FICHA E LECTIO: Domingo 28 de Ordinario C
DEBUXOS DE: http://elrincondelasmelli.blogspot.com/
LECTIO:
Gafos
de onte, migrantes de hoxe
(13
outubro 2019)
Sabemos,
polas moitas informacións que recibimos, das traxedias nas que se ven envoltas tantas
persoas que do continente africano intentan atopar entre nós, en Europa, unha
vida máis digna cá que poden ter nos seus países de orixe ameazados pola
pobreza e as guerras. Xente que intenta con dor fuxir dos seus países atafegada
pola necesidade e a angustia, mais que se atopan coa oposición ou a indiferenza
de diversos países europeos, que non ven con bos ollos acoller esas persoas que
desde fóra se achegan a nós. Pola súa parte, o que polo menos a inmensa maioría
destes migrantes pretenden é poder seguir vivindo e dispoñer tamén de
oportunidades para axudar as súas familias.
Estas
persoas aseméllanse en certa medida a aqueles impuros, gafos ou leprosos, dos
que se nos fala no Evanxeo. Nos tempos de Xesús debían vivir afastados dos
lugares normais onde vivían as persoas consideradas decentes. Era xente impura,
enferma, pecadora. O pecado estaba unido á súa enfermidade. De modo que ademais
de padeceren unha concreta doenza física eran considerados como ritualmente
impuros. Con eles había que falar dende lonxe, a voces, tal como tamén eles o
fan con Xesús, para lle dicir: “Xesús, Mestre, ten dó de nós”. Non fose que a
súa enfermidade contaminase tamén Xesús ou algún dos seus acompañantes.
Unha
vez máis, é tamén Lucas o único dos evanxelistas que tomou nota deste encontro
dos gafos con Xesús no seu camiño cara a Xerusalén. Lucas, é dicir, o
evanxelista que sempre nos quere poñer diante dos ollos o Xesús liberador, o
Xesús que practica a misericordia e a bondade con todos, sexan como sexan,
pensen como pensen, falen como falen, sexa a que sexa a cor da pel do seu
corpo. Xesús fai, polo tanto, con eles o que ten que facer en canto Salvador e
Liberador: curalos da súa enfermidade, dicíndolles que vaian presentarse ós
sacerdotes. O que significaba ou levaba consigo que antes de se presentaren ós
sacerdotes ficarían libres da lepra. Pois o que os sacerdotes facían non era
máis ca certificar a súa curación para poderen así ser admitidos no seo do
grupo das persoas chamadas normais.
Nos
tempos de Xesús non era tarefa doada acabar con esta forte discriminación
cultural, social e relixiosa que sufrían tantas persoas. Mais os significativos
xestos de Xesús con estas persoas foron poñendo as bases para a supresión ou
superación desa inhumana discriminación. De tódolos xeitos, como estamos a ver,
nun sitio ou noutro, este tipo de discriminación segue vixente aínda nos nosos
tempos. Ós que teñen boa posición económica ou social ábrenselles as portas,
mentres que os necesitados, defraudados, endebedados, refuxiados e xente
semellante petan ás portas dos poderosos e estas portas non se lles abren.
Sabemos
que o papa Francisco criticou algunha vez duramente as repetidas traxedias e
naufraxios de persoas que buscan refuxiarse en Europa afirmando simplemente,
sen paliativos e sen utilizar unha linguaxe que poderiamos chamar politicamente
correcta, que iso “é unha vergonza”. Éo sen dúbida, tendo en conta sobre todo a
secular presenza (polo menos cultural ou oficial) do cristianismo nos países
europeos.
De
tódolos xeitos, o acento principal do evanxeo de hoxe semella estar nun aspecto
complementario, aínda que non moi diferente, do anterior. Refírome á actitude
agradecida dun (dun só) dos gafos sandados da súa lepra. Porque resulta que o
que aquí é loado e bendicido por Xesús é tamén un discriminado, un estranxeiro.
Pois aquel que, ó se decatar da súa curación, deu volta antes de chegar onda os
sacerdotes era un samaritano. E un samaritano era para un xudeu coma Xesús (así
o formula o propio Xesús no relato de Lucas) un “estranxeiro”. Xa sabemos que
os samaritanos eran considerados polos xudeus como doutra raza, doutra
relixión.
Decatámonos
así como Lucas pon fortemente de relevo diante nosa que a graza de Deus, que se
nos manifesta en Xesús, está aberta, está dirixida, a todos, sen distinción de
razas, relixións, culturas ou calquera outra cualificación que aquí queiramos
engadir. Tódalas persoas do mundo enteiro (incluído calquera outro mundo
descoñecido que poida aparecer no futuro, como o era no seu tempo por exemplo o
continente americano), todas elas recibiron, recibimos, dun mesmo e único Deus,
Pai de Xesús e de todos, o noso ser, a nosa vida, a nosa común irmandade con
Xesús.
Xa
que todos recibimos canto somos e temos deste único Deus, que se nos manifesta
bondadoso e misericordioso en Xesús, entón a nosa actitude principal e primeira
con Deus debería ser a de agradecemento. É o que tentamos facer nestas reunións
comunitarias dos nosos domingos ó celebrarmos conxuntamente a eucaristía, que
etimoloxicamente quere dicir –como tantas veces volo recordo- acción de grazas,
agradecemento.
Ser
agradecidos é sinal de madureza na vida. Ós nenos ou nenas non se lles pode
pedir tal cousa porque eles están felizmente convencidos de que todo o que
reciben dos demais é algo que simplemente se lles debe. Tanto os queren os seus
pais, os seus familiares e amigos. Mais pouco a pouco irán dándose conta do
grandiosa e misteriosa que é a vida, de que eles existen porque houbo alguén
que quixo que vivisen, que medrasen, que fosen felices.
Nenos
fomos todos nalgún momento da nosa vida. E como adultos que somos agora na
idade e que tentamos selo igualmente tamén na fe, teriamos que amosar esta
madureza nosa agradecéndolle a Deus ternos dado vida, tanto a que chamamos
física ou biolóxica coma a que os teólogos chaman sobrenatural, a vida da
graza, a vida da nosa relación filial con Deus e da nosa irmandade con todos.
Ó
gafo curado, o único que expresa o seu agradecemento, dille Xesús: “Vaite.
Salvoute a túa fe”. Pois ben, para que Xesús faga honor ó significado que este nome
ten de “Salvador”, tennos que dar antes esa fe sobre a que Xesús nos di que ela
nos salva. Non pensemos que a fe do gafo, loada por Xesús como causa da súa
salvación, é unha fe que tirou o mesmo gafo desde o interior de si mesmo, desde
as súas propias capacidades naturais. Non. Toda fe é un don de Deus. Igual cá
curación da lepra que o gafo acaba de experimentar. Isto quere dicir, polo
tanto, que o que Xesús chama “a túa
fe” é sempre e ante todo a graza da fe que Deus
mesmo pon por medio de Xesús nos nosos corazóns.
Por
iso é bo volvermos hoxe formular conxuntamente a súplica do anterior domingo.
Pois só se acadamos o que nela pedimos, poderemos comportarnos agradecidamente
con Deus. É a mesma petición que os apóstolos lle facían a Xesús: “Señor,
auméntanos a fe”.
Manuel
Cabada Castro
VER MÁIS:
https://www.gruposdejesus.com/28-tempo-ordinario-c-lc-1711-19/
Comentarios
Publicar un comentario