este pan VIVIRÁ para sempre”. E no caso de non procedemos así,
dirásenos que “non teremos VIDA en nós
mesmos”...
Neste
contexto podemos preguntarmos: É que hai alguén que non queira vivir? Vivir,
ademais, de maneira plena, “ó tope”, tal como adoitamos dicir. Deus fíxonos
precisamente con moitas, con infinitas
ganas de vivir, xustamente porque el, que é infinito, quere comunicarse
plenamente a nós. E como El é VIDA eterna e infinita, por iso tivo que facernos
a nós con desexos infinitos de vivirmos sempre. Do contrario, non sería viábel
que el se puidese comunicar connosco.
Por
iso, a festa do Corpo e Sangue de Cristo ten que ser para nós unha nova e
especial ocasión de agradecermos a Deus pola súa xenerosidade infinita. Un Deus
que se deixa comer por nós para así podermos participar da súa forza e da súa
vida.
Os
dietistas especialistas e os medios de comunicación instrúennos moito hoxe en
día sobre os alimentos que temos que comer ou deixar de comer para mantérmonos
en forma e para alongar o máis posible a nosa vida ou, como se di, a nosa
calidade de vida. Todo iso está moi ben, aínda que sabemos que por moito caso
que lles fagamos a esas recomendacións, o problema principal, o de vivirmos
sempre, non nolo resolven.
Pola
nosa parte, en canto cristiáns, temos que saber proclamar e ofrecer tamén, para
dicilo dalgunha maneira, a nosa propia mercancía e a nosa propia dietética. Que
consisten, en definitiva, en anunciarmos e vivirmos ó tempo en nós mesmos a
Cristo como “Vida”, como dador de vida, dunha vida que non ten data de
caducidade, porque é infinita e eterna.
Unha
forte crenza na vida, por outra parte, que se ha de amosar no noso interese
polos vida de todos, de maneira especial daqueles cos que convivimos e que máis
precisan da nosa axuda. Por iso esta festa eucarística ha ser sempre unha festa
non só íntima ou devota, senón tamén e sobre todo social, aberta de par en par.
Para que así como Deus nos ofrece e nos dá a súa vida a cada un de nós, así
tamén deamos nós algo da nosa, daquilo que somos ou temos, ós demais. Por iso
esta festa de hoxe está unida tamén tradicionalmente ó día da Caridade.
Queiramos os demais como Deus nos quere a nós.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS
Pidámoslle a Deus Pai por medio do seu Fillo Xesús que
escoite as nosas oracións dicindo: ESCÓITANOS, PAI.
Todos: ESCÓITANOS, PAI.
- Pola Igrexa, para que reparta o pan e a
palabra de Cristo de xeito que chegue a todos cantos teñen fame e sede de
xustiza, de paz, de Deus.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Polos pobres e excluídos do mundo para
que atopen na sociedade e na Igrexa canles e recursos que alivien os seus
problemas.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Por todos nós, para que ó alimentarnos
do corpo e do sangue de Cristo fagamos eucarística a nosa vida no servizo ós
demais.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
PEDÍMOSCHO, PAI, POLO TEU FILLO XESÚS CRISTO, SEÑOR
NOSO. AMÉN.
Manuel Cabada Castro
VER MÁIS:
Comentarios
Publicar un comentario