Pasamento de Alfonso Zulueta de Haz
Galicia perdeu un Cristián Galego, dito así, non parece nada, pero é que vai con maiúsculas, foi difícil ser galeguista nos tempos da ditadura pero é máis triste dicir que hoxe é todavía máis difícil que antes. Para os cristiáns, non parece importante ser galego, para os galegos non parece importante ser cristián.
Foi triste despedilo como galego, -igual que cando perdimos ao seu amigo Francisco Fernández del Riego-, pero máis triste é ver como se despide aos grandes sin unha palabra de respecto. Respecto non é falar do que fixo como galego para preservar a nosa cultura, do agarimo que lle puxo, para os vigueses, á nosa fundación Penzol ou do seu labor como presidente do Consello da Cultura Galega. Respecto non é dicir que, como cristiáns, temos a Biblia en galego polo seu esforzo e os que colaboraron con el ou da súa preocupación polos máis esquecidos da sociedade (co fácil que é sentirse "alguén" por ser un intelectual, un xurista ou porque se recoñeza o teu nome e "esquecerse dos esquecidos"...). Respecto é despedilo na súa lingua, respecto e recoñecemento por parte dos periodistas, dos políticos, do pobo, dos irmáns... canto me doeu a min non ver ese recoñecemento verdadeiro por parte dos medios ou da Igrexa.
Como cristián, como se dixo no seu funeral, onde se viu o agarimo, o recoñecemento e a emoción dos seus amigos, estamos aquí para recoller o testemuño e continuar humildemente o camiño, que non se perdan os seus esforzos, as súas ilusións e as súas esperanzas, especialmente como Cristián Galego. Preséntolle os meus respectos.
Foi triste despedilo como galego, -igual que cando perdimos ao seu amigo Francisco Fernández del Riego-, pero máis triste é ver como se despide aos grandes sin unha palabra de respecto. Respecto non é falar do que fixo como galego para preservar a nosa cultura, do agarimo que lle puxo, para os vigueses, á nosa fundación Penzol ou do seu labor como presidente do Consello da Cultura Galega. Respecto non é dicir que, como cristiáns, temos a Biblia en galego polo seu esforzo e os que colaboraron con el ou da súa preocupación polos máis esquecidos da sociedade (co fácil que é sentirse "alguén" por ser un intelectual, un xurista ou porque se recoñeza o teu nome e "esquecerse dos esquecidos"...). Respecto é despedilo na súa lingua, respecto e recoñecemento por parte dos periodistas, dos políticos, do pobo, dos irmáns... canto me doeu a min non ver ese recoñecemento verdadeiro por parte dos medios ou da Igrexa.
Como cristián, como se dixo no seu funeral, onde se viu o agarimo, o recoñecemento e a emoción dos seus amigos, estamos aquí para recoller o testemuño e continuar humildemente o camiño, que non se perdan os seus esforzos, as súas ilusións e as súas esperanzas, especialmente como Cristián Galego. Preséntolle os meus respectos.
FOTO DE : http://www.lavozdegalicia.es
Hei de cantar en silencio
o tempo non se escoita.
E deixa sempre a seña:
unha luz que se paga
e outra que se prende
na única lumieira.
Tan só despois da morte
esa luz vai prendida
por toda a eternidade.
Hei de cantar en silencio
ó pé de cada arado
Namentres ti semeas
eu planterei papoulas:
Sempre fai falla amigo
un corazón pequeno
que lle dea vida ó trigo.
Que se unha flor se apaga
outra quede prendida.
Que siga a eternidade
o seu curso perfecto.
Hei de cantar en silencio.
A miña voz é de terra.
Cada boi que se axuga
cada home que labra
cada tractor que fende
as entrañas do sulco
irá decindo o meu cantar.
E se o cantar se apaga
outro labio mais fresco
beberá eternidade.
Antón Avilés de Taramancos
Comentarios
Publicar un comentario