Ficha e Lectio: Domingo 3 Ord B
FICHAS ANTERIORES:
DEBUXOS DE
RECURSOS CATEQUESIS DE GALICIA:
Cartel 2
E, que me perdoen os irmáns da Catequese de Galicia,
pero fixen os pasatemtos en galego, por se alguén os necesita:
E, que me perdoen os irmáns da Catequese de Galicia,
pero fixen os pasatemtos en galego, por se alguén os necesita:
LECTIO:
DOMINGO III T. O.
(Ciclo B: 21 de xaneiro
de 2018)
O
evanxeo de Marcos segue a nos presentar a busca de Xesús de compañeiros, de
persoas dispostas a se facer irmáns e colaboradores seus na tarefa do anuncio
da “boa nova”, do evanxeo. Xesús convida e chama, suscitando nas persoas
desexos de se encontraren con el. Este encontro está, como sabemos,
posibilitado sempre polo vento do Espírito de Deus que empuxa con suavidade as
velas dos noso querer cara ó ben.
Antes
de se encontraren física e historicamente con Xesús, tanto os irmáns Simón
Pedro e Andrés coma os tamén irmáns, Santiago e Xoán estaban xa “tocados” polo
Espírito de Xesús, que traballa arreo dunha ou doutra maneira en tódalas
persoas.
É
un misterio o da vida humana de cadaquén. Cada un ten o seu propio estilo, o
seu xorne, o seu mundo interior, condicionado ademais por moitas factores
(biolóxicos, psíquicos e sociais). Por iso, ninguén ten dereito nin capacidade
algunha para xulgar a ninguén. Mais, en calquera caso, para anunciar a súa
noticia alegre, é dicir, o evanxeo da liberación e de vida, Deus busca
“buscadores”, busca entre persoas que non estean xa satisfeitas do que son ou
do que fan. Busca por iso entre xente sinxela, pobre de haberes e de poderes,
mais ricos en desexos e en vontade.
Polo
menos entre tales buscou Xesús os seus apóstolos, aínda que algún deles a pesar
de todo lle fallase despois de pasar un bo tempo con el. Mais ese é tamén o
fondo misterio da nosa liberdade.
O
evanxeo refírese hoxe explicitamente á chamada dalgúns dos seus apóstolos. Pero
con eles e onda eles había tamén moitos outros discípulos e xente de toda clase
que o seguían. En todos eles soprou o vento do Espírito de Deus, do Espírito de
Xesús. Falamos con frecuencia de vocacións sacerdotais ou relixiosas. Mais non
debemos esquecer que todo cristián normal, dos que podemos chamar de a pé, ten
tamén a súa propia “vocación”, é dicir, a súa propia “chamada” (pois iso
significa “vocación”: chamada ou chamamento). Sentirmos a chamada a unha vida
verdadeiramente cristiá significa que estamos abertos a esas inspiracións,
convites, impulsos, desexos, que dunha ou doutra maneira nos van movendo ou
conmovendo cara ó ben. Cara a esa crenza de que Xesús é o noso irmán maior e de
que todos somos e debemos comportarnos como irmáns.
Por
iso, pódese dicir que o estilo do convite que Xesús fai ós seus apóstolos é o
mesmo que el dirixe a quen queira converterse en seguidor seu. Os catro
apóstolos de hoxe eran de oficio pescadores. Afincados neste cidade de Vigo que
se olla no espello da ría e do mar, sabedes ben o que é isto significa. Un
pescador (de mar ou tamén de río) quere, busca, que o peixe pique ou se enrede
na rede. Un pescador é un home de espera, de paciencia, que busca e traballa co
anzol, coa isca, coa rede, coa esperanza de dar cos peixes que se converterán
en alimento e vida para a nosa subsistencia.
Non
é por iso nada estraño que entre estes pescadores de peixes buscase Xesús
pescadores de homes: “fareivos pescadores de homes”. Calquera que viva de
verdade a vida cristiá segue a ser tamén unha persoa coma os demais, unha
persoa de desexos e de esperanzas que se converteu de verdade en auténtico
irmán dos demais, “pescador dos demais”, para facelos partícipes da alegre
mensaxe dun novo xeito de vivir.
