XMX - 19 agosto
Programa para o día 19 de Agosto de 2011
Programa Cultural
Ao longo de todo o día celebraranse diversas actividades do Programa Cultural da XMX, cando non coincidan cos actos principais da XMX. Este plan inclúe concertos, exposicións, mostras, visitas guiadas a museos, obras de teatro, e un longo etcétera. O programa darase a coñecer máis adiante, cando se pechen todas as propostas recibidas.
10:00
Catequese dos bispos
Os participantes na XMX, organizados por grupos lingüísticos, terán sesións de catequeses con bispos vindos de todo o mundo. As sesións terán lugar en igrexas, colexios, auditorios e polideportivos de Madrid.
11:30
Encontro do Papa no Mosteiro de El Escorial
- Con relixiosas novas no Patio dos Reis do Mosteiro de El Escorial.
(O proceso de solicitude de acreditación está pechado)
12:00
Encontro do Papa no Mosteiro de El Escorial
- Encontro con 1.000 profesores universitarios novos, na Basílica
(O proceso de solicitude de acreditación está pechado)
19:30
Vía crucis
Comezará a Vía Crucis da XMX. En cada estación estará un paso da Semana Santa española, que represente a escena. Veñen de distintos puntos da península.O Via Crucis comezará na praza de Colón e rematará na Praza de Cibeles.
VIACRUCIS PARA LEVANTARSE
Javier Leoz 2010
1 Estación: XESUS CONDENADO Á MORTE
Non sempre, as voces do mundo, levan a razón. E, en cambio, moitas veces actúan en contra da verdade.
Que é máis fácil? Condenar ou deixar que nos condenen? Hoxe, a autenticidade ten un nome: Jesús. E, esa veracidade, en multitude de ocasións e por variadas escusas é entregada á morte, ao silencio.
Señor, pequei ten piedade e misericordia de nós pecadores
2 Estación: XESUS CARGA COA CRUZ
Non é bo soportar en solitario a cruz de cada día. Cando se comparte e repártese co resto dos irmáns, ese peso, faise máis levadío, menos doloroso.
Xesús carga coa cruz e, nese madeiro, arrastra as nosas miserias, fraquezas, contradicións.
Queremos axudar ao Salvador?
3 Estación: CAE, O SEÑOR, POR PRIMEIRA VEZ
Xesús esborrállase pero volve levantarse. Sabe que, o malo, non é derrubarse. É consciente que o alzarse é un claro expoñente de que Deus tira desde ceo: Ánimo, Fillo, eu acompáñoche! Que as loitas e fatigas de cada día non nos impidan o superarnos. Que as batallas e os pequenos accidentes ou fracasos, non nos fagan crer que, esas dificultades, son máis grandes que a nosa fe para facerlles fronte.
Queres levantarche daquilo que che preocupa?
4 Estación: XESÚS, ATÓPASE COA NAI
A cruz tróuxonos a redención. Pero, horas antes, en pleno silencio, cando Xesús debatíase entre a morte e a vida, entre a noite e o día, deixábanos un gran agasallo: MARIA.
A Ela, á Nai, achámola en numerosas esquinas do noso vivir; no chorar, no gozar, no sufrir. Non imos sós na vía crucis de cada día. María acompáñanos.
Sentes á Virxe preto das túas preocupacións?
Sobran cruces e fan falta mans para transportalas. Alguén dixo con certa razón que, cada persoa, posuímos nosa axustada cruz. Co seu propio peso e coa súa oportuna cor. O medorento non é a cruz; o triste é cando, a cruz, haa de soster un mesmo. Sen máis axuda que as forzas dunha persoa. Sen máis horizonte, que una val sementado de cruces e máis cruces.
Queres ser cirineo dalgunha cruz excesivamente pesada?
6 Estación: A VERÓNICA ENXUGA O ROSTRO DE XESÚS
Non é o mesmo limpar que acariñar. O rostro de Xesús foi limpado e acariñado por unha man xenerosa: a de Verónica. Non foi un simple lavado de imaxe: a Verónica puxo as súas mans para que resplandeciera o rostro daquel axusticiado.
Que facemos nós? Acariñamos ou soamente limpamos? O mundo, o home, a sociedade, a familia, os amigos... todos estamos necesitados de amor. Todos somos esmoleiros de agarimo, de mans que nos fagan sentir que a humanidade aínda vive e renace en chiscadelas de tenrura e de misericordia.
Estás disposto a saír ao encontro dos que sofren?
7 Estación: CAE, O SEÑOR, POR SEGUNDA VEZ
Aquel que descendeu desde o ceo na Noite de Nadal, cae de novo na terra polos pecados da humanidade.
Aquel que foi anunciado por unha estrela ante o asombro de reis e pastores, é abatido polo peso dun cruel madeiro.
É difícil consolar, e manterlle en pé, ao que cae e volve caer. Todos temos experiencia diso: por que tanto a min! Cando me acompañará a boa sorte!
Miremos ao Rei de Reis, por segunda vez no chan, e comprenderemos que Deus se desmorona e volve tocar o chan, tantas veces canto o fai o home.
Como reacciono ante as contrariedades que saen ao meu encontro?
8 Estación: XESÚS FALA ÁS FILLAS DE XERUSALÉN
Hai palabras que din todo, e en cambio- hai voces que soan sempre a oco. As que Xesús dirixiu ás mulleres de Xerusalén, eran sentimentos que saían do corazón: eran mensaxes de consolo e de esperanza, de futuro e de promesa, de garantía e de camiño.
Aquel que, en calzada do Calvario sofre tanto, aínda ten espazo e pensamento para os que desde a beira- miramos o cortexo.
Que, nas miñas contrariedades Señor, teña a suficiente enteireza para non esquecer as penas dos outros.
Poremos palabras de esperanza aínda tendo a dor no noso corpo?
9 Estación: CAE, O SEÑOR, POR TERCEIRA VEZ
Non é grande quen permanece en pé; é forte e enérxico quen, cando é abatido pola contrariedade, ten a valentía de incorporarse e seguir até o final polos seus ideais.
A entrega incondicional, ten un prezo. A sinceridade, non sempre é ben recibida polos poderosos. O servizo, cantas veces é desprezado ou ridiculizado.
Agora, por terceira vez, o amor, a humildade, a paciencia, o perdón..todo é arroxado, de novo, ao chan.
Adoita ocorrer: o necio é enxalzado e o nobre arrinconado.
Que as caídas, as incomprensións, non nos fagan afastarnos daqueles valores que Xesucristo deixounos ao seu paso.
Son forte á hora de defender as miñas conviccións relixiosas no camiño da vida?
10 Estación: O SEÑOR DESPOSUÍDO DAS SÚAS VESTIDURAS
Que queda ao Señor? Procurouno todo polo home; fama, forzas, alegría; pan e peixes multiplicados; saúde aos enfermos; vida aos moribundos; certezas, aos débiles na fe; ilusión, á súa ós discipulos; auga viva á Samaritana... canto non deu o Señor!
Que herdanza queda ao Señor? Foi regalándoo todo como quen sabía que, no dar, estaba a gloria de Deus: luz, ao que estaba extraviado; perdón ao que se cría lonxe para sempre de Deus; amor, ao que facía tempo que o perdeu.
Agora, nestas últimas horas, posúe o que a nós nos sobra ao partir desta terra: os seus vestidos.
Por que tanto empeño no que adorna o corpo e tanto esquecemento no aseo da alma?
11 Estación: XESÚS CRAVADO NA CRUZ
Non é suficiente o pranto das mulleres. Non basta o regueiro de sangue pola rúa cara ao Gólgota. A cruz espera. Esa cruz que foi compañeira durante centenares de metros, tamén serán brazos que definitivamente cingan ao que tanto soubo consolar, servir e amar.
Nunca, tanto amor, foi tan cruelmente tratado. Nunca, tanto perdón, foi tan inxustamente ignorado.
E nunca, desde a cruz, saíron tan belas palabras de misericordia e de paz como as que pronunciou Xesús. O amor cravado responde con máis amor derramado.
Vivimos con sobriedade e sinxeleza a nosa vida?
12 Estación: XESUS MORRE NA CRUZ
É a hora da verdade. Todo se consumou. O máis querido por Deus deixa de expirar na terra rumoreando palabras de confianza: Todo se cumpriu. O único Fillo de María, no máis alto, sen posibilidade de que caia a súa cabeza no ombreiro da Virxe, bota o seu último suspiro.
O veo se rasga en dous. A tebra convértese nun inmenso paraugas que xa non deixa ver nin a luz, nin Aquel que ate fai un momento- era todo luz.
Enmudecen os beizos do home que tanto e tan ben falou.
Paralízanse as mans que bendixeron, abrazaron, consagraron e oraron
Deixa de latexar aquel corazón que non fixo outra cousa nin soubo outra lección que a do amor
Son consciente que, mentres vivo, hei de proclamar os valores do Reino?
Eu tamén quixese, neste momento Señor, estar á beira da túa Nai. E, abrindo os meus brazos débiles e covardes, acoller o teu corpo que cae derrotado desde a cruz.
Horas de misterio e de emoción contida: Cristo nos brazos daquela, que sendo pequeno, os meció co mesmo amor. Entón chegaba un Neno, hoxe recólleo triturado polo odio.
Horas de paixón e pranto: Xesús, morto e humillado, baixo a mirada dunha Virxe na que se crava, agora máis que nunca, a espada da dor e da traizón humana.
Horas de intimidade, soidade e agarimo: é a Nai. A única que ten dereito a este momento. A única que estivo na soidade do seu Nacemento, e a única que con Xoán- permanece fiel e Inmaculada fundíndose co corpo de Cristo.
Son consciente de que son membro do Corpo de Cristo? Cóidoo? Fago algo polo?
14. Estación: XESÚS É SEPULTADO
No sepulcro entra Xesús e,o home, queda fóra. Na escuridade é depositado o Señor e, o home, cre, no exterior, atopar a definitiva luz.
Descansa, Señor! Colle forzas do alto. Recupera o esplendor e a gloria que Deus prometeuche. Porque, nin Ti quedarasche no sepulcro para sempre, nin nós estamos nunha vida feliz.
Descansa, Señor. Volve pronto. Porque, desde agora dígoche, que o lugar que Ti deixaches nesa cruz quero ocupalo eu mesmo.
Descansa, Señor. Dorme e regresa glorificado. E sobre todo, Señor, fai que nunca esqueza o gran prezo que pagaches pola miña redención. Pola redención de toda humanidade.
Dou grazas a deus polo gran agasallo que me fixo da vida eterna?
15. Estación: XESÚS RESUCITADO
Que rompa a laxa que cría ser punto e final, última palabra sobre a morte
Que, alá nun recuncho, enrédense para sempre aquelas vendas que, talvez,
creron atenazar ao home de dores. Ao xusto entre os xustos. Ao que anunciou tantas veces: Volverei!.
Si; que luza de novo o sol ante o SOL que amence dunha vez para sempre
Si; que o Gólgota recupere un pouco o bulicio da alegría pascual.
Que cesen os prantos e regresen os amigos que marcharon tristes e desencantados
Resucitou! Resucitou o Señor!
Non hai morte. No campo de batalla, alá ao fondo, vén o Señor da vitoria.
O que sendo de tan alta estirpe non dubido en relacionarse tres días coa morte.
Resucitou! Aleluia! Aleluia!
Somos pregoeiros da alegría da Pascua?
Comentarios
Publicar un comentario