Domingo 21 de Ordinario - ciclo B
PRIMEIRA Xos 24,
1-2a. 15-17. 18b
PROCLAMACIÓN DA PALABRA
RECOLLIDA NO LIBRO DE XOSUÉ
Serviremos ó Señor,
porque El é o noso Deus
24 1Xuntou Xosué a tódalas tribos de Israel en Xequem, e
chamou ós anciáns de Israel, ós xefes, ós xuíces e mais ós oficiais, e presentounos diante
de Deus. 2E Xosué falou a todo o pobo deste xeito:
Se vos anoxa servir ó Señor, escollede hoxe a quen ides
servir: se ós deuses que serviron vosos pais na outra banda do río, ou ós deuses dos amorreos,
os da terra que habitades. Eu e maila miña familia serviremos ó Señor".
16E respondeu o pobo:
-"Lonxe de nós arredármonos do Señor para servir a
outros deuses, 17pois o Señor, o noso Deus, fíxonos subir a nós e a nosos devanceiros da terra de
Exipto, da casa do asoballamento, e fixo diante de nós aqueles grandes
prodixios e protexeunos ó longo de todo o camiño que percorremos, e mais por tódolos poboados
por onde pasamos. Así que tamén nós serviremos ó Señor, pois El é o noso Deus".
SALMO RESPONSORIAL
Sal 33, 2-3. 16-17. 18-19. 20-21. 22-23
R/ (9a): Gustade e
vede que bo é o Señor
2Eu bendigo ó Señor en todo instante,
teño sempre na boca a súa louvanza;
3gloríome no Señor,
e os humildes alégranse, ó escoitalo.
16Os ollos do Señor están cara ós xustos,
os seus oídos cara ó seu clamor;
17mais o Señor mira con enfado ós malvados,
para borrar da terra a súa memoria.
18Claman aqueles, e o Señor escoita,
líbraos de tódalas angustias.
19O Señor está preto do aflixido,
salva ó asoballado.
20Moitos son os males dos xustos,
pero de todos os libra o Señor.
21El coida dos seus ósos,
nin un só romperán.
22A maldade mata ó impío;
quen aborrece os xustos será castigado.
23O Señor redime os seus servos:
non será castigado quen a El se acolle.
SEGUNDA Ef 5, 21-32
PROCLAMACIÓN DA
PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS EFESIOS
Este é un sacramento
grande, falo de Cristo e da Igrexa
Irmáns e irmás:
21Sede ben guiados uns cos outros por respecto a Cristo:
22as mulleres sométanse ós propios maridos, coma se fose o Señor, 23pois o marido é
cabeza da muller, coma tamén Cristo é cabeza da Igrexa, o salvador do corpo. 24E, coma a
Igrexa se somete a Cristo, así tamén as mulleres ós seus maridos, en todo.
25Homes, amade as vosas mulleres, coma tamén Cristo amou a
Igrexa e se entregou por ela 26para santificala, purificándoa co baño de auga na
palabra, 27e para presentala deste xeito diante de si, radiante, sen lixo nin enruga nin cousa
polo estilo senón santa e inmaculada. 28Así deben tamén os maridos ama-las súas
mulleres coma os seus propios corpos. Quen ama a súa muller, ámase a si mesmo, 29porque
ninguén odiou endexamais a súa propia carne senón que a mantén e aquece, como fai
Cristo coa Igrexa, 30porque
somos membros do seu corpo.
31Por iso deixará o home a seu pai e maila súa nai e unirase
á súa muller e serán os dous un único ser. 32Grande misterio é este e eu refíroo a Cristo
e á Igrexa.
ALELUIA Cf Xn 6, 63c.
68c:
As túas palabras, Señor, son espírito e vida;
tes palabras de vida eterna.
EVANXEO Xn 6, 60-69
PROCLAMACIÓN DO SANTO
EVANXEO SEGUNDO XOÁN
E ¿onda quén imos ir?
Ti tes palabras de vida eterna
Moitos dos discípulos de Xesús dixeron:
-¡Que dura é esta doutrina! ¿Quen pode admitir tal cousa?
61Comprendendo Xesús que os seus discípulos murmuraban do
asunto, díxolles:
-¿Escandalízavos iso? 62¿E logo se viséde--lo Fillo do Home
subindo a onde estaba antes? 63O espírito é quen dá vida, a carne non vale para nada; as
palabras que eu vos falei, son espírito e son vida. 64E, aínda así, hai algúns de vós que
non cren.
Pois ben sabía Xesús desde o principio quen eran os que non
crían e mais quen o había de entregar. 65E proseguiu:
-Por iso téñovos dito que ninguén pode vir a min, se non llo
concede o Pai.
66Desde aquela moitos dos seus discípulos botáronse para
atrás, e xa non andaban con el.
67Preguntoulles entón Xesús ós Doce:
-¿Vós tamén vos queredes ir?
68Respondeulle Simón Pedro:
-Señor, ¿e onda quen imos ir? Ti tes palabras de vida
eterna, 69e nós cremos e recoñecemos que ti e-lo Santo de Deus.
SEÑOR, A QUEN
IREMOS?.
TI TES
PALABRAS DE VIDA.
TOMADO DE :
remoldapalabra.blogspot.com
PÓRTICO
O Evanxeo volve
lembrarnos que só o Señor ten palabras de vida; unha vida chea de sentido e
forza; unha vida de loita e esperanza; unha vida de colaboración e de encontro
solidario. Esta é a vida que os crentes atopamos en Xesús. Pero é en Xesús, e
non debemos confundila nin co poder, as riquezas ou os pontificais afastados do
que preocupa ás persoas; e moito menos a vida en Cristo se identifica co papa,
os bispos ou os curas. A vida en Cristo ímola descubrindo no evanxeo, boa nova
ofrecida para acoller e poñer en práctica alí onde esteamos os que nos chamamos
crentes. Evitar perder este rumbo é a tarefa que fai que esteamos sempre en
actitude receptiva e activa, sen deixar que a presenza da fe esmoreza porque
non acabamos de enraizala para que o que cremos e vivimos camiñe polo mesmo
vieiro, sen separación nin distancia.
O PERDÓN
* Porque no
eido da fe presumimos de que sabemos ben a teoría; pero non a levamos á
práctica, SEÑOR QUE NON PERDAMOS O TEU GUIEIRO.
* Porque non
queremos entender que non é o mesmo servir que servirse dos demais, CRISTO, QUE
NON PERDAMOS O TEU GUIEIRO.
* Porque a nosa
comodidade fai que xustifiquemos en nós o mesmo que criticamos nos demais,
SEÑOR, QUE NON PERDAMOS O TEU GUIEIRO.
REMUÍÑO
O sentido de pobo está sempre marcado polo esforzo de
camiñar xuntos, de unir, de prantexar tarefas e propostas en común. Por iso
Xosué reúne ás tribos para compartir co pobo canto lles pasaba, afastando a
tentación do individualismo, de ir cada un ao seu, do tan habitual entre nós:
sálvese quen poida. Reunidos, comparte co pobo a súa inquedanza, á vez que fai
unha sentida confesión de fe: “eu e a miña familia serviremos ao Señor”.
Terémolo nós así de claro como Xosué?. Ou tamén somos dos que nos gusta nadar
entre dúas ou máis augas, e buscamos xustificacións porque estamos cómodos
adecuando a vivencia da fe á nosa comenencia, rebaixándoa das súas esixencias e
caendo na mediocridade que non fai máis que producir baleiro en nós e
conformidade para non achegarse aos que non ven en nós testemuño algún, senón
beatería ritualista puramente externa e sen fondura algunha?. É Deus para nós
todo, ou é que temos outros deuses que nos enchen o tempo, pero que
dificilmente poden dar sentido á nosa vida?. Somos o suficientemente humildes
como para descubrir a súa presenza no día a día da nosa vida?. Temos feito
algunha vez o exercicio -tan reparador!- de pensar que tería sido a nosa vida
sen a presenza de Deus?. Ou a planicie na que habitualmente vivimos fainos tan
preguiceiros que mesmo nos impide preguntarnos sobre os porques e para que da
nosa vida?. Verdadeiramente, Deus é o noso Deus?.
Como o pobo de Israel, tamén nos hoxe somos invitados a
preguntarnos se é a Deus a quen loamos, na humildade e na ledicia; se é o que
descubrimos cando traballamos e nos comportamos con xustiza, con capacidade de
escoita, con sensibilidade e cercanía aos problemas e dificultades que as
persoas máis achegadas están a sufrir. Reunirnos os domingos, dedicar este
tempo a compartir e celebrar a fe non é unha cousas máis que facemos ao longo
da semana, senón o momento privilexiado no que nos atopamos xuntos os que
sabemos que Deus non só é importante na nosa vida, senón o cimento desde do que
imos desenvolvendo todas e cada unha das nosas opcións e das decisións que debemos
tomar, persoal ou comunitariamente, sobre aquelas cuestións nas que está en
xogo o ser un non ser felices. E iso non o poderiamos facer, se como nos di
Paulo, non somos ben guiados uns cos outros por respecto a Cristo.
