Non apartei a miña cara das increpacións, pero sei que non quedarei confundido - Is 50, 4-7

Domingo de Ramos


ÍAS, SEÑOR...

Ías, Señor, rodeado de música e de salmos
con palmas nas mans, aclamacións e aclamacións,
servo entre os servos, pobre entre os pobres;
obediente ata a morte,
dócil como cordeiro levado ao matadoiro;
como Xerusalén co seu traxe festivo,
revestido de palmas, coroado de oliveiras.

Avanzabas polas rúas polas que todos nós camiñamos:
encrucilladas de falsidades e de enganos,
de verdades a medias que sempre resultan mentiras,
rodeado de discípulos e traidores,
de fidelidades e desercións,
de amigos que facilmente se compran ou se venden.
Ías, como vai o sol, a un ocaso de gloria;
cantando xa a túa morte, ao cantar a túa vitoria.

E ao teu paso florecía a voz do Deus do futuro:
Mirade o meu servo a quen prefiro:
sobre el puxen o meu Espírito para que sexa luz na noite
Non gritará polas rúas que ser bo é un asunto sen sentido.
Non andará por aí proclamando que o mundo está perdido
e que o home de hoxe xa non ten redención.
Non romperá as fráxiles esperanzas dos mozos,
a piques de derrubarse.
Mirará con atención o fondo dos corazóns
e inventará mil historias novas
para devolver as ganas de vivir
a quen tendo poucos anos xa coñecen a dor?
Eu, o Señor, tomeiche da man,
e elixinche e feito pastor dun pobo de promesas,
para que no desencanto adiviñen a esperanza,
para que no fracaso intúan a alegría,
para que na morte adiviñen a resurrección.

Deus de toda bondade que acolles no teu seo
canto hai entre os homes, sinxelamente bo.
Deus, Pai bo, Amigo, Señor da esperanza,
regálanos de novo, o gozo da Pascua.



Isidro Lozano



Comentarios

Publicacións populares