FICHA E LECTIO: Domingo 3 de Pascua A



LECTIO:

Emaús. Encontro transformador
(26.IV.20)

            A extraordinaria nova da resurrección de Xesús, que estamos a celebrar e a lembrar comunitariamente estes días, é loxicamente algo sobre o que a liturxia, as lecturas e as diversas aclamacións que recitamos volven unha e outra vez.

            Os mesmos textos do evanxeo fálannos de que foron moitos e diversos os modos de se facer presente o Xesús resucitado ós apóstolos e ós demais discípulos.

            En todas estas experiencias pascuais, cargadas de alegría e de esperanza para os seguidores de Xesús e para cantos cren e crerán nel, dáse algo que vén sendo o común denominador de todas elas. Todas son experiencias fondas e transformadoras que conmoven e afectan os que concreta e particularmente as experimentan, pero que teñen, máis alá diso, un carácter comunitario e universal. Quero dicir que teñen unha finalidade non só individual ou particular, senón xeral. Realízanse en función de todo o pequeno grupo cristián de entón e de cantos viriamos despois, concretamente nós e cantos veñan ó mundo despois de nós.

            A resurrección de Xesús é neste sentido un tema que afecta a toda a humanidade, porque en Xesús resucitado Deus Pai quixo e decidiu dar vida para sempre, alén da morte, á humanidade toda. Os cristiáns estamos así chamados a encher o mundo enteiro da esperanza de vida que nos vén de Xesús.

            Iso é o que fan os apóstolos e discípulos ó teren persoalmente a experiencia de Xesús resucitado. É o que fan as mulleres que foron moi cedo onda o sepulcro do Señor. Retornan axiña para lles anunciaren ós apóstolos a resurrección do Señor. Algo similar realizan os diversos apóstolos e discípulos comunicándose mutuamente as aparicións, as experiencias, do Señor resucitado que van sucesivamente ocorrendo. Ó longo dos tempos e dos séculos, fomos nós tamén recibindo, pola nosa parte, a través do anuncio do evanxeo, esta grande e boa nova da resurrección de Xesús e, consecuentemente, da resurrección que nos espera tamén a nós.

            Por iso todos nós, que recibimos esta gran nova, temos que anunciala, coa nosa palabra e con nosos feitos, no noso tempo e aquí onde vivimos, a cantos hoxe en día ou non saben dela ou non son capaces de crer nela quizais incluso por ser esta nova da resurrección algo tan incríbel, tan marabilloso. E é xustamente así por se tratar de algo que procede do Deus que é sempre meirande có que podemos maxinar sobre el.

            Ós discípulos de Emaús, que facían camiño de volta, abatidos e desconsolados, cara á súa aldea de procedencia para continuaren alí coa súa acostumada vida anterior, ocórrelles algo semellante. Despois de teren experimentado Xesús resucitado, non o pensan dúas veces. En vez de se deitar e descansar tranquilamente da camiñada realizada, tal como llo acababan de aconsellar eles mesmos ó seu extraordinario e misterioso acompañante (pois sería xa de noite ou alomenos entre lusco e fusco), o que fan, tal como se nos di no texto de Lucas, é “levantarse axiña e volver a Xerusalén”. Para que? Pois para llelo comunicaren o máis cedo posíbel ós demais apóstolos e discípulos. As experiencias de Xesús non se poden gardar ou agachar no propio interior. Hai que comunicalas para que todos poidan participar tamén da felicidade que se deriva de novas tan incríbeis.

            Tal como se continúa a dicir no texto de Lucas, “eles contaron, ós once apóstolos, o que lles pasara polo camiño e como o recoñeceran no partir o pan”.

            O que a ámbolos dous lles pasara polo camiño é o que eles comentaban: “Non ardía o noso corazón cando nos falaba polo camiño interpretándonos as Escrituras?”.

            O Xesús pascual, como ben nolo representa o cirio acendido liturxicamente na noite pascual, é coma un lume que se quere comunicar acendendo outros lumes. Nos discípulos de Emaús prendera ben polo camiño este lume. E eles, pola súa parte, o que axiña fan é comunicarlles este lume recibido ós seus compañeiros e coñecidos, para que así tamén eles dispoñan de luz e calor. É dicir, para que tamén teñan eles orientación na vida, plenitude e felicidade no seu camiñar.

            Na Congregación Xeral XXV dos xesuítas no ano 2008 dicíasenos que teriamos que ser “lumes que acenden outros lumes”. Coido que isto é valido tamén para calquera cristián. Todos deberiamos recibir con agradecemento o lume que nos vén de Xesús, do Cristo crucificado e resucitado, e intentar que o lume recibido acenda outros lumes que pola súa parte continúen a multiplicar ese mesmo lume en cantos entren en contacto connosco. Pois unha candea non perde nada do lume que porta cando con el se acende outra.

            Non podemos pasar por alto que foi precisamente nesa especie de pequena eucaristía familiar que Xesús celebrou na casa dos seus discípulos de Emaús onde o lume, o “ardor”, que eles xa levaban no corazón cando camiñaban, se converteu de súpeto en luz que os iluminou e lles fixo coñecer a identidade dese inesperado acompañante que alí estaba sentado á mesa con eles. “Mentres estaban na mesa –dinos o texto de Lucas-, colleu o pan, bendiciuno, partiuno e déullelo. Entón abríronselles os ollos e recoñecérono”.

            Estas son case as mesmas palabras que pronuncia o sacerdote no intre da consagración eucarística. Por iso ás eucaristías dos domingos non deberiamos vir movidos por calquera tipo de obriga legal, senón pola necesidade que temos todos de cargar as nosas pilas contactando co Señor que se debería facer presente de maneira especial nestas nosas reunións eucarísticas comunitarias. Coas pilas así ben cargadas seremos capaces de nos converter en luz e calor para cantos conviven ou de calquera outra forma se relacionen connosco. E estaremos ó tempo en condicións de sermos testemuñas, coma o foron os apóstolos, desta gran nova: Cristo Resucitado.

Manuel Cabada Castro



VER TAMÉN:

https://www.gruposdejesus.com/3-pascua-a-lucas-2413-35-2/

Comentarios

Publicacións populares