Ficha e Lectio: Santísima Trindade C
Un
e mais tres
(16
xuño 2019)
Teriamos
que converter a festividade da Santísima Trindade en algo fondamente íntimo,
vivo e sobre todo cordial. Desde que nos iniciaron na fe cristiá sabemos
teoricamente, si, de Deus como un e trino. Sabemos aquilo de que Deus é unha
esencia en tres persoas. Así nolo dixeron e así o aprendemos. Mais todo semella
quedar nun mundo de ideas e conceptos, de especulacións e de abstraccións, non
pouco distante da nosa fe vivida, sentida e compartida cos demais.
En
realidade, o feito mesmo de que teñamos unha festa especial dedicada á
concienciármonos da Santísima Trindade, da súa grandeza e das súas marabillas semella
sinalar cando menos o interese da Igrexa en que convertamos a fe na Trindade de
Deus en algo vivo e operativo.
Temos
que partir, en calquera caso, do
presuposto de que Deus, o Deus infinito ou, mellor, superinfinito, é absolutamente incomprensíbel
para nós. E seguirao sendo aínda que el se nos teña revelado como Pai, como
Fillo e como Espírito Santo. Esta unidade e diferenza segue e seguirá a ser un
misterio, por moi grande e fermosa que poida ser esta revelación. Por iso
falamos do gran “misterio” da Santísima Trindade.
Aínda
así, aínda que Deus sexa sempre en si mesmo misterioso, o certo é que algo
grande se nos ten que revelar na súa Trindade cando el nola quixo manifestar. E
maniféstanola non con palabras abstractas, senón coa súa mesma actuación ante
nós.
Poderiamos
dicir, de maneira moi sintética, que Deus se nos presenta no Antigo Testamento
sobre todo como o Deus único, un Deus Pai, que aínda non se nos manifesta
totalmente tal e como é. Mais no Novo Testamento, coa súa manifestación no
mundo en Xesús, aprendemos a ver como é concretamente a súa paternidade. Xesús
maniféstanos o seu Pai como Pai seu especialísimo que o quere infinitamente.
Mais
como Xesús é tamén na súa humanidade coma nós, resulta que, ó revelársenos Deus
como Pai de Xesús, se nos manifesta ó tempo que el, Xesús, é o noso irmán maior
e que, polo tanto, somos tamén todos nós fillos de Deus; pois Deus Pai
porfillounos a nós en Xesús, o fillo único e benquerido de Deus. Así nolo
anuncia Paulo cando nos di que recibimos de Deus Pai “un espírito de fillos
adoptivos, grazas o cal podemos gritar: ‘Abbá’: Pai!!”.
Ata
aquí, como vedes, revélasenos que Deus é alomenos “dúas” persoas, Pai e Fillo.
Aínda que naturalmente isto das “persoas” divinas non hai que entendelo en
simple continuidade co que somos nós como “persoas” humanas, finitas e
limitadas. En calquera caso, coa paulatina revelación da Trindade de Deus
váisenos comunicando tamén a nós que estamos todos chamados a ingresar
misteriosamente nesa Trindade.
A
revelación definitiva da Trindade divina ocorre, pois, coa vinda do Espírito
Santo onda nós. Isto último foi o que celebramos no anterior domingo. Por iso a
Igrexa coloca sempre liturxicamente a festividade da Santísima Trindade no
domingo seguinte ó de Pentecoste, é dicir, inmediatamente despois da vinda onda
nós do Espírito Santo.
Con
esta vinda do Espírito Santo cérrase, para dicilo dalgunha maneira, o “círculo”
da revelación de Deus. Agora resulta que Deus xa non é dúas persoas, senón
“tres”. Deus é un “trío” , un trío que toca tan misteriosamente ben, que non
desafina ningún dos tres en tan infinita e misteriosa harmonía. En Deus hai tan
marabillosa harmonía que, con seren tres as persoas, non por iso hai tres
deuses, senón un único Deus.
Hai
aínda, así e todo, algo máis. Como o Espírito Santo non se marcha xa máis de
onda nós, e alí onde está o Espírito Santo están tamén o Pai e o Fillo, resulta
que estamos así, pola presenza en nós do Espírito Santo, unidos todos á
Trindade divina.
Unha
Trindade que segue a traballar arreo no medio de nós para nos facer semellantes
a ela, uns e diferentes, variados e unidos, autónomos e amorosos, libres e ó
mesmo tempo escravos dos demais na nosa entrega a eles. É dicir, trinos e un. O
fin do mundo e da humanidade, ou sexa, o proxecto grandioso de Deus é o de
chegarmos a participar todos desa misteriosa Trindade divina.
Neste
sentido, deberiamos traballar tamén nós, coa forza e a graza do noso Deus
trinitario, a prol dun mundo onde exista liberdade e amor, diferenza e unidade,
individualidade e comuñón, á semellanza desta Trindade que hoxe estamos a
celebrar.
Os
grandes santos e teólogos dicían e din que sobre Deus, e de maneira especial
sobre o misterio da Santísima Trindade, non podemos senón tatexar. Todos somos
nisto tartamudos ou tatexos, porque o modo divino de ser nos supera totalmente.
Mais
a verdade é que tamén as cousas máis fondas e naturais da realidade son
misteriosas: a nosa vida, a nosa morte, o amor, a liberdade e tantas outras
cousas. Por que? Porque, á fin e ó cabo, todo e todos estamos mergullados no
misterio de Deus, do Deus misterioso un e trino que o fixo todo e que está en todo.
Dese Deus que se reflicte tamén moi misteriosamente na mesma vida familiar, que
é sempre, en maior ou menor medida, trina e unha. Pois nela hai tamén pai e
esposo, nai e esposa, fillos ou fillas, irmás ou irmáns. Unidade e diferenza,
trindade e unidade. Sen algo desta unidade e variedade non pode existir o que
chamamos familia. Así somos porque Deus, o Deus trinitario, é a nosa orixe, o noso
modelo.
Dada
esta fondura do misterio da Santísima Trindade, non é nada estraño que a Igrexa
nos pida que neste día nos lembremos de xeito especial daqueles que se dedican
intensamente a “orar”, a rezar, é dicir, daquelas mulleres e homes que nos
mosteiros de vida contemplativa, comunicándose co noso Deus trinitario, lle
presentan tamén a El as nosas necesidades e as preocupacións todas do mundo. É
o día chamado en latín “pro orantibus”, é dicir, “a prol dos que oran”, dos que
rezan. Oremos, pois, nós tamén polos que “oran” xa por nós.
Manuel
Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/santisima-trindade-c-xn-1612-15/
Catequese de Galicia:
Comentarios
Publicar un comentario