FICHA E LECTIO: Domingo 2 Pascua A
LECTIO:
Sermos
tamén Tomé
(19
de abril 2020)
Do
texto do evanxeo de hoxe, o episodio relacionado con Tomé cóntao só Xoán entre
os evanxelistas. Pero é que, ademais, o mesmo Xoán nos di que houbo “moitos
outros signos” que fixo Xesús entre os seus discípulos, despois de resucitado,
que el mesmo non nos conta. De modo que eses moitos signos, que para un
xornalista dos nosos días serían dun interese excepcional, a Xoán non lle
parece doer moito non contalos un por un.
Xoán
e con el os demais apóstolos e discípulos de Xesús saben que o importante e
decisivo é o encontro con Xesús. Co Xesús de antes e de despois da
resurrección. E para encontrármonos con Xesús e adherírmonos a el abonda cun
par de experiencias fondas e íntimas con el. Os evanxelistas non son xornalistas,
senón transmisores de fondas e inesquecíbeis experiencias que eles mesmos
tiveron con Xesús.
Por
iso Xoán, pensando seguramente nas persoas que non participaron ou non
participarían inmediata e directamente nesas experiencias, preséntanos a escena
de Tomé. A min Tomé lémbrame un pouco, aínda que sexa como digo só un pouco, a
parábola maxistral de Xesús do fillo pródigo (ou, segundo comentabamos, do “Pai
misericordioso”). Xesús fálanos nesa parábola da bondade a toda proba de Deus,
Pai seu e Pai noso tamén. Cando volve o seu fillo despois de moito esperalo,
seu pai apértao con agarimo sen lle rifar nin lle botar en cara a súa mala
conduta. Agora é Xesús quen se comporta, no mesmo senso, amorosamente
condescendente co seu apóstolo. Acepta sen reparos as condicións que Tomé
puxera para crer nel: ver directamente as furas dos cravos nas súas mans e
comprobar amodo e directamente que el era verdadeiramente o mesmo Xesús co que
convivira e non unha pantasma.
Os
encontros con Deus están sempre cheos de paz, de alegría, de perdón xeneroso e
de xestos moi humanos. É esta atmosfera a que Xoán crea no seu relato da
aparición de Xesús no medio dos seus apóstolos, cando eles estaban cheos de
medo e de precaucións trala morte ignominiosa do seu Mestre.
O
primeiro saúdo de Xesús quere xa romper con medos, posibles acusacións mutuas
ou desencontros no seo do grupo dos apóstolos. “Paz convosco”. Tamén no seu
encontro posterior oito días despois, xa con Tomé entre eles, repetirá Xesús o
mesmo saúdo: “Paz convosco”. Xesús
aporta sempre paz, consolo e moitos azos para vivir, pois El mesmo é a Vida.
Dálles, ademais, o mellor que lles pode dar: o Espírito Santo. “Recibide o
Espírito Santo”. É dicir –poderiamos dicir-, el mesmo, Xesús máis alá da súa
concreta experiencia humana, histórica e corporal.
Así
se foi formando a súa Igrexa ata nós, aínda que fose a través de moitas
deficiencias históricas da mesma Igrexa. Por iso certos xestos, actitudes ou
palabras do bispo de Roma, Francisco, nos chaman tanto a atención. Por que? Porque
quizais nos queren facer máis directamente presente o modo como se comportaba
Xesús coa xente coa que conviviu no seu tempo.
¿Que
lle ocorreu a Tomé para pasar tan rapidamente dunha actitude de autodefensa
fronte ós seus compañeiros crentes á outra na que el mesmo se derruba ante o
Xesús que lle permite a Tomé que realice con el as probas que considere máis
axeitadas?
A
resposta a esta pregunta coido que é importante porque nos afecta tamén a nós,
que loitamos moitas veces entre a nosa crenza a as ameazas ou dúbidas que se
lle presentan á nosa propia crenza.
Coido
que canto máis pensemos e aceptemos a grandeza de Deus a tódolos niveis, tanto
máis doado nos será crer nel. Porque as cousas de Deus son sempre grandiosas,
inimaxinábeis. Tanto en poder como en bondade. El non é unha persoa máis coa
que nos encontramos na vida, por moito que a poidamos estimar ou apreciar. El é
absolutamente infinito en todo. Por iso o grande misterio das cousas feitas por
el, da materia, da vida, do noso interior e de mil outras realidades máis que
nos admiran. É misterioso o nacer, o vivir, o morrer e, por suposto, tamén o
resucitar.
Tomé
fixo a experiencia do Xesús resucitado e con esa experiencia fixo tamén a
experiencia de que el, Tomé, vai poder tamén resucitar. Isto enche o seu
espírito de alegría, de confianza e de fonda paz. Tódalas probas que Tomé tiña
pensado realizar co Xesús supostamente resucitado caen por terra como xoguetes
de rapaces pequenos ante a grandeza que se lle presenta directamente diante
del: a presenza dun Xesús poderoso e bondadoso. Poderoso, porque é xa señor da
morte, vencida por el, e entrañabelmente bondadoso porque ten a condescendencia
de se ocupar de Tomé e dos seus problemas coma se non existise no mundo ningún
outro do que Xesús se houbese de ocupar. Por iso, Tomé non podía dicir máis có
que dixo: “¡Meu Señor e meu Deus!!”.
Para
rematar. A bondade e o amor fan milagres. Entre eles o milagre de resucitar. Un
irmán meu, tamén xesuíta, que leva moitos anos en Brasil, mandoume con motivo
das festas pascuais unha viñeta pintada por el na que aparecen dous personaxes.
Na viñeta aparecen estes como flotando sobre os nubeiros do ceo. Un, a modo de
xornalista e co micrófono na man, pregúntalle ó outro, que representa Xesús
resucitado: “Vostede estaba morto. ¿Como conseguiu resucitar?”. E Xesús
responde deste xeito: “É que o amor non morre. Foi el quen me resucitou”...
Verdadeiramente
o amor non morre. E se Deus, o Deus Pai noso e de Xesús, é Amor (tal como se
nos di na primeira carta de Xoán), temos entón aí a clave de por que Xesús
resucitou e de por que tamén nós resucitaremos con el. Xa o dicía o famoso
pensador francés Gabriel Marcel: “amar unha persoa é dicirlle ‘ti, ti
non morrerás endexamais’”.
Por
iso digámoslle tamén nós agradecidos a este Deus Pai e Deus Fillo que nos aman
e que polo tanto nos han resucitar as palabras de Tomé: “Meu Señor e meu
Deus!”.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario