Domingo 30 de Ordinario - ciclo B
30º DOMINGO DO
TEMPO ORDINARIO - CICLO B
Primeira Lectura Xer 31, 7- 9
LECTURA DO LIBRO DE XEREMÍAS
Congregarei cegos e coxos
Así fala o Señor:
‑ Aclamade a Xacob con
gritos de alegría,
gritádelle á primeira das nacións.
Pregoade, loade, clamade:
"Salva, Señor, o
teu pobo,
salva o resto de Israel".
Vede: vounos traer do
país do norte,
vounos reunir desde os cabos do mundo.
Entre eles haberá
cegos e coxos,
a que está en cinta xunto coa parida,
volverán en enorme multitude.
Velaí, chegarán chorando;
pero entre aclamacións de agradecemento,
heinos conducir, heinos levar aos regueiros de auga
por un camiño seguro onde non han tropezar.
Si, volvereime pai de
Israel,
e Efraím será o meu primoxénito.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
SALMO RESPONSORIAL Sal 125,
1-2ab. 2cd-3. 4-5. 6
R/. (3): O Señor fixo connosco cousas grandes,
estamos cheos de alegría.
Cando o Señor cambiou a sorte de Sión,
parecíanos un soño.
A boca enchéusenos de risos,
a lingua de cantares.
Daquela dicían os pagáns:
"O Señor fixo con eles cousas grandes".
O Señor fixo connosco cousas grandes,
estamos cheos de alegría.
Cambia, Señor, a nosa sorte,
coma os regatos no deserto.
Os que sementan entre bágoas,
recollen entre cantares.
Cando van, van chorando
os que levan a semente.
Ó viren, veñen cantando
os que traen os seus monllos.
Segunda Lectura Heb 5, 1-6
LECTURA DA CARTA AOS HEBREOS
Ti es sacerdote para sempre, á maneira de Melquisedec
Irmáns:
Todo Sumo Sacerdote,
escollido de entre os homes, constitúese Sumo Sacerdote para o ben dos homes
nas súas relacións con Deus, a fin de que ofreza oblacións e sacrificios polos
pecados.
É capaz de tratar con
indulxencia os ignorantes e os perdidos, porque tamén el está rodeado de
fraquezas.
Por mor destas fraquezas
ten que ofrecer sacrificios polos pecados, tanto polos do pobo coma polos seus.
Ora, ninguén pode
coller en por si este honor, senón que hai que ser chamado por Deus, como o
foi Aharón.
Do mesmo xeito,
tampouco Cristo procurou a súa gloria facéndose Sumo Sacerdote, senón que lla
procurou o que lle dixo:
"Ti es o meu
Fillo,
hoxe xereite Eu".
Entendido conforme o
que di noutro sitio:
"Ti es sacerdote
para sempre,
á maneira de Melquisedec".
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
ALELUIA Cf. 2 Tim 1, 10
Se non se canta, pódese omitir
Aleluia, aleluia.
O noso Salvador Xesús Cristo destruíu a morte
e iluminou a vida por medio do Evanxeo.
Aleluia.
Evanxeo Mc 10, 46-52
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Mestre, que vexa!
Naquel tempo, ao saír Xesús de Iericó cos seus discípulos e
outra moita xente, o fillo de Timeo, Bartimeo, que era cego, mendigaba sentado
a carón do camiño.
Oíndo que pasaba Xesús
o Nazareno, púxose a gritar e a dicir:
‑ Fillo de David,
Xesús, ten piedade de min!
Moitos reprendíano
para facelo calar, pero el gritaba aínda máis alto:
‑ Fillo de David, ten
piedade de min!
Xesús detívose e dixo:
‑ Chamade por el.
Chaman entón polo cego
e dinlle:
‑ Veña, érguete, que
te chama!
El, deixando o seu
manto, veu dando brincos ata onde estaba Xesús. Este preguntoulle:
‑ Que queres que che
faga?
O cego respondeulle:
‑ Mestre, que volva
ver.
Xesús díxolle:
‑ Vai; a túa fe
salvoute.
E no intre comezou a
ver, e seguíao polo camiño.
Palabra do Señor R/. Loámoste,
Cristo
SABER CONSOLAR É A MELLOR MANEIRA DE VER NO IRMÁN A
PRESENZA DE DEUS
TOMADO DE: remoldapalabra.blogspot.com
PÓRTICO
Nunca tanto coma hoxe tivemos a
oportunidade de coñecer as posibilidades que se nos van presentando na vida. A
pesar da forte crise que estamos a vivir, se nos comparamos con persoas doutros
continentes máis empobrecidos, nós seguimos a ter moitas posibilidades; e o que
é máis triste, seguimos sen aproveitalas e sacarlle verdadeiro rendemento. Como
gozarían tantos rapaces novos de África, América do Sur ou Asía se puidesen estudar,
inda que fora con recortes e axustes! Como e canto valorarían poder formarse! Porén,
aquí, seguen a crecer os chamados nin nin –nin traballan nin estudan- que non
son para tomalos a broma, senón para que reflexionemos sobre ata onde temos
chegado á hora de desaproveitar oportunidades e ter construído unha sociedade
saciada e opulenta, que na hora das dificultades, renuncia a facerlle fronte e
a non deixarse ir sen rumbo.
Hoxe,
a Palabra preséntanos un Deus que acolle, escoita, consola, agarima... pero que
fundamentalmente é un Deus que invita á acción e á loita contra a pasividade e
o derrotismo. Que saibamos facer nosa esta palabra, para que anime e alente a
nosa vida.
O PERDÓN
Pola
nosa incapacidade para achegarnos a quen necesita consolo, SEÑOR, QUE NON ENDUREZAMOS O CORAZÓN.
Porque
os nosos comportamentos non acompasan cos valores da fe, CRISTO, QUE NON ENDUREZAMOS O CORAZÓN.
Por
deixarnos envolver do barullo que non deixa na nosa vida espazos para a
reflexión, SEÑOR, QUE NON ENDUREZAMOS O
CORAZÓN.
REMUÍÑO
Somos
plenamente conscientes de que a vida das persoas con deficiencia visual ou con
dificultades ou incapacidade para oír, non é nada doada. Todo o que lle rodea
non lle facilita nin axuda a superar os problemas que o non ver nin oír lle
provocan. Por iso tamén podemos entender o sentido das palabras do profeta
Xeremías cando, utilizando unha imaxe que tod@s comprendemos, afirma que Deus é
guía e consolo para as nosas cegueiras e xordeiras. Un guía que marca o camiño
e vai deixando pegadas para poder seguilo sen que corramos o risco de
perdernos. E ben sabemos que as pegadas lévannos a que perdamos a sensación de
desorientación e desconcerto. Unha e outra vez a palabra de Deus vén afirmando
isto, e que pouca atención lle temos prestado! Tendo con nós a Deus como o
mellor dos tesouros, moitas veces pouco temos feito para coidalo, conservalo e
ter con El unha relación de confianza e dispoñibilidade. Máis ben, por influxo
desas maneiras de presentar e achegarnos a Deus que temos recibido, moitas
veces desde aqueles que no nome da Igrexa presidían as comunidades e tiñan a
misión do servizo testemuñando coa súa vida, temos acabado tendo unha
experiencia de Deus afastada e en absoluto asentada no amor. E como isto se vén
repetindo, unha e outra vez, desde que eramos pequen@s, acabamos pensando que
no canto do amor, El é medo, castigo, imposición e falta de liberdade, como se
foramos monicreques cos que xoga para se divertir. Pois ben, diante disto, unha
e outra vez a súa palabra non cansa de lembrarnos constantemente que El non é,
non podería ser outra cousa, máis que amor, confianza, agarimo, consolo. Con El
e desde El, non obviamos a realidade, pero si a afrontamos dun xeito distinto,
nada paternalista, senón valorando que se nos considere adultos, autónomos e sempre
libres, como fill@s de quen é o cumio da liberdade. Aquel que sempre está
grande connosco, polo que estamos alegres.
