Domingo 20 de Ordinario - ciclo B
PRIMEIRA Prov 9, 1-6
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DOS PROVERBIOS
Comede o meu pan e bebede o viño que mesturei para vós
9 1A Sabedoría construíu a súa casa
tallou as
súas sete columnas,
2fixo a matanza do gando, mesturou o seu viño,
e preparou a súa mesa;
3despachou as súas criadas a anuncia-lo convite
polos altos da cidade:
4-"Quen sexa inxenuo, que se achegue aquí";
ó que carece de siso dille:
5-"Vide, comede do meu pan
e bebede do viño que mesturei,
6deixade a vosa inxenuidade e viviredes,
camiñade pola vía da intelixencia".
SALMO RESPONSORIAL Sal 33, 2-3. 10-11. 12-13. 14-15
R/ (9a): Gustade e vede que bo é o Señor
2Eu bendigo ó Señor en todo instante,
teño sempre na boca a súa louvanza;
3gloríome no Señor,
e os humildes alégranse, ó escoitalo.
10Temede ó Señor os seus devotos,
pois nada lles falta ós que o temen.
11Empobrecen os ricos, pasan fame,
pero ós que buscan ó Señor ningún ben lles faltará.
12Vinde, fillos; escoitade:
ensinaréivo-lo temor do Señor.
13¿Quen ama a vida
e arela días de prosperidade?
14Garda a túa lingua do mal,
os teus labios de falas enganosas.
15Arrédate do mal e fai o ben,
busca a paz, corre tras ela.
SEGUNDA Ef 5, 15-20
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE S.PAULO ÓS EFESIOS
Comprendede cal é a vontade do Señor
Irmáns e irmás:
15Mirade con tino como camiñades: non coma atolados senón
coma sensatos, 16aproveitando ben este tempo, que corren días malos. 17Por
iso, non sexades irreflexivos; ó contrario, tratade de comprender cal é a vontade do Señor.
18Non vos emborrachedes con viño, que leva á libertinaxe; en
vez diso enchédevos de Espírito, 19falando entre vós con salmos, himnos e cánticos
espirituais, cantando e salmodiando con toda a alma para o Señor 20e dándolle
gracias decote a Deus Pai, por todo, no nome do noso Señor Xesús Cristo.
ALELUIA Xn 6, 56:
Quen come a miña carne e bebe o meu sangue,
permanece en min e eu nel, di o Señor
EVANXEO Xn 6, 51-58
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN
A miña carne é verdadeira comida e o meu sangue é verdadeira
bebida
Dille Xesús á xente:
51Eu son o pan vivo que baixou do ceo: se alguén come deste
pan, vivirá para sempre; e o
pan que eu darei, é a miña carne, para a vida do mundo.
52Discutían entón entre eles os xudeus:
-¿Como pode este darnos a come-la súa carne?
53Díxolles entón Xesús:
-Con toda verdade volo aseguro: se non coméde-la carne do
Fillo do Home e non bebéde-
lo seu sangue, non teredes vida en vós. 54Quen come a miña
carne e bebe o meu sangue,
ten vida eterna e eu resucitareino no derradeiro día. 55Pois
a miña carne é verdadeira
comida e o meu sangue é verdadeira bebida. 56Quen come a
miña carne e bebe o meu
sangue, permanece en min e eu nel. 57Así coma o Pai, que me
mandou, vive e eu vivo
polo Pai, así tamén quen me coma vivirá por min. 58Este é o
pan que baixou do ceo; non
coma o que comeron os pais que mesmo así morreron: quen come
este pan, vivirá para
sempre.
CAMIÑEMOS NA
SENSATEZ
TOMADO DE: remoldapalabra.blogspot.com
PÓRTICO
Que difícil, neste tempo de presa e urxencia, abordar as
cousas coa reflexión que elas merecen, sen estar agoniados polo tempo, senón
buscando canto de verdade axuda e é importante para as nosas vidas!!!!!. Inda
que o digamos e escoitemos unha e outra vez, a tod@s nos custa poñerlle tempo e
reflexión ás nosas decisións, e acabamos deixándonos levar non polo que é o
mellor para nós, senón polo que fan e din todos, coma se ir a contramán nos
convertera en patiños feos, raros e illados. Ás veces mesmo parece que non
estiveramos dispostos ou non foramos capaces de superar a presión, e acabamos
actuando e comportándonos non segundo o que son os valores desde os que
encaramos a vida, senón desde o que fan todos; non por convición, senón polo
medo a, sendo nós mesmos, sentir a incomprensión dos demais e a soidade.
Esquecemos entón algo moi importante: se queremos ser cristiáns no mundo de
hoxe temos que estar dispostos a facer da nosa vida icona da mensaxe de Xesús,
de canto fixo e dixo, o que rompe con calquera tipo de componenda que busque
facer da vida mediocridade previsible segundo o guión escrito polos que mandan
e dirixen conciencias e decisións facéndonos crer libres. Os cristiáns
deberiamos ter claro que a vida, e o que nela facemos, non é “marketing”
publicitario para que todos compren e usen. Oxalá que nunca o esquezamos.
O PERDÓN
Porque, levados do intento por quedar ben, acabamos
comportándonos como masa sen criterio nin convicións, SEÑOR, QUE NON
RENUNCIEMOS A SER LIBRES.
Porque nos sobran palabras e xestos baleiros e superficiais,
e fáltannos compromisos que teñan á persoa como principio, CRISTO, QUE NON
RENUNCIEMOS A SER LIBRES.
Porque tamén nós caemos moitas veces na precipitación e
falta de reflexión á hora de tomar decisións sobre a nosa vida, SEÑOR, QUE NON
RENUNCIEMOS A SER LIBRES.
REMUÍÑO
* A vida de
cada un de nós vaise desenvolvendo non de calquera xeito, senón desde unhas
referencias, referencias ás que chamamos valores, exemplos, principios... e que
pouco a pouco van facéndonos, modulándonos para que o noso xeito de actuar,
pensar e vivir se adecúen a elas. Por iso son tan importantes e nos marcan.
Dicimos moitas veces que esta ou aquela persoa, este xeito de actuar ou esta
actitude fixéronnos pensar e decidiron o camiño que tomamos nun determinado
momento e que nos influíu para toda a vida. Tendo isto en conta, podemos
fixarnos, logo, no que nos di a primeira lectura que escoitamos hoxe: Sabedoría
construíu a súa casa, tallou as súas sete columnas. Cando a Biblia nos fala dos
sabios quere referirse á experiencia que un/a vai acumulando a medida que a súa
vida madura e se desenvolve. Unha experiencia que nos axuda a non repetir
erros, a aprender do que outros fixeron, ben ou mal, xa sexa para facer o mesmo
ou para rexeitar ese modo de actuar. E así, pouco a pouco, un vai, como nos di
o libro dos Proverbios, construíndo a súa casa; non sobre area, senón sobre as
columnas de canto axuda a que nos sintamos a gusto co que facemos e co xeito de
actuar e facer as cousas. Só desde un actuar maduro, responsable e reflexivo,
podemos entender que necesitamos de coherencia no actuar; unha coherencia que
nos afasta da improvisación e nos remite á necesidade de ir clarificando a nosa
escala de valores, para que desde ela poidan ir aparecendo as actitudes que nos
fan sentir a gusto co que somos e facemos, sen falsas culpabilizacións e
insatisfaccións permanentes por querer ser coma todos, esquecendo que cada un
de nós somos únicos e irrepetibles.
* Porque non
somos feitos en serie nin temos que comportarnos de maneira uniforme en ningún
sitio, e moito menos á hora de decidir sobre a nosa vida, podemos entender ben
as palabras da carta de Paulo aos efesios. Mellor, non só entendelas, senón
subscribilas, inda que teñan pasado dous mil anos desde que foron escritas. Si,
porque ter tino, ser sensatos, aproveitar o tempo, non ser irreflexivos... son
expresións que temos escoitado e utilizado nós mesmos moitas veces, e que poñen
de manifesto o importante que é non actuar, inda que nos custe, de xeito
arroutado, pois ademais de non levar a nada, acaba facéndonos sentir mal, con
sensación de ternos equivocado. Nestes momentos nos que algúns se esforzan, e
moito, en facernos crer que as cousas teñen que ser así e non poden ser de
outro xeito, non quedándonos outra máis que a resignación, canto lle di Paulo a
aqueles cristiáns de Éfeso ten para nós forza suficiente como para superar a
tentación de deixarnos ir ou de escoitar os cantos de serea desesperanzados que
día a día nos van chegando, para conseguir transformalos en actitudes
activadoras de constancia e esforzo que nos leven a encarar o momento presente,
-difícil e duro, para que negalo!-, non desde o pesimismo de que non hai outra,
senón poñéndolle tino ao que escoitamos, sensatez ao que facemos e reflexión á
complexa realidade na que vivimos inmersos. Se dicimos que a fe hai que rezala
en comunidade e celebrala dentro dos templos; tamén dicimos que é necesario
vivila no medio do mundo, no día a día cheo de contrastes e situacións ás que é
necesario poñerlle os rostros de tantas persoas para as que estes momentos
están a resultar difíciles e lles van provocando a exclusión e o esquecemento,
como se foran simples números en estatísticas, esquecendo que son persoas, coma
nós, ás que non podemos nin esquecer nin virarlle as costas. O seguimento de
Xesús, as convicións de fe, maniféstanse desde o íntimo que un cre, pero
móstranse no actuar con verdade e sinceridade á hora de vivir. É aí onde
verdadeiramente mostramos a vontade de Deus.
