LECTURAS DA MISA EN GALEGO - Domingo 33 Tpo.Ordinario (13/11/11)

11.11.11

LECTURAS DA MISA EN GALEGO - Domingo 33 Tpo.Ordinario (13/11/11)

DOMINGO XXXIII ORDINARIO - CICLO A

Primeira Lectura Prov 31, 10-13. 19-20. 30-31

LECTURA DO LIBRO DOS PROVERBIOS

Traballa gustosa coas súas mans

Unha muller xeitosa quen a atopará?:

o seu valer supera o das perlas.

O seu marido pon nela a confianza

e non lle han faltar ganancias;

procúralle felicidade, e non desgraza,

todos os días da súa vida.

Consegue la e liño,

e traballa gustosa coas súas mans;

Bota as mans á roca

e os seus dedos manexan o fuso.

Tende a palma ao indixente

e achega as súas mans ao mendigo.

A graza engana e a fermosura esvaece:

só a muller que teme o Señor merece ser loada.

Que falen por ela as obras das súas mans,

e os seus feitos lle dean honra na praza!

Palabra do Señor

R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL Sal 127, 1-2. 3. 4-5

R/. (cf. 1a): Ditosos todos os que temen o Señor.

Ditosos os que temen o Señor,

os que seguen os seus camiños.

Comerás do traballo das túas mans,

serás ditoso, serás afortunado.

A túa muller coma parra fecunda

no interior da túa casa;

os teus fillos coma gromos de oliveira

arredor da túa mesa.

Así será bendito

o home que teme o Señor.

Que o Señor te bendiga desde Sión,

que goces coa prosperidade de Xerusalén

todos os días da túa vida.

Segunda Lectura 1 Tes 5, 1-6

LECTURA DA 1º CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS TESALONICENSES

Que o día do Señor non vos sorprenda coma un ladrón

Irmáns:

Tocante ao tempo preciso, irmáns, tampouco precisades que vos escriba, que vós mesmos sabedes á perfección que o "Día do Señor" chegará coma o ladrón pola noite.

Cando anden dicindo: "paz e seguridade", daquela caerá de súpeto sobre eles a desfeita, do mesmo xeito que lle veñen as dores á muller embarazada; e, de certo, non han de escapar.

Pero vós, irmáns, non estades nas tebras, para que ese día vos sorprenda coma o ladrón, xa que todos vós sodes fillos da luz, fillos do día: non somos da noite nin das tebras.

Polo tanto, non adormezamos coma os outros; máis ben, esteamos vixiantes e manteñamos o propio control.

Palabra do Señor

R/. Grazas a Deus

ALELUIA Xn 15, 4a- 5b

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Permanecede en min e eu en vós, di o Señor;

quen permanece en min da froito abondoso.

Aleluia.

Evanxeo Mt 25, 14-30 (longa)

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Xa que fuches fiel no pouco, pasa a gozar da festa do teu amo

Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos esta parábola:

- Un home que ía saír de viaxe, chamou polos seus criados e entregoulles os seus bens. A un deulle cinco talentos, a outro dous e a outro un; a cadaquén segundo a súa capacidade. Despois marchou.

De seguida, o que recibira cinco talentos foi negociar con eles e gañou outros cinco; do mesmo xeito o que recibira dous, gañou outros dous. Pero o que recibira un, foi cavar un burato na terra e escondeu o diñeiro do seu amo.

Ó cabo de moito tempo chegou o amo daqueles criados, pedíndolles contas.

Achegouse o que recibira cinco talentos e presentou outros cinco, dicindo: "Señor, cinco talentos me entregaches; velaquí outros cinco que gañei".

Díxolle o seu amo: "Moi ben, criado fiel e cumpridor. Xa que fuches fiel no pouco, poñereite á fronte do moito. Pasa a gozar da festa do teu amo".

Achegouse o que recibira dous talentos, e dixo: "Señor, dous talentos me entregaches; velaquí outros dous que gañei".

Díxolle o seu amo: "Moi ben, criado fiel e cumpridor. Xa que fuches fiel no pouco, poñereite á fronte do moito. Pasa a gozar da festa do teu amo".

Achegouse tamén o que recibira un talento, e dixo: "Señor, sei moi ben que es un home duro, que seituras onde non sementaches e recolles onde non botaches. Como collín medo, fun agachar na terra o teu talento; aquí tes o que é teu".

Pero o seu amo respondeulle: "Criado ruín e lacazán! Con que sabías que sego onde non sementei e recollo onde non botei? Pois deberías ter o meu diñeiro posto no banco, de modo que, ao volver eu, puidese recoller o que é meu, cos intereses. Así que quitádelle o talento e dádello ao que ten dez: Porque ao que ten, háselle dar e abondo; pero ao que non ten, aínda o que ten se lle ha quitar. E ao criado inútil botádeo fóra á escuridade; alí haberá pranto e renxer de dentes".

Palabra do Señor

R/. Loámoste, Cristo

Ou: 14-15. 19-21 (máis breve)

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos esta parábola:

- Un home que ía saír de viaxe, chamou polos seus criados e entregoulles os seus bens. A un deulle cinco talentos, a outro dous e a outro un; a cadaquén segundo a súa capacidade. Despois marchou.

Ó cabo de moito tempo chegou o amo daqueles criados, pedíndolles contas.

Achegouse o que recibira cinco talentos e presentou outros cinco, dicindo: "Señor, cinco talentos me entregaches; velaquí outros cinco que gañei".

Díxolle o seu amo: "Moi ben, criado fiel e cumpridor. Xa que fuches fiel no pouco, poñereite á fronte do moito. Pasa a gozar da festa do teu amo".

Palabra do Señor

R/. Loámoste, Cristo

GRAZAS POLOS TEUS DONS

Douche grazas, Pai,

porque es un Pai abundante

que estendes os teus bens por toda a terra.

Sementas sempre semente abondosa

antes de faceres a seitura;

espalla primeiro con graza e con regalo

o froito que logo pensas recoller.

E así van aparecendo homes e mulleres ...

Que gusto dá velos na súa abundancia e variedade!

Cada un coa súa graza e estilo

no ser, no sentir, no falar, no vivir, e ata no andar.

Cada un coas súas capacidades de vida e de servizo.

Douche grazas, Pai, e dóullelas tamén

aos que no teu canto sabéndoo ou sen o saber,

lle transmiten ou lle descobren calidades á xente;

e lles axudan a seren eles mesmos

segundo a riqueza do seu ser;

e lles permiten achegar á comunidade

todo o que eles saben e queren e poden.

Grazas polas veces que non somos covardes,

nin gardamos a nosa achega no peto,

nin ternos medo a perder a paz no balbordo da vida

nin a lixarnos nas loitas coa comunidade.

Grazas por min mesmo, Pai,

a quen ti queres propio e diferente,

libre e comunitario,

alegre cos teus bens en min

e pleno e satisfeito no servizo co meu á comunidade.

O TRABALLO: ESE BEN TAN ESCASO E QUE TANTA FALTA NOS FAI

PÓRTICO

Nestes momentos de crise, todos apreciamos a importancia que o traballo ten na vida de cada un e cada unha de nós. Agora xa non facemos riso daquel dito que preguntaba cando sería domingo para poder ir á misa; é dicir, cando será o día de descanso. E non se fai riso porque cada día, tristemente, son máis os que perden ou ven o seu posto de traballo ameazado, á vez que non perciben posibilidades ou perspectivas de que esta situación poida cambiar. Fronte desta dificultade, a situación tamén pode ser un momento para que nos paremos e pensemos se de verdade temos feito canto estaba na nosa man para que o traballo que realizamos sexa desenvolvido responsablemente, se nos temos formado para coñecer e saber facelo mellor.

É este o momento para que tamén tomemos en conta que o traballo non é só unha experiencia para gañar cartos, senón que é unha experiencia de crecemento e madureza persoal, de sentido comunitario e contribución á sociedade, de posibilidade de relación e coñecemento de outras persoas... e un momento de crecemento espiritual e experiencia de presenza de Deus. Sendo tan rica e importante a experiencia do traballo, poucas foron as veces nas que o temos vivido así. Que a celebración de hoxe nos faga reflexionar sobre a importancia do traballo e a súa necesidade para que crezamos, maduremos e nos formemos de xeito integral, e non pensando só en cartos.