Deus
que derrama toda súa presenza no seu Fillo Xesucristo vai consolando as nosas
tristuras e agonías. Tristuras e agonías que moitas veces acaban por eclipsar a
forza do seu consolo e da súa esperanza que de xeito constante e permanente
segue a ofrecernos, e pondo ao noso dispor. En Cristo nós recibimos a
salvación, que non é un concepto teórico e abstracto, senón manifestación de que
a vida non é nin caos nin azar, senón sentido, horizonte e razón universal de
xustiza, solidariedade e amor. Por iso paga a pena implicarnos en toda aquela
acción que poida ir facendo posible o rostro de Xesús Salvador a través da
búsquea de canto fai que o ser humano sexa recoñecido e respectado na súa
dignidade. O seu sacerdocio non é logo máis ca servizo e entrega á causa da
humanidade, da persoa, de todo ser humano, sen ter que poñer fronteiras que
delimiten ou exclúan a quen non comparta o seu seguimento ou non o acolla como
luz.
Coma
Bartimeu, en momentos difíciles e de tanto desconcerto; nos que non acabamos de
ver onde está e cando chegará o final deste túnel que chamamos crise e que está
deixando nas beiras e levando á desesperación a xeracións enteiras de persoas,
moz@s ou maduras, tamén nós hoxe, nos diriximos a El e insistimos sen cansar
para que nos acompañe neste traxecto para que se vaia facendo a luz na
sociedade; unha luz que nos volva falar de que hai futuro, de que as cousas
pouco a pouco van ir cambiando, e para mellor; que non estamos abocados á
desesperación de que volverán gañar os que teñen moito a custa dos de sempre,
os pobres, senón, porque Nel atopamos luz, coa solidariedade de uns para cos
outros e coa capacidade de superar o individualismo e a tentación da división,
iremos remontando rumbo e pouco a pouco iremos vendo aparecer raiolas de luz e
esperanza que fagan que as nubes se vaian indo. Pero para iso, esta travesía
non podemos facela solos, necesitamos uns dos outros, porque sen ser ninguén
imprescindible, todos somos necesarios. Que a luz de Xesús nos vaia abrindo os
ollos para ver esta tarefa que temos por diante.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Rezamos agora xunt@s a quen quere ser
luz e consolo no noso camiño, e digámoslle:
QUE A TÚA LUZ NOS
ABRA OS OLLOS
ö Para que nos esforcemos por non
deixarnos levar da tebra que todo o escurece, e vaiámonos achegando aos faros
que no mundo do que formamos parte, loitan e entregan a súa vida para que o teu
consolo e agarimo se estenda entre quen sofre e vive na dor, OREMOS.
QUE
A TÚA LUZ NOS ABRA OS OLLOS
ö Para que nas nosas comunidades
nos esforcemos por ser luz levando consolo, tempo e solidariedade a quen poida
necesitar de nós por estar enferm@, ter perdido o seu traballo ou estar a pasar
por un momento de soidade e abandono, OREMOS.
QUE A TÚA LUZ NOS
ABRA OS OLLOS
ö Para que nós, alí onde nos
atopemos, non renunciemos nunca a facer visibles cos nosos comportamentos os
valores que van conformando a nosa vida e fan posible accións comunitarias que
rompen co individualismo, OREMOS.
QUE A TÚA LUZ NOS
ABRA OS OLLOS
Grazas, Señor, por axudarnos a saír da
tebra que nos fai perder o rumbo, para levarnos á luz que nos ofrece
iniciativas e nos invita á loita contra a resignación. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Aquí
estou, Señor,
coma o
cego na beira do camiño
-canso,
suoroso e cheo de po-:
mendigo por necesidade e por oficio.
Pasas
ao meu carón e non te vexo.
Teño os
ollos pechados á luz.
Costume,
dor, desalento....
Sobre eles medraron escamas que impiden que te vexa.
Mais,
ao escoitar os teus pasos,
ao
escoitar a túa voz inconfundible,
todo o meu ser treme coma se tivese un manancial dentro de
min.
Eu
búscote, deséxote,
necesito de ti para andar polos camiños da vida e do mundo
sen perderme.
Que
pregunta a túa!
Que
quere un cego máis que ver?
Que vexa, Señor!
Que
vexa, Señor, as túas sendas.
Que
vexa, Señor, os camiños da vida.
Que
vexa, Señor, o teu rostro, os teus ollos, o teu corazón.
CANTOS
ð ENTRADA: Amigos nas penas
ð LECTURAS: Sede o sal
ð OFRENDAS: Canta o sol
ð COMUÑÓN: Eu sei de quen me fiei
Comentarios
Publicar un comentario