Ficha e Lectio - Domingo 4 de Coresma B

FICHAS ANTERIORES:



LECTIO:

DOMINGO IV DE CORESMA 
(Ciclo B: 11 marzo 2018)

            Nestes días, nos que de cando en vez empezamos a experimentar algo do abrente da próxima primavera, algunha bolboreta empeza xa a curiosear de noite cara a nós, batendo as súas ás nos cristais das ventás. Este recorrente fenómeno faime lembrar o Nicodemo do evanxeo de hoxe: esa relevante personalidade do tempo de Xesús que viñera de noite tratar con el de importantes asuntos relixiosos que lle preocupaban.
            Dalgunha maneira hai un certo parecido entre a muller samaritana do anterior domingo e Nicodemo. A samaritana, en diálogo a soas con Xesús, preguntáballe cal era o verdadeiro templo no que había que adorar a Deus Pai. Xesús contestáballe dicindo que agora non fan falla xa “templos”, porque Deus Pai quere só adoradores que o adoren “en espírito e verdade” e que, se se pretende continuar a falar aínda de “templos”, os verdadeiros templos son en realidade Xesús mesmo, no que habita o Pai, e cantos cren na súa palabra ou se parecen a el: os pobres, os doentes, etc.
            Como vedes, Xesús cambia desde a súa mesma raíz a nosa relación con Deus. Na súa revelación a nós, Deus convértese en Pai, en “papá”. Deus quérenos como verdadeiro pai e vén salvarnos e darnos vida. Non van facer xa falla, polo tanto, nin sacrificios rituais nin suntuosos templos de pedra tallada. A imaxe dun Deus distante, tirano e xuíz imperturbábel, queda superada e desvirtuada coa súa mensaxe, coa súa Boa Nova. Por iso lle comunica Xesús a Nicodemo que ten que “nacer de novo”, para con ese novo comezo poder chegar a experimentar de verdade o significado de sermos  fillos de Deus.
            Que fan os pais cos seus fillos? Darlles vida. E se deles dependese, daríanlles unha vida que endexamais deixase de selo. É dicir, unha vida “eterna”. Os pais están aí, non para se converteren en xuíces ou condenadores dos seus fillos, senón para seren garantes do amor e do benestar que os fillos desexan.
            Pois ben, esta é a imaxe de Deus Pai que Xesús lle presenta a Nicodemo nese diálogo nocturno con el. Nicodemo era un alto cargo da relixión xudía, mais non podía negar que a persoa e a mensaxe de Xesús o cuestionaban moito. Xesús dille que ten que facer un cambio na visión das cousas, unha transformación na súa vida e tamén no modo de pensar e de vivir relixiosamente. Pero tiña medo, por ser el quen era, de se presentar ante Xesús á luz do día. Por iso, coma as bolboretas nocturnas, vén onda el de noite.
            Nicodemo, mergullado na escuridade e nas dúbidas que o turban, non ve máis solución ca presentarse directamente e a soas ante Xesús. Se as bolboretas voan cara á luz, soas e de noite, Nicodemo fai o mesmo. Xesús dixera en diversas ocasións que el era “a luz do mundo”. Xoán, o autor do texto deste domingo, fala noutras ocasións de que Xesús se consideraba a si mesmo como “luz”: “Eu son a luz do mundo. Quen me segue non andará ás escuras, senón que terá a luz da vida” (Xoán 8, 12). Tamén Lucas alude varias veces a Xesús como “luz”. Por exemplo, cando nos anuncia: “Visitaranos o sol que nace do alto, para alumar os que viven en tebras e na sombra da morte” (Lc 1, 78-79), “luz para alumar as nacións” (Lc 2, 32), etc.
            É moi duro vivir entre dúbidas e escuridades, que provocan golpes e caídas ó non se saber cara a onde se vai. Podemos supoñer que Nicodemo sairía moi reconfortado da súa conversa nocturna. Porque Xesús vai liberalo de medos, de angustias e de dúbidas relixiosas. A mensaxe que lle dirixe a Nicodemo é unha mensaxe de amor e de vida. Xesús comunícalle a el como é Deus, como é ese Deus co que Xesús está en íntima relación filial.
            Esta comunicación nocturna e privada de Xesús ó solitario Nicodemo é tamén unha comunicación a todos e a cada un de nós. E esta nova sobre Deus Pai non pode ser máis grandiosa e portadora de felicidade. Velaquí o que Xesús lle comunica a Nicodemo: “De tal xeito amou Deus o mundo, que lle deu o seu Fillo Unixénito, para que todo o que cre nel non se perda, senón que teña vida eterna. Non mandou Deus o Fillo ó mundo para que xulgue o mundo, senón para que por el se salve o mundo”.
            Xesús vén, pois, comunicarnos que Deus, é dicir, o seu Pai benquerido, é tan bondadoso e misericordioso connosco que non tivo reparo ningún en darnos o seu propio Fillo para que nel, convertido para sempre en irmán noso, teñamos plena garantía de vida e salvación. Que máis podemos querer ou esperar? Deste xeito e grazas a Xesús, estamos todos libres de xuízo e de condena con só crermos nel e comportármonos conforme a esa fe.
            Ademais, Nicodemo, como xudeu importante e instruído que era, sabía moi ben cal era o significado da serpe de bronce que no deserto Moisés erguera na punta dun pau para que os que a mirasen recobrasen a saúde. A serpe era un símbolo da saúde e da vida, dado que coa muda da súa pel semellaba conservarse sempre viva. Por iso aínda hoxe é a serpe o símbolo distintivo da botica e da profesión médica, é dicir, dos que procuran conservar a vida da xente. Neste sentido dille Xesús a Nicodemo, facendo referencia á súa próxima crucifixión: "Como Moisés alzou a serpente no deserto, así debe ser alzado o Fillo do Home, para que todo o que cre nel teña vida eterna" (Xoán 3, 14). Cúmprense así desde a cruz as palabras de Xesús, das que dá testemuño tamén Xoán: “Cando me ergan da terra, atraerei a todos cara a min” (Xoán 123, 31). Xesús converterase así en luz no medio das tebras, luz que atrae cara a ela esas inquedas bolboretas que somos todos nós.
            A mensaxe de Xesús é, pois, anuncio de vida, de “vida eterna”. E a “vida eterna” en Xoán non se refire só, segundo ós expertos bíblicos, á vida de despois de morrermos senón tamén e de maneira importante á vida presente e actual. Os cristiáns deberiamos intentar desterrar das nosas vidas o medo e as angustias relacionadas coa nosa morte. Pois, pola graza de Deus, o noso destino é e será sempre vivir.

CREDO

ORACIONS DOS FIEIS:

Reunidos en comunidade fraterna, no nome de Xesús, pidámoslle a Deus Pai dicindo: ESCÓITANOS, PAI. 
Todos: ESCÓITANOS, PAI.

- Que a Igrexa, sacramento de Cristo, sexa para todos “rica en misericordia”.                                 
TODOS: Escóitanos, Pai.
- Que cantos se senten desnortados e sen ánimo atopen no sinal vivificador da cruz a luz que mobilice as súas vidas: 
TODOS: Escóitanos, Pai.
- Que academos transformarnos, como Nicodemo, para nacermos así de novo ó evanxeo da vida: 
TODOS: Escóitanos, Pai.

            Amosa, Pai, a túa bondade e misericordia atendendo as peticións que che presentamos por Xesús Cristo Noso Señor. AMÉN.

Manuel Cabada Castro


VER MÁIS:




Comentarios

Publicacións populares