DOMINGO 4 DE CORESMA B + FICHAS + ORACIONAL
LECTIO:
NACERMOS DÚAS VECES.
Domingo IV de Coresma – 10 marzo 2024
Poderiamos xa case
comezar nestes días a experimentar os primeiros abrentes da primavera cando algunhas
bolboretas empecen a curiosear de noite cara a nós, batendo as súas ás nos
cristais das ventás. Este fenómeno faime lembrar o Nicodemo do evanxeo: esa
relevante personalidade que viñera de noite tratar con Xesús sobre importantes temas
relixiosos.
Dalgunha maneira hai un certo parecido
entre a muller samaritana do anterior domingo e o Nicodemo de hoxe. A
samaritana, en diálogo a soas con Xesús, preguntáballe
cal era o verdadeiro templo no que había que adorar a Deus Pai. Xesús
contestáballe dicindo que agora non fan falla xa “templos”, porque Deus Pai
quere só adoradores que o adoren “en espírito e verdade” e que, se se quere
continuar aínda a falar de “templos”, os verdadeiros templos son en realidade
Xesús mesmo, no que habita o Pai, e cantos cren na súa palabra ou se parecen a
el: os pobres, os doentes, etc.
Xesús cambia así desde
a súa mesma raíz a nosa relación con Deus. Deus convértese así en Pai, en
“papá”. Deus quérenos como verdadeiro pai e vén salvarnos e darnos vida. Non
van facer xa falla, polo tanto, nin sacrificios rituais nin suntuosos templos
de pedra tallada. A imaxe dun Deus distante, tirano e xuíz imperturbábel, queda
superada e desvirtuada coa súa mensaxe, coa súa Boa Nova. Por iso lle comunica
a Nicodemo que ten que “nacer de novo”, para con ese novo comezo poder chegar a
experimentar de verdade o significado de sermos
fillos de Deus.
Que fan os pais cos fillos? Darlles
vida. E se deles dependese, daríanlles unha vida que endexamais
deixase de selo, unha vida “eterna”. Os pais están aí, non para se converteren
en xuíces ou condenadores dos seus fillos, senón para seren garantes do amor e
benestar que os fillos desexan.
Pois ben, esta é a imaxe de Deus
Pai que Xesús lle presenta a Nicodemo no diálogo nocturno con el. Él era un
alto cargo da relixión xudía, mais non podía negar que a persoa e a mensaxe de
Xesús o cuestionaban moito. Xesús dille que ten que facer un cambio na visión
das cousas, unha transformación na súa vida e no modo de pensar e de vivir
relixiosamente. Pero tiña medo, por ser el quen era, de se presentar ante Xesús
á luz do día. Por iso, coma as bolboretas nocturnas, vén de noite onda el.
Nicodemo, mergullado na escuridade e
nas dúbidas que o turban, non ve máis solución ca presentarse
directamente e a soas ante o Xesús que en diversas ocasións dixera que el era
“a luz do mundo”. Xoán, o autor do texto deste domingo, fala en diversas ocasións
de que Xesús se consideraba a si mesmo como “luz”: “Eu son a luz do mundo. Quen
me segue non andará ás escuras, senón que terá a luz da vida” (Xoán 8, 12).
Tamén Lucas alude varias veces a Xesús como “luz”. Por exemplo, cando nos
anuncia: “Visitaranos o sol que nace do alto, para alumar os que viven en
tebras e na sombra da morte” (Lc 1, 78-79), “luz para alumar as nacións” (Lc 2,
32) etc.
É moi duro vivir
entre dúbidas e escuridades, que provocan golpes e caídas ao non sabermos cara
a onde imos. Podemos supoñer que Nicodemo sairía moi reconfortado da súa
conversa nocturna. Pois Xesús vai liberalo de medos, de angustias e de dúbidas
relixiosas. A mensaxe que lle dá é unha mensaxe de amor e de vida. Xesús
comunícalle a el como é Deus, como é ese Deus co que Xesús está en íntima e
inimaxinábel relación filial.
Esta comunicación nocturna e
privada de Xesús ao solitario Nicodemo é tamén unha comunicación a todos e a
cada un e cada unha de nós. E esta nova sobre Deus Pai non pode ser máis
grandiosa e portadora de felicidade. Velaquí o que Xesús lle comunica a
Nicodemo: “De tal xeito amou Deus o mundo, que lle deu o seu Fillo Unixénito,
para que todo o que cre nel non se perda, senón que teña vida eterna. Non
mandou Deus o Fillo ao mundo para que xulgue o mundo, senón para que por el se
salve o mundo”.
Xesús vén, pois,
comunicarnos que Deus, é dicir, o seu Pai benquerido, é tan bondadoso e
misericordioso connosco que non tivo reparo ningún en darnos o seu propio Fillo
para que nel, convertido para sempre en irmán noso, teñamos plena garantía de
vida e salvación. Que máis podemos querer ou esperar? Deste xeito e grazas a
Xesús, estamos todos libres de xuízo e de condena só con crermos nel e
comportármonos conforme a tal fe.
Ademais, Nicodemo, como xudeu importante
e instruído que era, sabía moi ben cal era o significado da serpe
de bronce que no deserto Moisés erguera na punta dun pau para que os que a
mirasen recobrasen a saúde. A serpe era un símbolo da saúde e da vida, dado que
coa muda da súa pel semellaba conservarse sempre viva. Por iso aínda hoxe é a
serpe o símbolo distintivo da botica e da profesión médica, é dicir, dos que se
dedican a conservar a vida da xente. En tal sentido dille Xesús a Nicodemo,
facendo referencia á súa próxima crucifixión: "Como Moisés alzou a
serpente no deserto, así debe ser alzado o Fillo do Home, para que todo o que
cre nel teña vida eterna" (Xoán 3, 14). Cúmprense así desde a cruz as
palabras de Xesús, das que nos dá testemuño tamén Xoán: “Cando me ergan da
terra, atraerei a todos cara a min” (Xoán 12, 32). Xesús converterase así en
luz no medio das tebras, luz que atrae cara a ela esas inquedas bolboretas que
somos todos nós.
A mensaxe de Xesús é, pois, anuncio de vida, de “vida eterna”. E a “vida eterna” en Xoán non se refire só, segundo os expertos bíblicos, á vida de despois de morrermos senón tamén e de maneira importante á vida presente e actual. Os cristiáns deberiamos intentar desterrar das nosas vidas o medo e as angustias relacionadas coa nosa morte. Pois, pola graza de Deus, o noso destino é e será sempre o vivir.-
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/4-coresma-b-xoan-314-21-2/
FICHAS ANTERIORES:
Comentarios
Publicar un comentario