O PERDÓN

● Por ser incapaces de descubrir que o traballo non só é un medio para obter cartos, senón unha experiencia de desenvolvemento persoal e comunitario, SEÑOR, QUE NON SEXAMOS PREGUICEIROS.

● Por non saber valorar que o aforro, o esforzo e o sacrificio de hoxe son pan para mañá, CRISTO, QUE NON SEXAMOS PREGUICEIROS.

● Por non acabar de descubrir que o traballo non só ten unha dimensión persoal, senón que é tamén contribución ao desenvolvemento social e comunitario, SEÑOR, QUE NON SEXAMOS PREGUICEIROS.

REMUÍÑO

Durante moitos anos, falar de traballo era referirse a traballo manual, artesán, con poucos medios técnicos e moito esforzo físico. Mesmo hoxe, a moitas persoas cústalles entender que a realidade do traballo é moito máis ampla, e vai máis alá do traballo manual. A evolución da sociedade, a capacidade de poñer ao servizo de todos novos descubrimentos fixeron que pouco a pouco o traballo manual se vise axudado para un menor desgaste físico e como consecuencia, para unha mellor saúde. Lonxe queda, en xeral e en occidente, a situación que viviu o proletariado durante o século XIX. Pero se ben isto é verdade, tamén o é afirmar que con todo este cambio no mundo laboral, a incorporación da máquina para substituír ou facer máis doado o traballo da persoa, dou lugar tamén a novos problemas, e non poucas dificultades.

A crise que estamos a vivir non é máis que un pequeno exemplo desta situación. Problemas e dificultades que deron lugar a supresión de postos de traballo –moitos deles xa eran cubertos polas máquinas– e tamén á pouca estima que durante bastante tempo, debido a que a bonanza económica o permitía, moitas persoas, especialmente xente nova, non dedicou tempo nin valorou a importancia da formación; mesmo aqueles traballadores que levaban anos nun mesmo posto de traballo, non tiveron en conta a necesidade da formación permanente e a reciclaxe. De todo aquilo, neste momento de crise estamos a ver as súas consecuencias, xa que a falta de preparación fai que non se puidera responder á solicitude de postos de traballo con formación especializada, o que ten levado a moitas persoas, especialmente xente nova que se fora ao mundo laboral na busca dun diñeiro abondoso e a postos con pouca cualificación –a triste experiencia do ladrillo– a engrosar as listas do paro.

E que ten que ver isto coa palabra de Deus que acabamos de ler hoxe?, poderá preguntarse alguén. Se temos escoitado con atención o que aquí se proclamou como Palabra de Deus, non fará falta dar moitas explicación para descubrir a importancia do traballo como unha realidade non só para obter medios/bens económicos –cartos– senón como unha profunda experiencia antropolóxica que lle vai dando sentido a vida e nos fai co-partícipes do desenvolvemento e crecemento da sociedade. Cómo non vai estar isto en relación co que Deus nos di na súa palabra? Canto nos pasa, canto nos ocupa e preocupa, ten repercusión na nosa experiencia e vida de fe.

O “ide e anunciade” concrétase tamén hoxe nesta palabra proclamada, porque a fe non é algo que quede pechado dentro das igrexas, senón que temos que vivila en todos e cada un dos momentos, situacións e realidades da nosa vida. O compoñente social da mesma vai facendo que canto nós aportemos co noso traballo a unha maior e mellor humanización da sociedade sexa á súa vez a nosa resposta a poñer a render os talentos que Deus puxo en cada un de nós para que foran dando o seu froito. Non todos somos iguais en capacidade, formación... pero si todos somos complementarios e iguais na posibilidade de poñer todas esas nosas capacidades ao servizo dunha sociedade moito máis xusta, libre, plural, democrática e sempre solidaria e na que a man de Deus vai descansando sobre o esforzo que cada un/ha de nós pon en conseguilo.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Preocupados pola realidade do traballo, ben cada vez máis escaso, poñemos sobre a mesa do altar a nosa oración comunitaria para que xunto co pan e co viño, sexan ofrenda que xuntos presentamos a Deus, e digámoslle: