Traballar a XORNADA MUNDIAL DA XUVENTUDE 6
Catequese 4. Amosar a Xesucristo como a Boa Noticia que ilumina, unifica e dá sentido á existencia humana.
OBXECTO DA CATEQUESE:
Amosar a Xesucristo como a Boa Noticia que ilumina, unifica e dá sentido á existencia humana. O Reino de Deus que anuncia é a felicidade dos que, sabéndose débiles, confían nel e dos pecadores que se acollen ao seu misericordia. Os milagres son signos de liberación que convidan a acoller con fe o Reino de Deus pleno e definitivo. Hoxe fainos Xesucristo a nós o ofrecemento do Reino de Deus.
OBXECTIVOS
1. Descubrir a Xesucristo como a Boa Nova que dá plenitude á miña vida.
2. Aceptar a mensaxe de Jesús sobre o Reino de Deus.
3. Interrogarse sobre as condicións de acceso a el.
4. Orar xuntos: encomiar a Deus, darlle grazas, pedirlle ser acollidos no seu Reino.
SÍNTESE:
1. Sentimos interiormente atraídos se cadra, pero a miúdo cansámonos de buscalo e mesmo consentimos ao malo. Somos contraditorios.
2. A persoa mesma de Xesús é a Boa Noticia do Reino de Deus: auga para o sediento, pan de vida, luz do mundo, descanso para os fatigados. O amor misericordioso de Deus revélase nas súas palabras e obras
3. O Reino de Deus -comuñón con El- é oferta. É don. É como unha semente que crece en nós. Alcanza a súa plenitude definitiva na vida eterna.
4. Co perdón dos pecados e os milagres ofrece Jesús os signos da presenza activa do Reino de Deus.
TEXTO:
1. Unha mirada á realidade
A medida que imos crecendo e madurando, dámonos conta de que hai algo no máis fondo de nós mesmos, que é o que nos motiva para vivir, traballar, facer proxectos. Ninguén pode vivir sen ese "algo" que tira da súa vida. Aínda que non saibamos explicalo ben, o sentirnos a salvo, a satisfacción e a felicidade que non deixamos de perseguir na vida teñen que ver con esa realidade, máis ou menos identificada, que nos impulsa. É o que máis nos merece a pena. Gustaríanos que toda a nosa vida quedase unificada ao redor desa forza.
Pero dámonos conta tamén de que estamos como divididos por dentro: queremos o belo, o bo, o verdadeiro, todo o mellor, e, ao mesmo tempo, experimentamos a parcialidad e a finitud. Buscamos apaixonadamente autenticidade, afecto, relacións persoais gratificantes, horizontes amplos, liberdade, pero a miúdo sentímonos feridos o benestar e o confort, enganados polas ideoloxías, confusos pola desorientación moral. Aspiramos sinceramente a construír un mundo máis xusto e solidario, pero cantas veces na práctica non terminamos de saber ben que queremos, nin como queremos ser, nin por que camiños queremos avanzar.
Somos contraditorios. Pomos todo o noso interese en conseguir unhas metas nas que esperamos atopar a felicidade, pero, conseguidas as metas, sentimos que o que buscabamos era moito máis que o que logramos. Somos máis felices polo que desexamos que polo que posuímos. Sentimos unha sede imperioso de máis, unha sede insaciable; soñamos o infinito, pero os logros son sempre finitos. Hai que buscar outra vez, comezar sempre de novo. A vida é unha continua tensión.
2. O anuncio da Boa Noticia
"Xesús, cheo da forza do Espírito, regresou a Galilea, e a súa fama estendeuse por toda a comarca. Ensinaba nas sinagogas e todo o mundo falaba ben do el.
Chegou a Nazaret, onde se criou. Segundo o seu costume, entrou na sinagoga un sábado e levantouse para facer a lectura. Entregáronlle o libro do profeta Isaías e, ao desenrolalo, atopou a pasaxe onde está escrito.
O espírito do Señor está sobre min,
porque me unxiu para anunciar a boa nova aos pobres;
envioume a proclamar a liberación aos cativos
e a dar a vista aos cegos, a libertar aos oprimidos
e a proclamar un ano de graza do Señor.
Despois enrolou o libro, deullo ao axudante e sentou. Todos os que estaban na sinagoga tiñan os seus ollos cravados nel. E comezou a dicirlles.
Hoxe cumpriuse a pasaxe de Escritura que acabades de escoitar" (Lc 4, 14-21).
A Boa Nova é Xesús
A pasaxe da Escritura cúmprese en Xesús. A Boa Noticia é Xesús mesmo. É a gran noticia para os desexos de plenitude, de bienaventuranza e alegría que aniñan no noso corazón.
"Vide a min todos os que estades fatigados e angustiados, e eu aliviareivos. Cargade co meu xugo e aprendede de min, que son sinxelo e humilde de corazón, e acharedes descanso para as vosas vidas" (Mt 11,28-2). "O que teña sede, que veña a min; o que cre en min que beba" Jn 7,37). "Eu son o pan de vida. O que vén a min non pasará fame" (Jn 6,35), "Eu son a luz do mundo: o que me segue non camiña nas tebras, senón que terá a luz da vida" (Jn 8,12).
Aos discípulos que están a ver os milagres de Xesús, e están a acoller con fe os signos da compaixón e a misericordia de Deus, Xesús dilles: "Ditosos os ollos que ven o que vós vedes! Porque vos digo que moitos profetas e reis desexaron ver o que vedes vós e non o viron, e ouvir o que ouvides e non o ouviron" (Lc 10,23-24).
A Boa Nova é a persoa mesma de Xesús. Nas súas palabras e as súas obras maniféstasenos a oferta de salvación que fai Deus aos homes de todos os tempos. Todo na vida de Xesús é signo do seu Misterio. A través dos seus xestos, os seus milagres e as súas palabras revelouse que "nel reside toda a plenitude da Divindade corporalmente". A súa humanidade aparece como o signo e instrumento da súa divindade e da salvación que trae consigo. O visible da súa vida terrea conduce ao misterio invisible de Deus. "A vida enteira de Cristo foi un continuo ensino: o seu silencio, os seus milagres, os seus xestos, a súa oración, o seu amor ao home, a súa predilección polos pequenos e os pobres, a aceptación total do sacrificio na cruz pola salvación do mundo, a súa resurrección, son a actuación da súa palabra e o cumprimento da revelación" (Catecismo da Igrexa católica, 561). "Quen me viu a min, viu ao Pai" (Jn 14,9).
Se o cristianismo, como se di en tantas ocasións, é en primeiro lugar unha Persoa, Xesús, e non unha doutrina, todo comeza por coñecerlle a El. O coñecemento é o que abre camiño no corazón a todo o demais: coñecer a Xesús para amarlle e seguirlle. Non é un coñecemento teórico e abstracto; é coñecemento concreto dos seus devanditos e feitos, da súa vida, morte e resurrección, que se poden chamar "misterios" porque neles maniféstase Deus, porque neles Deus ofrece a salvación a toda a humanidade. Por iso é tan importante meditar con atención a vida de Jesús, embeberse até dos menores detalles, coa luz e profundidade que nos conceda o Espírito Santo. Non se ama o que non se coñece, e se non se ama, nin se busca nin se goza.
"Toda a vida de Cristo é Misterio de Redención. A Redención vénnos ante todo polo sangue da cruz, pero este misterio está a actuar en toda a vida de Cristo" (Catecismo da Igrexa católica, 517). A súa pobreza, as súas parábolas, os seus milagres, a súa obediencia, a súa fame e a súa sede, as súas bágoas polo amigo, as súas noites de oración, a súa compaixón polo home, todo na súa vida ten forza redentora. Por iso, redime e salva tamén a comuñón coa súa vida.
Xesús predica o Reino de Deus
O centro da vida de Xesús é a mensaxe da chegada do reino de Deus. A predicación de Xesús vira en torno ao anuncio do Reino de Deus. A frase "chegou a vós o reino de Deus" é o corazón da predicación de Xesús.
Cando dicimos "reino de Deus" referímonos a "señorío de Deus". É Deus mesmo. A chegada do reino de Deus significa a chegada do mesmo Deus que, coa súa proximidade, convídanos a participar da súa vida divina. Xesús mostra o reino de Deus como un banquete ao que o Pai do ceo nos convida a todos. Cada un somos responsables de aceptar ou rexeitar a invitación. Quen acollen a invitación con dispoñibilidade e confianza, entran á festa; fóra só hai pranto e tebras. A predicación de Xesús sobre o reino, máis que proclamar os dereitos de Deus, proclama a dicha do home que acolle a súa oferta. Xesús anuncia a mellor noticia para o home.
Os anhelos da humanidade, os desexos máis fondos do corazón humano, ven infinitamente colmados no encontro con Xesús. Aí vese con claridade que o cumprimento das aspiracións máis autenticamente humanas non é resultado do noso empeño, senón acción de Deus, don de Deus que nós acollemos agradecidos. O reino de Deus non poden traelo os homes nin mediante accións violentas, como pretendían en tempo de Xesús nin mediante loita contra a inxustiza, por moi loable que sexa esta loita. Non é unha forza intramundana (política, social, cultural) nin un programa de reforma, nin unha utopía que nos remita só ao futuro. Contén unha promesa que non podemos planificar, nin organizar, nin construír coas nosas exclusivas forzas; é un agasallo, un don que se nos ofrece gratuitamente. Só podemos pedilo, que é ao que nos convida Xesús: "Veña a nós o teu reino".
Supón un proceso. Só alcanzará a súa forma plena e definitiva na vida eterna, que comezou xa. É como o gran de mostaza, a máis pequena de todas as sementes, que crece no escondido até converterse nunha árbore no que os paxaros do ceo fan os seus niños. Aínda que se desenvolver e realice neste mundo, alcanza a súa plenitude nos ceos: "Os xustos brillarán como o sol no reino do seu Pai" (Mt 13, 41-43).
A esperanza na plenitude do reino de Deus, que xa agora acollemos como un don, non nos fai indiferentes. Moi ao contrario, fainos máis sensibles se cabe ante os problemas da liberdade, a xustiza e a paz no mundo. A certeza da presenza próxima de Deus é unha forza transformadora. Cambia ao ser humano desde dentro, sanando todas as súas enfermidades e liberando todas as súas posibilidades. Fai un home novo. Como o fermento que transforma toda a masa, o reino de Deus transforma a vida enteira das persoas, renovándoa. Podería parecer utópico, pero quen o acolle con fe e confianza, experimenta o gozo incontestable do amor de Deus que perdoa e reconcilia.
Xesús ofrece os signos do Reino
O perdón dos pecados
A presenza do reino de Deus entre os homes maniféstase primordialmente no perdón que, de palabra e de obra, proclama Xesús, como boa noticia que trae para os pecadores e os pobres que confían en Deus. Móstranolo mediante o xesto repetido de sentar á mesa con publicanos e pecadores. Así anuncia Xesús anuncia que son acollidos e perdoados por Deus, que tamén eles están chamados a participar do reino de Deus, convidados a entrar no ámbito onde Deus cumpre definitivamente e dun modo insospeitado os anhelos do corazón humano. Non veu a chamar a xustos, senón a pecadores (Mc 2,17). Mesmo ao publicano Mateo faille discípulo seu. E presenta como modelo de verdadeira actitude de oración non ao fariseo, supostamente bo e cumpridor, senón ao publicano, que se declara pecador diante de Deus. Xesús mesmo é a misericordia de Deus feita carne. E iso produce escándalo. Tan forte foi o escándalo que Xesús proclama bienaventurado ao que non se escandaliza del, por anunciar o evanxeo aos pobres.
Esa boa nova do perdón exprésase do modo máis sinxelo e entrañable nas parábolas que o evanxelista san Lucas reúne no capítulo 15 do seu evanxeo. Nelas móstrallenos que pai é Deus. Un fillo pode ser fráxil e abandonarse á sedución de bens pasaxeiros; pode rebelarse contra o seu propio pai, desprezarlle e marcharse de casa; pode extraviarse e caer no máis baixo. Deus é un pai que respecta a liberdade do fillo, por máis que este decida afastarse del e malgaste a herdanza recibida como un don. Deus é un pai que sabe esperar a conversión do fillo extraviado, que corre ao seu encontro cando volve e abrázao sen reproches nin castigo; é un pai que perdoa e celebra o regreso: roupa nova, anel, banquete, música e baile. Así é Deus.
O amor misericordioso de Deus acolle sempre a todo home. Deus Pai compadécese do pecador e atráeo cara a si cun amor sen límites. Este anuncio da misericordia de Deus que fai Xesús é, se cabe, máis apremiante no noso tempo: "A mentalidade contemporánea, quizais en maior medida que a do home do pasado, parece oporse ao Deus da misericordia e tende, ademais, a orillar da vida e a arrincar do corazón humano a idea mesma da misericordia. A palabra e o concepto de misericordia parece producir unha certa desazón no home" (XOÁN PAULO II, Dives in Misericordia, n. 2).
Xesús vive toda a súa existencia no nome do Pai. En ningún momento, en ningún lugar da súa peregrinación terrea está Xesús fóra do Pai. "O Pai e eu somos un" (Jn 10,30). Nas oracións de Xesús incluídas nos evanxeos vemos que se dirixiu sempre a Deus cunha invocación que constituía unha novidade dentro do xudaísmo: "Abbá". Con ela manifesta a especial confianza e familiaridade que, como Fillo, únenlle con Deus. Coa mesma invocación comezaba a oración que Xesús ensinou aos seus discípulos, o padrenuestro. Revélanos que podemos invocar a Deus coa mesma confianza que el, como membros da mesma familia na que el é o irmán maior. Achámonos ante Deus cunha proximidade e familiaridade semellante á de Xesús, somos fillos de Deus ao modo de Xesús.
Os milagres
"Xesús percorría todas as cidades e pobos, proclamando a Boa Nova do reino e sanando toda enfermidade e toda doenza" (Mt 9,35). Os milagres forman parte da proclamación do reino de Deus. Son signos de que o reino de Deus, con toda a súa forza misteriosa, está xa realizándose no medio dos homes.
Cando Xesús libera a algúns homes de males como a fame, a inxustiza, a enfermidade ou a morte, quere facernos ver que el veu para liberar aos homes da escravitude máis grave, a do pecado, que é o maior obstáculo á vocación de fillos de Deus e a causa de todas as servidumes humanas. Só uns ollos e oídos crentes poden comprender ben as accións de Xesús. Os milagres son signos do seu amor e do seu poder e faios para atraer á fe. Non só mostran que o reino chegou, senón que nos iluminan e convídannos a crer e converternos.
Certamente na vida terrea de Xesús irrompe o reino de Deus na historia humana: é o centro do tempo. Na vida de Xesús, na súa predicación, os seus milagres, a súa morte e resurrección, Deus visitou e redimido ao seu pobo. Despois, o Señor Resucitado dá o Espírito Santo aos discípulos e encárgalles que sigan facendo presente o reino con palabras e obras, como o fixo el. Os mesmos signos vémolos hoxe en tantas persoas aos que se segue proclamando a Boa Nova e manifestando os seus signos. "Díxolles: Ide por todo o mundo e proclamade a boa nova a toda criatura. Eles saíron a predicar por todas partes e o Señor cooperaba con eles, confirmando a palabra cos sinais que a acompañaban" (Mc 16, 15.20).
3. A Boa Nova anúnciasenos hoxe a nós
Se non escoitásemos nunca o Evanxeo e non o coñecésemos, non teriamos que decidirnos a favor ou en contra. Pero aínda que sexa no medio do ruído, a confusión, as dúbidas, os desexos máis nobres e as contradicións persoais, o anuncio do Evanxeo alcánzanos hoxe tamén a nós.
Xesús revélanos nel a proximidade de Deus. Quedamos fascinados, atraídos polo "Mestre bo" en quen, presentímolo, podemos atopar o que máis necesitamos. Ao ser alcanzados polo Evanxeo, tamén quedan patentes as nosas limitacións, as distintas formas de egoísmo que nos bloquean e esclavizan. Pero xustamente disto, sabémolo, o Señor pode librarnos.
El dinos: "Está preto o reino de Deus. Convertédevos e crede a Boa Noticia" (Mc 1,15). Se o tomamos en serio e deixamos que resoe no noso interior, resulta ser unha proposta que desafía a nosa liberdade. Non podemos subtraernos; temos que rexeitalo ou atrevernos a acollelo. Jesús é o único que pode colmar as nosas aspiracións. O mesmo que nos chama, dános o valor e a forza para converternos a El.
Buscamos realmente liberarnos das ataduras que nos impiden o ben? Que ataduras retéñennos, impedíndonos avanzar polo camiño de liberdade que nos propón Xesucristo?
TOMADO DE:
Comentarios
Publicar un comentario