Non apartei a miña cara das increpacións, pero sei que non quedarei confundido - Is 50, 4-7

Domingo de Ramos

ÍAS, SEÑOR...

Ías, Señor, rodeado de música e de salmos

con palmas nas mans, aclamacións e aclamacións,

servo entre os servos, pobre entre os pobres;

obediente ata a morte,

dócil como cordeiro levado ao matadoiro;

como Xerusalén co seu traxe festivo,

revestido de palmas, coroado de oliveiras.

Avanzabas polas rúas polas que todos nós camiñamos:

encrucilladas de falsidades e de enganos,

de verdades a medias que sempre resultan mentiras,

rodeado de discípulos e traidores,

de fidelidades e desercións,

de amigos que facilmente se compran ou se venden.

Ías, como vai o sol, a un ocaso de gloria;

cantando xa a túa morte, ao cantar a túa vitoria.

E ao teu paso florecía a voz do Deus do futuro:

Mirade o meu servo a quen prefiro:

sobre el puxen o meu Espírito para que sexa luz na noite

Non gritará polas rúas que ser bo é un asunto sen sentido.

Non andará por aí proclamando que o mundo está perdido

e que o home de hoxe xa non ten redención.

Non romperá as fráxiles esperanzas dos mozos,

a piques de derrubarse.

Mirará con atención o fondo dos corazóns

e inventará mil historias novas

para devolver as ganas de vivir

a quen tendo poucos anos xa coñecen a dor?

Eu, o Señor, tomeiche da man,

e elixinche e feito pastor dun pobo de promesas,

para que no desencanto adiviñen a esperanza,

para que no fracaso intúan a alegría,

para que na morte adiviñen a resurrección.

Deus de toda bondade que acolles no teu seo

canto hai entre os homes, sinxelamente bo.

Deus, Pai bo, Amigo, Señor da esperanza,

regálanos de novo, o gozo da Pascua.

Isidro Lozano