* O discurso do
Pan de vida que desde hai varias semanas vimos lendo nas celebracións do
domingo, volve incidir na forza -simbólica e real-, do pan na vida dos seres
humanos. Pan que nos remite aos irmáns; pan que fai presente a Deus para levalo
con nós e ser empuxe e alento diante da dureza da situación actual; pan
solidario que se concreta en non torcer a cara diante do que está pasar, senón,
no pouco e no moito, en abrir a man e ofrecer tempo, medios, ideas, propostas e
dispoñibilidade a quen as necesite; pan de verdade nun momento no que o engano,
a mentira, a manipulación ou o aproveitamento dos máis débiles nos fai perder a
confianza nos demais e nos volve escépticos e desconfiados. Nunha palabra, pan
que alimente as nosas vidas deixándonos a forza para loitar por elas desde a
unión construída na busca contra o fatalismo, superando a tentación
individualista do sálvese o que poida. O Pan da Eucaristía, Cristo, volve
ofrecérsenos non como rito, senón como presenza viva en nós para que non
renunciemos a anuncialo alí onde esteamos.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Deus faise alimento en nós para que nós poidamos ser tamén
alimento para os irmáns. Convencidos de que a súa presenza é estímulo contra a
desesperación e o deixarnos ir fatalista, dicimos:
QUE O TEU PAN NOS FAGA SABIOS EN AMOR E FRATERNIDADE
ü Pola Igrexa, para
que non esqueza que Cristo enviouna para ser voz de denuncia diante da
explotación, a mentira, o engano, a manipulación, e non cómplice dos que mandan
e se esquecen que detrás dos números hai persoas que sofren, OREMOS.
QUE O TEU PAN NOS FAGA SABIOS EN AMOR E FRATERNIDADE
ü Para que nas nosas
comunidades non nos deixemos vencer polo desánimo e polo derrotismo que canto
nos rodea insiste en fomentar, para impedir que reaccionemos diante de quen o
está a pasar mal e vai vendo como as súas ilusións se derruban e esmorecen,
OREMOS.
QUE O TEU PAN NOS FAGA SABIOS EN AMOR E FRATERNIDADE
ü Para que nós, no
día a día da nosa vida, atopemos forza e empuxe na oración, sosegada e sincera,
diante dun Deus que nos fala que sen atender as urxencias e dificultades dos
irmáns, non é posible ser seguidor de quen deu a vida por todos, sen excluír a
ninguén, OREMOS.
QUE O TEU PAN NOS FAGA SABIOS EN AMOR E FRATERNIDADE
Con confianza, pero tamén desde a dor que nos produce a
difícil situación que estamos a vivir e que sofren moitos dos nosos veciños e
amigos, poñemos a nosa oración comunitaria diante de Ti, para que sexas forza e
axuda que nos impida caer no derrotismo e desánimo. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Se o que de veras desexas é amar, entón ponte inmediatamente
a mirar; pero tómao en serio. Fíxate en alguén que che produza arrepío e
percibe de veras os teus prexuízos; fíxate en alguén ou en algo ao que te
aferres e comproba realmente o sufrimento, a inutilidade e a falta de liberdade
que supón aferrarse... e contempla con detemento e tenrura os rostros humanos e
a conduta humana. Tómate tempo para mirar asombrado a natureza, o vo dun
paxaro, a frescura dunha flor, a saída da lúa... e namentres o fas, a coroza
que protexe o teu corazón, rebrandecerase e fundirase, e o teu corazón
rebordará de sensibilidade e delicadeza. (A.de Mello, Una llamada al amor, Sal
Terrae, p.92/93)
CANTOS
ENTRADA: Camiñando pola vida
LECTURAS: Contade as marabillas do Señor
OFERTORIO: Grazas, Señor, na mañá
COMUÑÓN: Non vou só
POWER POINTS
Comentarios
Publicar un comentario