De aí que as súas palabras, cando son acollidas con
sinceridade, sen dobreces, sen buscar o que nos convén -que non se identifica
moitas das veces nin co xusto nin co mellor-, non poden ser outra cousas mais
ca espírito e vida. É dicir, alento, estímulo, forza, esperanza, sentido, guieiro...
camiño de salvación e realización persoal. Claro que nos custa, dado o ritmo de
vida que levamos e a pouca atención que prestamos á reflexión á hora de tomar
decisións importantes na nosa vida. Porque, acostumamos a axudarnos da oración,
da reflexión e meditación da palabra de Deus cando temos que tomar decisións
que poden marcar presente e futuro?. Deixamos que esa Palabra vaia
enchoupándonos para que sexa medio desde o que poder analizar, sen presas e con
sinceridade, a vida e as diferentes vertentes que nela nos van aparecendo?. Ou
mais ben somos dos que dicimos crer en Deus porque poñemos velas, pedimos
misas, facemos promesas... pero nunca facéndonos as preguntas desde o corazón
da Palabra de Deus; Palabra sempre viva e actual e que non pasa de moda. Tamén
podemos actuar, como lle ocorría as veces aos discípulos, porque non lles
conviña, xustificándonos e dicindo que como a aplicación desa Palabra á nosa
vida é moi dura e difícil, buscamos vivir ao “meu xeito” no “cumpro e no
minto”, é dicir: falar unha cousas e facer outra totalmente contraria,
producindo unha bipolaridade coa que pretendemos enganarnos a nós mesmos e aos
demais, pero dificilmente conseguiremos facelo con Deus. Si de verdade sabemos
que as súas palabras son espírito e vida, comecemos, desde xa, a poñelas en
práctica. Non esperemos máis.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
No nome do Señor reunímonos un domingo máis para agradecer a
fe e compartir inquedanzas e necesidades. Facémolo dicindo:
QUE FAGAMOS DA TÚA PALABRA ESPÍRITO E VIDA
Pola Igrexa, para que saibamos sempre anunciar a Cristo sen
manipular nin escurecer a súa mensaxe, Oremos.
QUE FAGAMOS DA TÚA PALABRA ESPÍRITO E VIDA
Por cantos decidimos libremente conformar as comunidades
cristiás, para que nunca esquezamos que temos que ser testemuñas de Deus a
través do que facemos e dicimos, Oremos.
QUE FAGAMOS DA TÚA PALABRA ESPÍRITO E VIDA
Para que, facendo vida a mensaxe de Xesús, nunca lle deamos
as costas aos problemas e dificultades do noso mundo, e nos comprometamos, alí
onde estamos, poñendo tempo e capacidade ao servizo de canto busque a xustiza,
a dignidade e a igualdade das persoas, Oremos.
QUE FAGAMOS DA TÚA PALABRA ESPÍRITO E VIDA
Señor, porque nos chamas a facer da túa Palabra espírito e
vida, queremos compartir contigo canto esforzo leve a mellorar o mundo e as
condicións de vida dos que nel vivimos. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
O que verdadeiramente importa non se pode converter en
mercancía. Cada vez son menos cousas, é verdade. Pero, por máis que haxa quen
tamén fai negocio disto, para a xente máis normal o amor de verdade nin se
vende nin se compra. A amizade atópase e gózase, pero no se posúe. A fe no se
adquire a golpe de tarxeta. E o sentido da vida no se obtén nos grandes
almacéns (todo o máis podes levar para a casa sucedáneos). A trampa da lóxica
do ter é intentar converternos naquilo que adquirimos. Porque as cousas
importantes vívense e deixan pegada aínda que se afasten; no son de usar e
tirar. O esencial non é de temporada, e ás veces nin sequera se ve.
Deus; na miña vida non te podo consumir, como un produto de
temporada. Estás, e basta. Estás cando me vai ben, e nas horas tristes. Cando
me lembro de ti, e tamén cando te esquezo. Estás sempre.
CANTOS
ENTRADA:
Camiñando
pola vida
LECTURAS:
As túas
palabras, Señor, son espírito e vida
OFERTORIO:
Pregoeiro da túa paz
COMUÑÓN:
Acharte
presente
Comentarios
Publicar un comentario