Remato
xa léndovos, por boca do seu protagonista, como se realizou unha vocación
concreta nos nosos días. É a vocación, a chamada, oída e aceptada con
entusiasmo por alguén que, desde a construción desta igrexa dos Apóstolos,
celebrou durante arredor de vinte anos a partir do ano 1965 moitas misas aquí,
e por suposto en galego. Refírome ó P. Xaime Seixas Subirá, que algúns de vós
tivestes aínda quizais a dita de o coñecer. Léovos do libriño “Conversas do Pai
Xaime Seixas con Silvestre Gómez Xurxo” o curioso relato que nos fai o propio
P. Seixas do proceso da súa vocación, é dicir, da chamada de Deus a el para se
facer sacerdote e xesuíta:
“Foi entre os 15 e 16 anos cando
sentín a miña vocación misioneira. O que pasa é que eu estaba absorto noutras
cousas como a política e tamén por certos namoramentos... En resumo, que con
todo isto a chamada vocacional foise quedando aí, medio esquecida, agardando
calada e firme como quen sabe que ha chegar á súa hora [...] Chegaba de América
o meu tío Mariano Subirá, famoso avogado, primeiro en Madrid e logo na
Arxentina [...] e colleunos mal de sitio alí en casa dos meus avós Subirá.
Entón, eu que era moi rapaz e me acomodaba en calquera sitio, durmín nun sofá
que había no corredor, e unha noite, nese lugar ben pouco cómodo, tiven unha premonición
que co tempo sería clave na miña vida e que se cumpriu ata nos máis pequenos
detalles. Naquel soño histórico vinme vestido de sotana negra –cousa rara
porque eu nunca pensara ser crego, atraíanme as misións pero a imaxe do
misioneiro era con sotana branca-, sen barba, nunha illa grande e arrodeado de
xente de color, sobre todo de nenos, e ó mesmo tempo sentín internamente, dun
xeito moi profundo e clarísimo que aquilo era o meu futuro. Coa intensidade do
soño espertei cheo dun gran gozo espiritual, algo inusitado deica aquela para
min, e convencido de que acababa de ver o meu futuro.
Pero por vergonza calei porque na
miña familia non había ningún antecedente de dedicación relixiosa. Calei. Foi
pasando tempo, pero aquel soño seguía vivo, seguíame chamando. Finalmente, xa
ós vinte anos, tiña suficientemente claro o da miña vocación e decidinme [Entra na S.J. e pasan anos...] Por fin recibín unha chamada do Pai Baeza,
Visitador Xeral de Hispanoamérica, que me solicitaba como misioneiro para unha
parroquia da República Dominicana na fronteira de Haití, na que había moita
xente negra e que estaba pasando unha etapa tremendamente conflitiva [...] E sentín que definitivamente se ía realizar
o futuro que me agardaba desde había tanto tempo. Preparei todo e funme de
inmediato [...] Un día o misioneiro
da misión veciña á miña na que había moita xente de color, díxome se lle podía
ir dicir misa a unha aldea moi remota, toda de xente negra. Sentín algo moi
especial. Decidín poñerme a sotana negra, como vira no soño. Cando cheguei alí
a aquela aldea de cabanas, coa xente negra que me arrodeou, sobre todo os
nenos, sentinme coma na casa, coma se coñecese aquilo de sempre. Era a estampa
real do meu soño misioneiro”.
Despois de catro anos alá, unha enfermidade (das
que con frecuencia o visitaban) tróuxonolo aquí a Vigo para estar aquí connosco
durante os vinte derradeiros anos da súa vida activa. E Seixas foi feliz
seguindo a vocación, a “chamada” do Mestre. Coma os primeiros apóstolos. E
contaxiou tamén a moitos que conviviron con el coa súa felicidade e coa súa fe.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS
Pidámoslle
a Deus Pai que nos faga atentos á súa chamada cara ó seguimento da vida e
exemplo do seu fillo Xesús, dicindo: ESCÓITANOS, PAI.
-
Dános, Pai, grandes desexos de realizar o ben ó longo das nas nosas vidas.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
-
Concédenos, Pai, a graza de experimentar a forza e o agarimo da chamada de
Xesús para dedicármonos a entregar as nosas vidas ó ben dos irmáns.
TODOS:
ESCÓITANOS, PAI.
-
Suscita, Pai, en todo o mundo persoas xenerosas que acepten converterse en
pescadores de homes.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo noso
Señor. Amén.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario