Ter fe

Ter fe é "ACEPTAR" o que Deus permite na nosa vida aínda que non o entendamos, aínda que non nos guste. Se tivésemos a capacidade de ver o fin desde o principio tal como El veo, entón poderiamos saber por que ás veces conduce a nosa vida por senllas estrañas e contrarias á nosa razón e aos nosos desexos.

Ter fe é "DAR" cando non temos, cando nós mesmos necesitamos. A fe sempre saca algo valioso do aparentemente inexistente; pode facer que brille o tesouro da xenerosidade no medio da pobreza e o desamparo, enchendo de gratitude tanto ao que recibe, como ao que dá.

Ter fe é "CRER" en lugar de recorrer á dúbida, que é o máis fácil. Se a chama da confianza extínguese, entón xa non queda máis remedio que entregarse ao desánimo. Para moitos crer nas nosas bondades, posibilidades e talentos, tanto como nos dos nosos semellantes, é a enerxía que move a vida cara a grandes camiños. Pero aínda hai unha forma mais elevada de crer. Saber que a nosa vida está nas mans de Deus e que El é quen coida de nós.

Ter fe é "GUIAR, DIRIXIR" a nosa vida, pero non coa vista, senón co corazón. A razón necesita moitas evidencias para arriscarse, o corazón necesita só un raio de esperanza. As cousas máis belas e grandes que a vida nos regala non se poden ver, nin sequera palpar, só se poden acariñar co espírito.

Ter fe é "LEVANTARSE" cando se caeu. Os reveses e fracasos en calquera área da vida nos entristecen, pero é máis triste quedar lamentándose no frío chan da autocompasión, atrapado pola frustración e a amargura.

Ter fe é "ARRISCAR" todo a cambio dun soño, dun amor, dun ideal. Nada do que merece a pena nesta vida pode lograrse sen esa dose de sacrificio que implica desprenderse de algo ou de alguén, a fin de adquirir iso que mellore noso propio mundo e o dos demais.

Ter fe é "VER" positivamente cara a adiante, non importa cuán incerto pareza o futuro ou cuán doloroso o pasado. Quen ten fe fai do hoxe un fundamento do mañá e trata de vivilo de tal maneira que cando sexa parte do seu pasado, poida velo como un grato recordo.

Ter fe é "CONFIAR" pero confiar non só nas cousas e nas persoas, senón no Deus que obra, actúa e fala a través das persoas. Moitos confían no material, pero viven relacións ocas cos seus semellantes. Certo que sempre haberá xente que magoe e traizoe a túa confianza, así que o que tes que facer é seguir confiando e só ser máis coidadoso con aquel en quen confías dúas veces.

Ter fe é "BUSCAR" o imposible: sorrir cando os teus días atópanse nubrados e os teus ollos secáronse de tanto chorar. Ter fe é non deixar nunca de espir os teus beizos cun sorriso, nin sequera cando esteas triste, porque nunca sabes cando o teu sorriso pode dar luz e esperanza á vida de alguén que se atope en peor situación que a túa.

Ter fe é "ANDAR" polos camiños da vida da mesma forma en que o fai un neno. Tomados da man do noso pai. Ter fe é deixar os nosos problemas en mans de DEUS e arroxarnos aos seus brazos antes que ao abismo da desesperación. Fe é descansar nel para que nos cargue, no canto de cargar nós nosa propia colección de problemas.