Ficha e lectio - Domingo 4 Ord B
VER FICHAS ANTERIORES:
DEBUXOS DE:
RECURSOS CATEQUESIS DE GALICIA:
Misa con nenos
Participacións
Homilía con nenos
Cartel1
Cartel2
Por se algúen os quere completamente en galego:
Participacións
Homilía con nenos
Cartel1
Cartel2
Por se algúen os quere completamente en galego:
LECTIO:
DOMINGO IV DO TEMPO ORDINARIO
(Ciclo B: 28
xaneiro 2018)
Sempre
me chamou a atención o que se nos di hoxe no Evanxeo de Marcos sobre Xesús:
“Todos estaban abraiados da súa doutrina, pois ensinaba coma quen ten
autoridade, non coma os letrados”.
Eu
non fixen a carreira de Dereito (si a de Filosofía), mais imaxino que algúns
dos profesores desa Facultade de Dereito explicarán os temas das leis algo así
como o facían os letrados dos que se nos fala no Novo Testamento. Xa sabemos
que as leis que rexían o comportamento dos xudeus do tempo de Xesús eran
moitas, moi minuciosas e tamén moi concretas e exteriores. E para iso o pobo
precisaba dos chamados mestres da lei que dunha maneira bastante impersoal e
aséptica lle explicasen con precisión e detención as cousas.
Pero
xa sabemos que, como tantas veces temos oído, a letra mata, mentres que só o
espírito vivifica. O que importa, pois, é o espírito da lei, non a súa letra. E
ós letrados da época de Xesús semella que lles preocupaba máis a letra có seu
espírito.
De
Xesús, a quen se lle chamaba tamén “Mestre”, lle estrañaban poderosamente á
xente as cousas que dicía, mais sobre todo o seu modo de dicilas. El era algo
así como un podente volcán, semellante a eses dos que algunha vez se nos conta
que son capaces de abrollar dende o fondo do mar cara á superficie, chegando a
formar se cadra incluso unha nova illa por enriba do mar. Os volcáns emiten
tamén desde o fondo de si mesmos a súa palabra e son capaces de formar novas
realidades. Tamén Xesús dicía de si mesmo: “lume vin traer á terra e que máis
querería eu ca que xa estivese a arder”... Algo así, pois, coma un volcán, mais
un volcán non destrutivo senón construtor, benfeitor, ou sexa, facedor de bens.
Quero
dicir que Xesús falaba con quente emoción e convencemento, desde a súa
experiencia máis fonda e íntima. Falaba do que sabía e vivía. Desde a
conciencia do seu saberse unido intimamente co Pai Deus e cos seus irmáns todos
da terra. Cos irmáns do seu tempo, cos do noso tempo e cos dos tempos que virán
despois de nós. Era un falar comprometido, apaixonado, fraternal, divinamente
humano. Quen puidera estar alí presente e oílo falar! Sobre todo, sería un
falar libre e animoso, engaiolante. “Nunca ninguén falou así!”, dicían uns.
Outros, abraiados, non podían entender o que ocorría e comentaban: “¿Non é este
o fillo do carpinteiro?”. Coma quen di: ¿Non é este o fillo da panadeira veciña
ou dese obreiro en paro?... Isto resultaba ser un verdadeiro escándalo, mais
por outra parte o que el dicía tiña que ser verdade porque, se non, como podía
namorarse o corazón tanto do que el dicía? Tiña que ser verdade o que saía da
súa boca e do seu corazón. Porque Xesús, o profeta e mestre, ofrecía confianza
e paz ós corazóns da xente, convertía as persoas en verdadeiramente libres e
felices.
É
lóxico que a xente non puidese menos de dicir o que nos refire Marcos que
dicían: “É unha nova doutrina, e con autoridade”. Marcos dinos, efectivamente,
ata dúas veces neste curto texto, que Xesús falaba e ensinaba con “autoridade”.
