Ficha e Lectio - 2 Advento B
Debuxo de: http://elrincondelasmelli.blogspot.com.es
VER FICHA ANTERIOR:
LECTIO:
DOMINGO
II DE ADVENTO
(Ciclo B: 10 de decembro de 2017)
Os
profetas do Antigo Testamento eran renovadores das tradicións e da
fe do pobo. Xurdían sobre todo en tempos de crise política e moral.
Xoán Bautista foi un deles. A pesar da súa humildade, sobre todo en
relación co papel que lle estaba reservado a Xesús, o Bautista foi,
como se nos di que proclamou Xesús sobre el, o máis grande dos
nados de muller.
Nunca
debemos esquecer que tanto os profetas como calquera que, en todo
tempo ou lugar, proclame a necesidade de practicar o ben ou que
simplemente faga el mesmo o ben e se comporte como cómpre na súa
vida, todos eles, están a ser movidos polo espírito de Deus. Deus
actúa sempre no mundo por medio dunha ou doutra persoa. E todos
deberiamos aguzar oído, vista e corazón para escoitar, albiscar ou
sentir os sinais que de Deus, dunha ou doutra maneira, nos chegan a
nós por medio de tantas persoas boas. Porque Él é sempre o
misterioso creador e sorprendente impulsor de todo ben que ocorre na
terra, e moitas veces de maneira insospeitada e inesperada para nós.
Hai xa
anos que son coñecidas polos técnicos e mais pola xente (polo menos
de oír de falar delas) unhas que chaman tuneladoras que realizan un
traballo moi complexo, furando debaixo da terra para construíren con
rapidez e comodidade grandes obras, como vías para trens, etc. Hai
xa algúns anos furaron tamén aquí, nas proximidades de Vigo, para
o AVE dúas destas tuneladoras que coido lembrar que levaban nomes de
dous candorosos animaliños: a unha chamábanlle “Miñoca” e á
outra “Lebre”.
Pois ben, o
Bautista era, na dimensión social e relixiosa, algo así como unha
especie de tuneladora, un proclamador e facedor de grandes obras, no
caso del obras morais. Viña sendo como un animador do comportamento
moral das persoas para que o Deus que estaba e está sempre a vir non
se atopase con tantos atrancos no súa vinda onda nós. O Bautista
intentou, de maneira semellante ó que hoxe en día fan os enxeñeiros
e obreiros por medio desas grandes máquinas, achanzar o camiño
moral para que, en definitiva, as persoas e os pobos puidesen vivir
en paz e xustiza, unidos e irmandados entre si.
O
Advento é, como ben sabemos, un tempo dedicado a preparármonos para
a vinda, a chegada de Deus onda nós. A vinda dun Deus, que
naturalmente está desde sempre xa onda nós, mais que quere facerse
cada vez máis activo e presente en todos e cada un de nós. Deus non
forza a ninguén a entrar no seu Reino, mais non deixa por iso de nos
convidar a cotío a un encontro cada vez máis estreito con el.
Cada
un de nós poderemos saber, ou polo menos sospeitar, que tipo de
atrancos lle poñemos de feito a Deus para que el poida facerse
verdadeiramente presente nas nosas vidas, no noso comportamento.
En
calquera caso, non deberiamos enganarnos. O encontro paternal e
filial de Deus connosco, que se realiza en Xesús, non chegará a se
facer realidade verdadeira mentres non saibamos encontrármonos
fraternalmente coas persoas coas que nos atopemos na vida.
Por iso o
“preparade o camiño do Señor, endereitade os seus vieiros” do
Bautista vén coincidir de feito co esforzo particular e comunitario
que deberiamos practicar por derrubar barreiras e valados que
entorpezan o camiñar das persoas e dos pobos cara á súa liberdade,
cara ó seu desenvolvemento, xeral e particular, nos eidos cultural,
social ou relixioso. Pois Deus só pode vir onda nós e atoparse a
gusto connosco cando vaiamos construíndo, el connosco e nós con el,
un mundo onde haxa xustiza, paz e entendemento mutuo. Porque, tal
como nos di o apóstolo Pedro, na Segunda Lectura, “nós, conforme
á súa promesa (é dicir, conforme á promesa de Deus), esperamos un
ceo novo e unha terra nova, onde exista a xustiza”.
Cara
aí ha de camiñar o noso esforzo, individual e social. Cara a ese
novo ceo e nova terra, que rexeitará como vello todo o anterior,
mais que certamente terá o seu asento na xustiza, no amor e na
igualdade ou fraternidade. Gloriámonos moito e con razón da
cantidade de adiantos técnicos que podemos advertir e admirar
durante os poucos anos de vida que podemos vivir. Do mesmo xeito,
deberiamos tamén desexar que os nosos adiantos morais, que tanta
relevancia teñen para a felicidade das persoas e dos pobos, non
tivesen un ritmo inferior.
O
Bautista chamaba seguramente a atención dos seus contemporáneos
vivindo no deserto, vestindo e comendo pobremente. Por iso viña
tanta xente onda el. Nin ía campado con roupa de marca, nin podía
convidar a ninguén a beber con el un viñiño dunha selecta
denominación de orixe. Para vivir éralle abondo, como nos comenta o
texto de Marcos, con manterse “de saltóns e mel bravo”.
Mais
non o dubidemos. O Bautista sentíase seguramente feliz no seu papel
de precursor do Señor, na súa tarefa de anunciar e proclamar o ben,
a xustiza e o arrepentimento polos malos comportamentos. El sabía
que as velas da súa barca estaban ben inchadas polo vento do
Espírito de Deus e aturaba así con paciencia e bo ánimo calquera
contratempo que puidese xurdir. O importante para el era saber que o
vento de Deus era o que movía e impulsaba a súa vida ó servizo do
que ía vir: do Mesías de Deus, do Deus feito home que se
convertería desde entón e para sempre en irmán maior noso, de
tódolos homes e mulleres da humanidade de tódolos tempos.
Traballemos,
pois, todos conxuntamente para que os proxectos de Deus se vaian
facendo realidade, cada vez máis ampla e intensa, no noso mundo.
CREDO
PRECES
Xa
que debemos orar sempre a Deus e sen desanimármonos, fagámolo todos
xuntos dicindo: Escóitanos, Pai.
TODOS: Escóitanos, Pai
- Pola igrexa, para que reciba o alento
evanxelizador da vinda de Cristo.
Todos: Escóitanos, Pai.
- Para que os dirixentes políticos e as
instancias económicas cooperen á chegada do Reino de Deus
rebaixando as montañas de inxustizas erguidas pola cobiza humana e
achanzando os abismos da desigualdade.
Todos: Escóitanos, Pai.
- Para que deixemos a Xesús achegarse onda nós,
afastando dos nosos vieiros toda autosuficiencia e dureza de corazón.
Todos: Escóitanos, Pai.
- Para que o sentido da vida que ofrece a Boa Nova
de Xesús encha o baleiro das persoas que carecen de esperanza.
Todos: Escóitanos, Pai.
PEDÍMOSCHO, Pai, por Xesús Cristo Noso Señor. AMÉN.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/domingo-2-advento-b-marcos-11-8/
Comentarios
Publicar un comentario