Traballar a XORNADA MUNDIAL DA XUVENTUDE 7
Catequese 5. Mostrar a existencia persoal como resposta a unha chamada de Deus
OBXECTO DA CATEQUESE:
- Mostrar a existencia persoal como resposta a unha chamada de Deus: á vida de fillos de Deus no seguimento de Xesús, participando da súa misión.
- Meditar as pasaxes do Evanxeo que axudan a discernir os signos da chamada de Deus e convidan a responder con prontitude e alegría
SÍNTESE:
1. O inconformismo, a radicalidade, a procura de autenticidade, son sentimentos que poden dinamizar o proceso de crecemento e maduración.
2. Na orixe da nosa vida hai unha chamada; vivir é responder. Creados a imaxe de Deus, chamados a ser os seus fillos, atopamos no seu Fillo Xesús o esclarecemento do noso destino.
3. A chamada de Xesús mantén viva a chamada á existencia e, á vez, a concreta. Responde as nosas preguntas e, ao mesmo tempo, ábrenos a novas metas.
4. Xesús fai partícipes aos seus da misión que o Pai lle confiou. A chamada de Xesús sempre é a dar a vida: sacerdocio ministerial, vida de especial consagración, familia cristiá.
5. A resposta é libre, como libre é a iniciativa divina. A resposta positiva abre a metas sempre novas, sempre máis altas.
TEXTO:
1. Xoán Paulo II aos mozos
" Queridos xoves: En realidade, é a Xesús a quen buscades cando soñades a felicidade; é El quen vos espera cando non vos satisfai nada do que atopades; é El a beleza que tanto vos atrae; é El quen vos provoca con esa sede de radicalidad que non vos permite deixarvos levar do conformismo; é El quen vos empuxa a deixar as máscaras que falsean a vida; é El quen vos le no corazón as decisións máis auténticas que outros quererían sufocar. É Xesús o que suscita en vós o desexo de facer da vosa vida algo grande, a vontade de seguir un ideal, o rexeitamento a deixarvos atrapar pola mediocridade, a valentía de comprometervos con humildade e perseveranza para mellorarvos a vós mesmos e á sociedade, facéndoa máis humana e fraterna., (XOÁN PAULO II, Xornada Mundial da Mocidade, Roma, agosto 2000).
Cada un ten que pararse a pensar se son estes os sentimentos que máis frecuentemente ocupan o seu corazón: soñar a felicidade, sentir insatisfacción co que se atopa, sentirse atraídos pola beleza, ter sede de radicalidad, deixar as máscaras que falsean a vida, facer da vida algo grande, seguir un ideal, facer unha sociedade máis humana e fraterna. Cada un ten que pararse a pensar se verdadeiramente sente insatisfeito, se vive buscando algo que encha a súa vida.
Xoán Paulo II non se limitaba a afirmar o que con toda probabilidade eran os sentimentos máis comúns dos mozos. Interpretaba eses sentimentos e declaraba o seu significado: "É Xesús a quen buscades., é El quen vos espera., é El a beleza que vos atrae., é El quen vos provoca., é El quen vos empuxa a deixar as máscaras., é El quen vos le no corazón., é Xesús quen suscita en vós o desexo. Dicindo si a Cristo dicides si a todos os vosos ideais máis nobres. Non teñades medo de entregarvos a El. El guiaravos, daravos a forza para seguilo todos os días e en cada situación".
A chamada de Xesús resoa dentro de nós mesmos, en nosa propia vida. Na nosa insatisfacción, a nosa procura, os nosos desexos de radicalidad e de algo grande, podemos recoñecer a pregunta que fixo Xesús aos dous discípulos de Xoán Bautista, cando lle seguían sen saber ben onde: "Que buscades?" (Xn 1,37). E podemos recoñecer tamén a resposta que acertaron a balbucir os discípulos: "Mestre, onde vives?" (Xn 1,39). Deixáronse atraer por Xesús e consentiron en seguirlle.
2. Escoitamos a Palabra de Deus (Mc 1,16-20; Lc 9,59-62; Xn 1,35-42)
Existir é responder a unha chamada
A nosa existencia non é puro azar, non fomos arroxados ao mundo, non existimos por casualidade ou por un absurdo. O Señor ten un plan para cada un de nós, coñécenos e chámanos polo noso nome. Conta connosco para confiarnos unha misión: é o que estamos chamados a facer na vida para tecer a historia e contribuír á edificación da súa Igrexa, templo vivo da súa presenza.
En orixe da nosa vida hai unha chamada. Vivir é percibila, permanecer a escóitaa, ser valentes e xenerosos para responder. Ao final da nosa existencia na terra seremos considerados servos fieis que aproveitaron ben os dons que se nos concederon .
Chamados a vivir como fillos de Deus
Fomos creados a imaxe de Deus, para ser os seus fillos, unidos pola acción do Espírito Santo a Xesucristo, que é o Fillo. Estamos tan fortemente chamados a vivir unidos a Xesucristo, que só coñecéndolle a El entendémonos a nós mesmos e comprendemos o noso destino. O Concilio Vaticano II dio así: "O misterio do home só se esclarece no misterio de Xesucristo, perfecto Deus e perfecto home" (Gaudium et spes 22). "Desde que existo, a miña existencia non ten outro fin que Cristo mesmo", dicía o teólogo Henri de Lubac.
Se, como fillos de Deus, estamos chamados a vivir unidos a Xesucristo, o primeiro paso da nosa resposta é o Bautismo, polo que fomos feitos membros do seu Corpo. Nel vaise formando o pobo dos chamados. A Humanidade enteira vai realizando en Cristo o destino ao que está chamada como pobo, como comunidade.
Ninguén mellor que Xesucristo, o Fillo Eterno de Deus feito home, pode falarnos e reproducir en nós a súa imaxe de fillo. Por iso convídanos a seguirlle, a ser como El, a compartir a súa vida, a súa palabra, os seus sentimentos, a súa morte e resurrección. O Fillo de Deus fíxose home para que a chamada de Deus resoe sempre en nós. Non existe un só parágrafo no Evanxeo, ou un encontro ou un diálogo, que non teña un sentido vocacional, que non exprese, directa ou indirectamente, unha chamada por parte de Xesús. Segundo os relatos dos evanxeos, parece que, Xesús sempre deixa a quen se atopan con El a mesma preocupación: que facer da miña vida?, cal é o meu camiño?
Chamados por Xesús
A relación de Xesús cos seus seguidores non era como a dos demais mestres. A forma en que Xesús chamou aos seus discípulos, a finalidade de dicha chamada e as consecuencias que tivo na vida de quen lle seguiron son os trazos máis novos da experiencia de discípulos que atopamos nos evanxeos.
O habitual era que un mozo buscase unha escola ou un mestre para facerse discípulo. Os discípulos dos rabinos buscan algo parecido a un ensino máis ben técnico para logo chegar a ser mestres. Con todo, os discípulos de Xesús non elixen eles. Xesús é quen dá o primeiro paso chamándoos a eles. El é quen chama e pon condicións (Mc 1,16-20; Lc 9, 59-62) cunha autoridade pouco común.
Xesús non ensina unha doutrina, senón que pide unha adhesión incondicional á súa persoa para facer a vontade de Deus. En ningún dos grupos relixiosos da época atopamos unha esixencia de adhesión persoal como a que atopamos en Xesús. O imperativo sígueme! constitúe o núcleo da súa chamada. Seguir a Xesús, ir detrás del, constituirá o centro do estilo de vida dos seus discípulos. El sempre será o Mestre, e os chamados sempre serán discípulos.
A iniciativa de Xesús de chamar aos discípulos e a autoridade coa que chama revelan unha conciencia singular de si mesmo. Ao actuar así, Xesús sitúase no mesmo lugar que ocupa Deus nos relatos do Antigo Testamento, nos que se conta a chamada a caudillos e profetas do pobo para encomendarlles unha misión. Xesús é o Fillo de Deus.
Chama a todos. É unha chamada universal. Rompe as barreiras do puro-impuro, pecadores-fieis. Chama aos publicanos que están lonxe da comunidade, mesmo aos zelotes, ou aos simples iletrados pecadores. E a algúns os chama para unha misión concreta.
A algúns, di o evanxeo de san Marcos, chamounos para que "estivesen con el e para envialos a predicar". En primeiro lugar, para que establecesen unha nova relación con el, unha relación que implica non só a aprendizaxe da súa doutrina, senón compartir o seu estilo de vida e identificarse co seu destino. Esta identificación con Xesús é, ademais, a condición para que os discípulos poidan ser enviados a anunciar e facer presente o reinado de Deus.
A chamada de Xesús inclúe unha misión ou servizo: ser pescadores de homes, anunciar o reino de Deus.
A chamada é apremiante. A resposta debe ser rápida e sen reservas. Non valen escusas sutís, nin facerse o xordo. Ante a súa chamada non se pode tergiversar nada nin tomarse ningún tempo para realizar outras tarefas humanas. Á chamada de Xesús para o Reino os discípulos responden inmediatamente e con toda a vida. Esa misión dos discípulos comporta o mesmo risco a que estivo sometido o mestre.
Xesús responde ás nosas preguntas
"Vide e verédelo" (Xn 1, 39). Así responde Xesús aos dous discípulos de Xoán o Bautista, que lle preguntaban onde vivía. Nestas palabras atopamos o significado de ser discípulo de Cristo. Nesta escena tan conmovedora recoñecemos todo o misterio da vocación cristiá.
Os discípulos seguiron a Cristo. Seguir a Xesús é a expresión evangélica favorita para designar o discipulado. Séguese a unha persoa, e non un programa ou unha ideoloxía. Cando Xesús fala da actitude dos seus discípulos cara a el, Xesús di: "seguir". Como as ovellas seguen ao pastor (Xn 10,4.5.27). Seguir a Xesús é fiarse del, deixarse iluminar por El: "O que me segue non camiña nas tebras, senón que ten a luz da vida" (Xn 8,12). A "obra" principal que o Pai pide de quen seguen ao seu Fillo é "que crean nel" (Xn 6,29).
Os dous discípulos son convidados a seguirlle vivindo con El e como El. É a chamada de Xesús a todo home. Unha chamada que, para ser escoitada, require procura e xenerosidade. Doutro xeito é dificilmente perceptible.
O cristianismo prende nos apaixonados pola verdade e polo amor. Hai mil maneiras de buscar. Pero todos os corazóns perseguen o mesmo. Chámase felicidade, amor, alegría, razóns para vivir, etc. Son nomes máis ou menos afortunados. Todos os nados de muller, sabéndoo ou non, buscamos o mesmo.
Iso, detrás do cal o corazón anda ansioso, ten un nome, toma corpo, déixase ver, pódese dicir que pasa diante dun. Un verdadeiro cristián é quen se atopou co rostro de Xesucristo e este encontro non lle deixou indiferente. Atrevémonos a avanzar polo camiño que se abre ante nós? Consentimos ao seguimento sincero e xeneroso de Xesucristo?
Xesús chama a dar a vida
Experimentárono os primeiros discípulos e todos os que lle seguiron despois. Seguir a Xesús consiste en compartir o seu propio destino, en ser e obrar como El. Máis en concreto: vivir o seu mesma relación co Pai e cos homes, os seus irmáns. Os discípulos de Xesús aceptan a vida como un don recibido das mans do Pai, para "perdela" e verter este don sobre aqueles que o Pai lles confiou.
A vida toda de Xesús, e todo a súa ser, xira ao redor da misión. Nela concéntrase e exprésase a súa obediencia ao Pai e o seu amor tan extremado aos seus irmáns: "Ninguén ten un amor máis grande que este: o de dar a vida polos propios amigos" ( Jn 15,13).
Xesús fai aos seus discípulos partícipes da misión que recibiu do Pai. "Como me enviou a min o Pai, así tamén eu vos envíoa vós" (Jn 20,21). Estamos chamados, por tanto, a reproducir e revivir os sentimentos do Fillo, que se sintetizan no amor. Pero estamos chamados a facelo visible diversamente, segundo as circunstancias concretas, os dons recibidos, o modo de participar cada un na misión de Xesús.
As modalidades serán diversas, pero a vocación fundamental dos discípulos é única: entregar a propia vida como o fixo Xesús. O envío é, en efecto, o mandato da tarde de Pascua (Jn 20,21), a última palabra antes de subir ao Pai (Mt 28,16-20).
Xesús chama hoxe
Xesús, ao convidar ao novo rico a ir moito máis alá da satisfacción das súas aspiracións e proxectos persoais, dille: 'Ven e sígueme'. A vocación cristiá nace dunha proposta de amor do Señor e só pode realizarse grazas a unha resposta de amor: Xesús convida os seus discípulos ao don total da súa vida, sen cálculo nin interese humano, cunha absoluta confianza en Deus.
Os santos acollen esta invitación esixente e, con humilde docilidade, ponse a seguir a Cristo crucificado e resucitado. A súa perfección, na lóxica da fe que moitas veces non se comprende ben, consiste en deixar de colocarse no centro e elixir avanzar contra corrente, vivindo segundo o Evanxeo'
Seguindo o exemplo de tantos discípulos de Cristo, acollede tamén vós con alegría, queridos amigos, a invitación a seguirlle para vivir intensamente e con fecundidade neste mundo. Polo Bautismo, en efecto, chama a cada un a seguirlle a través de accións concretas, a amarlle por encima de todo e a servirlle nos seus irmáns. O mozo rico, infelizmente, non acolleu a invitación de Xesús e marchouse moi triste. Faltáralle valentía para desprenderse dos bens materiais para atopar o ben incomparable que Xesús propúñalle.
A tristeza do novo rico do Evanxeo é a que nace no corazón de cada un cando non se ten a valentía de seguir a Cristo, de elixir a mellor opción. Pero nunca é demasiado tarde para responderlle!
Xesús non deixa de volver a súa mirada de amor e de chamar a facerse discípulos seus, pero a algúns lles propón unha opción máis radical.
Neste ano Sacerdotal, querería exhortar aos mozos e adolescentes a estar atentos para saber se o Señor non lles está convidando a un don maior, polo camiño do sacerdocio ministerial, e a estar dispoñibles para acoller con xenerosidade e entusiasmo este signo de predilección particular, emprendendo o necesario camiño de discernimiento cun sacerdote ou co seu director espiritual.
Non teñades medo, queridos raparigos e queridas raparigas, se o Señor chámavos á vida relixiosa, monástica, misioneira ou de especial consagración: el sabe dar unha profunda alegría a quen responden con valentía.
“Convido, ademais, aos que senten a vocación o matrimonio a acollela con fe, comprometéndose a pór sólidas bases para vivir un gran amor, fiel e aberto ao don da vida, que é riqueza e graza para a sociedade e para a Igrexa" (BENEDITO XVI, Mensaxe aos Mozos na XXV JMJ, 2010).
3. A nosa resposta
Un encontro de dúas liberdades
A historia de toda vocación cristiá é a historia dun diálogo entre Deus e o home, entre o amor de Deus que chama e a liberdade do home que responde a Deus no amor. Un encontro de dúas liberdades. Nada máis sacro, nada que esixa máis respecto.
A intervención libre e gratuíta de Deus que chama é absolutamente prioritaria, anterior e decisiva. A primacía absoluta da graza na vocación atopa a súa proclamación perfecta na palabra de Xesús: «Non me elixistes vós a min, senón que eu vos elixin a vós e destineivos para que vaiades e deades froito e que o voso froito permaneza» (Xn 15, 16).
Esa primacía da graza require a resposta libre do home. Unha resposta positiva que presupón sempre a aceptación e a participación no proxecto que Deus ten sobre cada un; unha resposta que acolla a iniciativa amorosa do Señor e chegue a ser para todo o que é chamado unha esixencia moral vinculante, unha ofrenda agradecida a Deus e unha total cooperación no plan que El persegue na historia . Na vocación brillan á vez o amor gratuíto de Deus e a exaltación da liberdade do home; a adhesión á chamada de Deus e a súa entrega a El.
Para acoller unha proposta fascinante como a que nos fai Xesús, para establecer unha alianza con el, fai falta ser mozos interiormente, capaces de deixarse interpelar pola súa novidade, para emprender con el camiños novos. Xesús ten predilección polos mozos, como o pon de manifesto o diálogo co mozo rico (cf. Mt 19, 16-22; Mc 10, 17-22); respecta a súa liberdade, pero nunca se cansa de proporlles metas máis altas para a súa vida: a novidade do Evanxeo e a beleza dunha conduta santa.
Seguindo o exemplo do seu Señor, a Igrexa ten esa mesma actitude. Por iso, queridos xoves, míravos con inmenso afecto; está preto de vós nos momentos de alegría e de festa, do mesmo xeito que nos de proba e desvarío; sostenvos cos dons da graza sacramental e acompáñavos no discernimiento da vosa vocación" .
É posible responder "non"
O mozo rico achegouse a Xesús preguntando polo algo máis que lle faltaba. Vivira cumprindo os mandamentos desde pequeno. Cando o mozo pregunta sobre o 'algo máis': "Que me queda aínda?", Jesús mírao con amor e este amor atopa aquí un novo significado. Jesús engade: "Se queres ser perfecto, ve, vende canto tes, dáo aos pobres, e terás un tesouro nos ceos, e ven e sígueme".
O mozo é convidado a vivir segundo a dimensión do don, unha dimensión non só superior á das meras obrigacións morais, como ás veces considéranse os mandamentos, senón máis profunda e fundamental. O mozo é convidado a pasar da vida como proxecto á vida como vocación.
O cristianismo só se pode vivir en plenitude se se vive desde a chamada. "Se queres", di o Señor. El respecta a nosa decisión, a nosa liberdade.
TOMADO DE :
Comentarios
Publicar un comentario