Estade atentos... - Domingo 1 de Advento

ADVENTO  -  B -  2011

A salvación está xa preto dos que o temen

e a súa gloria habitará na nosa terra (Sa1mo (85,  10)

            Todas as persoas temos algunha esperanza, todos ansiamos algo: aprobar nos estudios, conseguir traba­llo, que aquel ou aquela moza se fixe en nós, ou mes­mo que nos toque a Primitiva ...

            Hai esperanzas grandes e pequenas, para mañá mesmo ou para un futuro moi afastado, esperanzas xe­nerosas e mesmo cativas e egoístas. As persoas pare­cemos feitas desta forma, incapaces de conformamos só co que temos diante e buscando sempre o que hai alén de onde se pon o sol.

            Impulsados por unha promesa ou un desexo tra­ballamos, aforramos, esforzámonos, mesmo mentimos ou enganamos, todo por ir máis alá do que temos diante dos ollos.

            Este tempo de Advento, de preparación do Na­dal, chámanos a ter esperanza e invítanos a non que­darnos nuns desexos pequenos, senón a crer que é posible un mundo novo, xusto e cheo de amor.

            O Advento prepáranos para a chegada de Xesús, o Mesías. Nel atopan sentido as nosas esperanzas grandes e pequenas. Primeiro fálanos do futuro e da chegada definitiva de Cristo e durante os últimos días dános a razón para crer que isto é posible: Deus vai fa­cerse home, axiña chegará o Nadal!

GUÍAS NO CAMIÑO

            Na espera de Cristo e a través das lecturas da Eu­caristía, acompáñannos e guíannos persoeiros da nosa historia da salvación:

            - Isaías: que tivo que manter viva a esperanza do seu pobo e que nos anuncia que o Señor xa está chegando, que chega a nosa consolación.

            - María: unha mociña de aldea que espera un fillo, algo repetido millóns de veces den­de que o mundo é mundo, pero que neste xesto cotián trae dentro de si a sal­vación que a humanidade espera.

QUE IMOS CELEBRAR

            Neste tempo, na Igrexa, utilizaremos símbolos que nos axudarán a entender o que celebramos:

            * A cor morada na roupa do sacerdote, símbolo de espera e de purificación, porque ternos que limparnos por dentro para preparar a festa do Nadal.

            * Tamén os cantos serán un ha chamada a Deus para que baixe e nos salve, e unha   invitación á espera e ó cambio.

*  As lecturas da Eucaristía terán un tema común: a es­pera vixiante, que no último domingo se converterá na espera chea de ledicia do Nadal.

            Os cristiáns dicímonos homes de esperanza. En­tón .. temos que comportarnos como tal e temas que transmitir esperanza aos demais.

            Isto significa optimismo ante o futuro, esforzo para facer que as causas vaian a mellor, ilusión por cambiar nós mesmos e por facer cambiar o que nos rodea.

            Desterrar as palabras pesimistas: "a mocidade está perdida", "isto non pasaba antes", "non sei onde imos parar". A marcha do mundo non depende máis que de nós e a nosa fe fálanos dunha terra mellor que nos vai regalar Deus.

EL VÉN!

O Salvador non cesou de vir. Vén diariamente os nosos mundos: a familia, a veciñanza, o barrio, a parroquia. o grupo, o club, a oficina, a fábrica, o obradoiro, o café, o cine, o estadio, e o mundo interior da nosa vida, neste século XXI.

Vén baixo mil disfraces, con mil rostros -diferentes e idénticos-, e mil tons de voz.

Vén na eucaristía, que é o sacramento do seu sacrificio salvador, a súa Vida, a súa Morte e a súa Resurrección ao noso alcance, nos signos do Pan e o Viño. Alimento da nosa liberdade de fillos de Deus e xerme da resurrección da nosa vida. Díxoo El: “Eu son o pan vivo; se alguén come este pan vivirá para sempre”.

Vén nos seus apóstolos. El díxolles: “Como me enviou o meu Pai, así vos envío eu”. (Xn 20,21); “o que vos recibe a vós, a min me recibe; o que vos oe a vós, a min me oe, e o que vos rexeita, rexéitame a min” (Lc 10,16). Vén nos seus apóstolos e repite aqueles xestos de amor aos pobres, aos enfermos, aos desfavorecidos. aos pequenos ...

Vén en todos os homes e mulleres. No carteiro que nos trae a correspondencia, no condutor do autobús, no porteiro, no profesor e no discípulo, no amigo, no noivo, na esposa e nos fillos, no señor que senta ao noso lado no cine, no que nos pisa e nos empuxa ao saír do Metro. Vén en cada unha dos centos de persoas con que tropezamos pola rúa. Estámolo vendo acotío, e nós tan indiferentes e tan estraños!

Vén e recibe como feito a El o que facemos con cada un. Se damos a alguén un vaso de auga, dámosllo a El. Se odiamos a un, odiámolo a El. Se sorrimos, a El chégalle o noso sorriso. Se nos molestamos por alguén, por El molestámonos. Y no día final diranos: “déchesme de beber, sorríchesme, botáchesme unha man...” Ou diranos: “odiáchesme, fuches duro comigo, burlácheste de min, aproveitácheste do meu; roubáchesme o meu, enganáchesme”.

Vén nos pobres. Nos desfavorecidas. Nas mans de todos os necesitados. Nas rostros esfameados dos que teñen fame e nas frontes dos que non ven. Nas pernas ríxidas dos paralíticos e na carne sentenciada dos cancerosos. Vén nos queixumes de todos os oprimidos, os enganados. os explotados…

El vén curar, consolar, comprender, amar, desatar; vén romper cadeas, liberar, vén pór a súa liberdade na nosa escravitude e a súa Resurrección na nosa morte. Vén establecer o seu Reino, que é un Reino universal de verdade e de vida, de santidade e graza, de xustiza, de amor e de paz.

Vén dar á nosa vida a profundidade e a anchura do seu amor, para que a creación enteira recobre a orde e a liberdade que gozaba cando saíu das mans de Deus.

                                                                                              Teófilo Cabestrero