Ficha e Lectio - Domingo 4 de Pascua C
LECTIO:
Misterioso
don da vida
(12 maio 2019)
Dado
que o evanxeo é curto, imos ser tamén nós algo máis breves. Porque o importante
non é falar ou escoitar moito, senón o moito entretérmonos na oración con Deus Pai
e en moito estarmos atentos ás necesidades dos demais, como facía Xesús.
Xesús
comía e bebía máis ca dos alimentos e das fontes ou pozos deste mundo desa
inesgotábel riqueza e fonte de vida que é e seguirá a ser Deus, Pai seu e noso
tamén. Xesús oraba, é dicir falaba, moito con seu Pai. Como de día moitas veces
non podía facelo polas multitudes que desexaban escoitar a súa palabra, facíao
de noite. Deus é desde sempre, e tamén para Xesús, esa marabillosa realidade
persoal, plena e infinita, que en si mesma é vida e que enche de variadísima
vida a realidade toda que temos diante dos ollos e da que formamos parte, aínda
que a descoñezamos nas súas íntimas fonduras e inmensidades. Xesús é totalmente
incomprensíbel sen atender a este Deus Pai que o converte no seu Fillo
predilecto. E se Deus Pai o quere tanto é porque o encheu tamén a el da súa
mesma plenitude de vida.
Por
iso Xesús podía dicir de si mesmo: “Eu son a Vida”. E se Xesús se define a si
mesmo como “Vida”, como vai poder el darnos a nós outra cousa máis ca vida? É
case incríbel como se puido desfigurar tantas veces a mensaxe de Xesús coma se
fose unha mensaxe de febleza ou debilidade, de indixencia e de morte. A mensaxe
de Xesús é todo o contrario. Xesús non ten nada que ver coa morte, pois el é a
mesma Vida.
Xoán
dínolo ben claro hoxe ó nos presentar Xesús como bo pastor que coñece as súas
ovellas, é dicir, o pobo todo que o segue como rabaño feliz de se sentir ben
acompañado e dirixido por el. “Eu –así soan as palabras que Xoán pon en boca de
Xesús- eu doulles vida eterna”. Son expresións de moita relevancia e fondura,
que teñen que ver cunha necesidade básica de todos nós. Como xa tantas veces
vos teño comentado, hai alguén que non queira vivir e vivir sempre, vivir
eternamente? Ninguén. Se lamentabelmente nas noticias que lemos ou oímos, máis
dunha vez sentimos que nos bate forte o corazón ó lermos ou oírmos que alguén
se quitou a vida por algún tipo de problema que o afectaba moi duramente,
podemos estar ben seguros de que estes irmáns nosos non fixeron tal cousa
porque non quixesen vivir. Todo o contrario, pois o impulso de vida déunolo
Deus mesmo e a iso non somos nós quen de renunciarmos en circunstancias
normais. O que pasa é que os problemas da vida -que non necesariamente un mesmo
senón quizais máis ben outros lle crearon a un- poden chegar a facer crer ou
convencer a un de que a propia vida non ten sentido nin futuro. E sen ningunha
esperanza de vida nin de futuro é imposíbel querer seguir vivindo. Aínda que
pareza contraditorio, abandonan a vida precisamente porque a queren con toda a
alma mais senten que tódalas portas para acadar vivir se lles pechan.
De
todo isto temos que deducir que, se como cristiáns cremos que Deus nos deu a
todos vida e en Xesús e por medio del nola deu tamén como “vida eterna”, entón
temos que loitar -cada quen da forma que o Espírito lle inspire- para que esta
vida que recibimos non sexa só a miña, senón a de todos. Porque a mensaxe de
Xesús non está só dirixida só a unha ou dúas ovellas -utilizando a linguaxe
pastoril e rural das parábolas de Xesús- senón a todo o rabaño, é dicir, a todo
o pobo de Deus, a todo o mundo. Por iso nada do que ocorre alén da pel do meu
corpo me pode ser indiferente. Todo e todos deben interesarme e afectarme.
Tanto máis canto que a vida dos demais é algo que ten que ver tamén coa miña,
pois a vida é un agasallo común de Deus para todos e ninguén pode considerar
como algo exclusivo seu a vida que Deus concede a todos.
Volvendo
ó que nos di Xoán. Tan grande e tan divina é a vida que Xesús recibiu do seu
Pai (e lembremos que os pais son precisamente os que dan a vida) que o mesmo
Xoán pon unha vez máis aquí na boca de Xesús estas outras palabras: “Meu Pai e
mais eu somos un”. Palabras que aluden ó misterio da persoa de Xesús, tan
intima e profundamente unida ó misterio de seu Pai Deus.
Mais
isto significa tamén que ó traballarmos pola dignificación e pola vida de todos
-e de maneira especial a prol daqueles que se senten ameazados na súa vida e na
súa dignidade- estamos ó tempo a traballar pola divinización do mundo. Esa é,
en definitiva, a meta, o fin da aparición entre nós de Xesús, no que Deus, a
humanidade e o mundo formamos xa en realidade e tamén en proxecto unha
misteriosa e inconcibíbel unidade. Estamos, si, chamados todos en Xesús e por
medio del, un Deus humanizado, a sermos moi humanos. Mais ese é tamén o único
camiño para facérmonos moi divinos, á imaxe dese Xesús que era “un” co Pai.
Por
iso nos fala Xoán tamén, na 2ª Lectura, da plenitude da nova vida que se nos
abrirá trala nosa morte particular. Daquela non teremos xa “máis fame nin
sede”, porque a nosa vida estará entón unida a aquel Deus que é fonte infinita de
vida e plenitude.
Manuel
Cabada Castro
DEBUXOS DE: http://elrincondelasmelli.blogspot.com/
VER MÁIS:
https://www.gruposdejesus.com/4-pascua-c-xn-1027-30/
CATEQUESE DE GALICIA:
Comentarios
Publicar un comentario