Importante
expresión esta, a da “autoridade”, que pode prestarse a confusión! Cando se nos
anuncia, por exemplo nun acto político ou social, que están a chegar as
autoridades, un pode pensar, se non se está informado, que vai vir o alcalde de
Vigo, ou quizais o Presidente da Xunta ou alguén máis importante aínda... Por
máis que vivamos en países chamados democráticos, as autoridades case sempre
provocan en nós un non sei que de cauteloso respecto ou incluso de medo,
posiblemente atávico.
Cando
nos di Marcos que Xesús falaba con “autoridade” non era este tipo de autoridade
humana (civil, militar ou relixiosa) a que alí se estaba a presenciar. Non. Á
fin e ó cabo, todos saberedes máis ou menos que a palabra “autoridade” provén,
nas linguas nosas que proveñen en boa parte do latín, da raíz “augere”, que
significa “aumentar”. De modo que alguén ten “autoridade” cando sabe e é capaz
de aumentar, de conseguir agrandar os demais, de facelos medrar, de encher coa
forza do seu vento propicio as velas das nosas barcas e facelas así camiñar con
suavidade e dereitura polo mar. Con ese vento amigo, co espírito da fala de
Xesús a xente notaba que os seus corazóns se enchían e despregaban coma as
velas dunha lancha con bo vento. En consecuencia, podían vivir e camiñar con
ilusión.
Sumos
Pontífices, bispos, cregos, frades, párrocos, xente normal e corrente coma
todos nós, deberiamos aprender a ser xente de “autoridade”, é dicir, xente
revestida interna e externamente daquela sinxela e amigábel autoridade de
Xesús, que se algún diploma ou currículo tiña era o de ser e sentirse fillo
benquerido de Deus Pai e irmán maior de todos nós.
Se
queremos, pois, ter algunha autoridade (e sería ben bo que queiramos iso) ten
que ser sempre unha autoridade fondamente democrática e humana que, coma a de
Xesús, faga medrar os demais na fraternidade, na humanidade. Se Xesús é o Deus
feito home, non nos queda outro camiño para nos achegarmos a ese Deus ca
comportarnos como el se comporta: facérmonos plenamente humanos, ben
achegadiños á todos, empezando polos máis necesitados.
Temos
que obedecer aquel imperativo do poeta grego Píndaro: “Chega a ser o que es”.
No contexto no que estamos a falar: Cheguemos a ser o que somos, persoas
humanas, plenamente humanas. É así como chegaremos a ser verdadeiramente
divinos. Foi isto o que nos veu dicir Xesús ó traernos a mensaxe do Pai. Xesús
foi ese fermento da humanidade que fixo “aumentar” coa súa autoridade as nosas
vidas. Foi esta ademais unha das comparanzas das que Xesús botou man algunha
vez: a mensaxe de Xesús é como esa pequena cantidade de fermento que fai
levedar e inchar toda a masa de millo ou trigo que se converterá en pan.
Coa
nosa participación na eucaristía, recibindo en nós o “corpo de Cristo” (tal
como nolo di, ó recibirmos a comuñón, quen preside a eucaristía), cada un de
nós e a comunidade toda que entre todos formamos iremos medrando no seguimento
de Xesús grazas a “autoridade” engrandecedora do Fillo de Deus. Que así sexa!
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS
Unidos todos, Pai, ó teu Fillo Xesús, que se fixo
irmán noso, humano coma nós, pedímosche conxuntamente que fagas medrar en nós o
espírito de Xesús, dicindo: Escóitanos, Pai.
TODOS: Escóitanos, Pai.
-Ti
que deches “autoridade” ó teu Fillo Xesús para anunciarte a Ti, Pai, fai que
todos nos sintamos movidos pola palabra de Xesús.
TODOS: Escóitanos, Pai.
-Dános,
Pai, espírito de sinxeleza e humanidade para así podermos entender a mensaxe de
Xesús.
TODOS: Escóitanos, Pai.
-Concédenos,
Pai, estimar e practicar a fraternidade e igualdade entre tódalas persoas, como
sinal de sermos de verdade discípulos de Xesús.
TODOS: Escóitanos, Pai.
Pedímoscho,
Pai, por Xesús Cristo Noso Señor. AMÉN.
Manuel
Cabada Castro
VER MÁIS:
Comentarios
Publicar un comentario