LECTURAS DA MISA EN GALEGO - Domingo 19 de ordinario

DOMINGO XIX ORDINARIO  - CICLO A

                                                          
Primeira Lectura     1 Re 19, 9a. 11-13a
LECTURA DO LIBRO PRIMEIRO DOS REIS
Mantente no monte diante do Señor


            En chegando Elías ao monte de Deus, o Horeb, abrigouse nunha cova.
            Díxolle o Señor:
            - "Sae de aí e fica de pé no monte, diante do Señor. Porque o Señor vai pasar".
            Nisto veu un rexo furacán, que fendía os montes e cuarteaba os penedos diante do Señor. Mais non estaba o Señor no furacán.
            Despois do furacán houbo un tremor de terra; mais tampouco no tremor de terra estaba o Señor.
            Despois do tremor de terra veu un gran lume; mais non estaba no lume o Señor.
            Despois do lume oíuse o murmurio dunha airexiña suave. En canto Elías o sentiu, tapou a cara co manto, saíu fóra e ficou en pé, na entrada da cova.

Palabra do Señor                            
R/. Grazas a Deus


SALMO RESPONSORIAL     Sal 84, 9ab-10. 11-12. 13-14

R/.  (8):  Amósanos, Señor, a túa misericordia e dános a túa salvación.

Escoitarei o que di o noso Deus:
certamente o Señor fala de paz
para o seu pobo e os seus amigos.
A salvación está xa preto dos que o temen,
a gloria habitará na nosa terra.

A misericordia e a fidelidade atoparanse,
abrazaranse a xustiza e mais a paz.
Na terra xermolará a fidelidade,
a xustiza ollará desde o ceo.

O Señor ha dar o seus bens,
e a nosa terra vai dar os seus froitos.
A xustiza camiñará diante del,
e a salvación seguirá as súas pegadas.


Segunda Lectura     Rm 9, 1-5
LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO aos ROMANOS
Optaría por ser anatema polos meus irmáns


            Irmáns:
            Como discípulo de Cristo digo a verdade, non minto, e dáme disto testemuño a miña propia conciencia, alumada polo Espírito Santo: que teño moi grande dor e o meu corazón sofre seguido.
            Quixera ser eu mesmo maldito, apartado de Cristo, por mor dos meus irmáns, os meus parentes de estirpe.
            Eles son israelitas e a eles pertencen a adopción filial, a gloria e as alianzas, a lexislación, o culto e as promesas; a eles pertencen os patriarcas; e deles vén Cristo como home, que está por riba de todo, e que é Deus bendito polos séculos. Amén.

Palabra do Señor                                        
R/. Grazas a Deus


ALELUIA    Sal 129, 5
Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, Aleluia.
Espero no Señor,
espero na súa palabra.
Aleluia.


Evanxeo    Mt 14, 22-33
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO
Mándame que vaia onda ti, camiñando pola auga


            Despois de que a multitude comera a fartar, de seguida mandou Xesús aos seus discípulos que embarcasen e que fosen diante para a outra banda do mar, mentres el despedía a xente. Así que a despediu, subiu ao monte para orar el só, e alí colleuno a anoite­cida.
            Entrementres, a barca xa se arredara da ribeira moitos estadios e, como tiña o vento en contra, as ondas sacudíana.
            Ao riscar o día, Xesús foi cara a eles camiñando polo mar.
            Cando os discípulos o viron camiñar polo mar, dicían asusta­dos: "é unha pantasma"; e, cheos de medo, empezaron a berrar.
            De seguida faloulles Xesús dicindo:
            Tranquilos, que son eu. Non teñades medo.
            Respondeulle Pedro:
            ‑ Señor, se es ti, mándame que vaia onda ti, camiñando pola auga.
            El díxolle:
            ‑ Ven.
            Baixou Pedro da barca, e púxose a camiñar pola auga, di­rixíndose a Xesús. Pero, ao sentir o vento forte, colleu medo, e cando empezou a afundirse, púxose a berrar:
            ‑ Señor, sálvame!
            Axiña Xesús, dándolle a man, agarrouno e díxolle:
            ‑ Home de pouca fe, por que dubidaches?
            Ao subiren eles á barca, quedouse o vento. Os que estaban na  barca, prostráronse perante el dicindo:
            ‑ Realmente ti es Fillo de Deus.

Palabra do Señor                            
R/. Loámoste, Cristo



NA XORNADA MUNDIAL DA MOCIDADE

Oremos a Deus para que o encontro do Papa cos mozos en Madrid sexa un momento de graza  para todos os que participen nel:
 Amigo e Señor noso Xesucristo, que grande es!
Coas túas palabras e as túas obras nos revelaches quen é Deus,
Pai teu e Pai de todos nós
e quen es ti: o noso Salvador.
Chámasnos a estar contigo.
Queremos seguirte a onde vaias.
Dámosche grazas pola túa Encarnación;
es o Fillo eterno de Deus,
pero non che importou rebaixarte e facerte home.

Dámosche grazas pola túa morte e resurrección;
obedeciches a vontade do Pai ata o final
e por iso es Señor de todos e de todas as cousas.

Dámosche grazas porque na Eucaristía quedaches entre nós;
a túa presenza, o teu sacrificio, o teu banquete
invítannos sempre a unirnos a ti.

Chámasnos a traballar contigo.
Queremos ir onde ti nos envíes a anunciar o teu nome,
a curar no teu nome,
a acompañar os nosos irmáns ata ti.


Dános o teu Espírito Santo que nos ilumine e fortaleza.
A Virxe María, a Nai que nos deches na cruz,
anímanos sempre a facer o que ti nos dis.
Ti es a Vida. Que o noso pensamento, o noso amor
e noso obrar teñan as súas raíces en ti!
Ti es a nosa Rocha. Que a fe en ti sexa
o fundamento sólido de toda a nosa vida!
Pedímosche polo papa Bieito XVI, polos bispos
e por todos os que preparan a próxima Xornada Mundial
da Mocidade en Madrid.

Pedímosche polas nosas familias e os nosos amigos,
e en especial polos mozos e mozas que te van coñecer
nese encontro, polo testemuño firme e gozoso da fe.

(Oración oficial da XMM  2011)


SUPERAR A SOBERBIA DO FARAÓNICO, AXÚDANOS A VER A DEUS NO PEQUENO E SINXELO

Pórtico
                A sociedade occidental, á que nós pertencemos, é unha sociedade marcada fundamentalmente por dous elementos: a dúbida diante de todo e todos e o afastamento de Deus. E a pouco que o pensemos, as dúas están en moi estreita relación; xa que se sobre todo se dubida e nada hai de certo sobre o que asentar principios, valores ou actitudes; e se non temos certezas, se os principios están ao servizo do que conveña ou non en cada momento, e se as actitudes todas son iguais e valen o mesmo, para que ter a Deus como referente? Xa nos valemos nós mesmos para facer, desfacer, alentar ou desalentar momentos, situacións e circunstancias. Este escepticismo que respiramos en occidente vai facendo que crezamos planos e sen horizontes. E xa sabemos, se na vida non hai horizontes máis alá do que vemos e tocamos, todo se nos volve sen sentido e innecesario.
Porén, no Evanxeo de hoxe, Xesús invítanos a non deixarnos afogar polo presentismo nin polos acontecementos faraónicos, senón a descubrilo no pequeno, no cotián, no sinxelo. Verdade que paga a pena? Verdade, entón, que non todo vale nin dá o mesmo? Verdade que a nosa tarefa é descubrilo no que facemos? Aprendamos logo a encher a vida de sentido, entusiasmo e esforzo por cambiar para ben.


Perdón
      Para que nunca esquezamos que a túa misericordia invítanos a valorar a quen está ao noso lado e a tenderlle a man cando o necesite, SEÑOR, QUE OS IRMÁNS SEXAN O PRIMEIRO.
      Para que non renunciemos nunca a poñer o noso esforzo para axudar a quen preto de nós está e se sente necesitado, CRISTO, QUE OS IRMÁNS SEXAN O PRIMEIRO.
      Para que nunca deixemos afundir a quen se sinta triste, desacougado e sen esperanza, SEÑOR, QUE OS IRMÁNS SEXAN O PRIMEIRO.

Remuíño
      Nun tempo de relacións humanas tan difíciles e marcadas, moitas das veces, pola rixidez, a dureza e o simple interese material, achegarse á Palabra de Deus volve ser un momento de acougo e alento no camiño cotián de ir facendo da vida unha experiencia de encontro e solidariedade. Non é entón de estrañar a invitación do Salmo a esforzarnos por atopar no medio deste mundo complexo a misericordia e a salvación que Deus nos ofrece, e que vai manifestando a través do actuar, honesto e desinteresado, de tantas persoas que non están dispostas a deixarse manipular e para as que a indignación diante dos que queren convertelas en cousas inertes e manexables, pasa a volverse acción e compromiso para non quedar pasivos ante os abusos e enganos; ao contrario, espoldrarse e unirse a cantos non están dispostos a que as cousas as sigan marcando os de sempre: os que mandan, os ricos e poderosos. Só desde esta iniciativa seremos capaces de descubrir como a misericordia e a salvación de Deus se van esparexendo no bo facer limpo e liberador de tantas persoas nas nosas parroquias, nos nosos centros de traballo ou nos nosos contornos. Por iso, o mesmo que o salmista, tamén nós podemos loar e agradecer a misericordia e a salvación do Deus ao que lle rezamos e en quen confiamos.

      E engadimos esta idea do compromiso e a acción por cambiar e mellorar, desenmascarando enredos e enganos, coas palabras de Apóstolo Paulo na súa carta aos romanos. Todo paga a pena cando se fai a prol e ao servizo dos demais. Non por tranquilizar a conciencia ou por romper a nosa comodidade, non; a razón é moito máis fonda: porque compartimos a mesma irmandade, e polo tanto é o mesmo Deus o que nos une e serve de tronco e raíz común, desde a que facer as cousas que nos fan medrar coma persoas e facilitan unha vida moito máis humanizadora e gozosa aos demais, que na visión cristiá se chama: fraternidade. Só desde a fraternidade de quen sabe que é o mesmo Deus o que alenta e acompaña, podemos atopar razóns que nos leven a minguar nós, para que crezan os demais. Morrer ao noso eu, para que medre a alteridade, que nos leva a pensar e actuar desde o nós.

      Deste xeito xa non nos pasará coma aos Apóstolos, a quen a dúbida e a desconfianza levábaos ao fracaso dos seus plans, dos seus proxectos, de canto facían. Do mesmo xeito pasa con nós, e así, cando as nosas seguridades esmorecen, os proxectos xa non son cribles porque nos falta confianza neles, polo que a posibilidade de levalos adiante é escasa. O Evanxeo de hoxe chámanos a poñer a nosa convición en quen non esmorece nin pasa coas modas, senón que é raíz e tronco: Xesús. Sabéndoo e confiando, as cousas teñen outros horizontes e outro sentido. O que ocorre é que a nós, coma os Apóstolos, tamén a dúbida acaba ocupando máis espazo que a confianza, polo que a nosa inseguridade nos impide vivir con gozo as nosas capacidades, e o noso esforzo por saír da rutina e traballar pola creatividade de evanxelizar para que se nos entenda cando falamos e actuamos, superando a tentación de seguir vivindo do pasado, da tradición, do que foi, esquecendo que a evanxelización hoxe pasa polo aquí e agora da presenza salvífica e misericordiosa de Deus entre nós. A mensaxe é a mesma, pero ás veces esquecemos que a maneira de presentala cambia, porque cambian os tempos e máis as persoas. Se o entendemos, seguro que superaremos a tentación da dúbida e desconfianza, para poñernos a camiñar na solidariedade confiada de quen se compromete por facer do lugar onde estea un berce de esperanza.


Oración da comunidade
                Falar de misericordia é falar de corazón grande e sinxelo. Que aprendamos a vivir con grandeza e sinxeleza de corazón cada día e en todo momento, por iso dicímosche:
QUE TE RECOÑEZAMOS CAMIÑANDO SOBRE AUGAS REVOLTAS DO NOSO MUNDO
      Que a Igrexa se esforce cada día non en organizar grandes acontecementos nin construír obras faraónicas, senón en traballar cóbado con cóbado con quen se pon ao servizo dos pequenos e excluídos do noso mundo, Oremos.
QUE TE RECOÑEZAMOS CAMIÑANDO SOBRE AUGAS REVOLTAS DO NOSO MUNDO
      Que nas nosas comunidades non esquezamos nunca que facer as cousas ben, con compromiso e actitudes éticas, non é ser parvos nin mexericas, senón persoas que saben poñer a honradez e a honestidade ao servizo do ben común, Oremos.
QUE TE RECOÑEZAMOS CAMIÑANDO SOBRE AUGAS REVOLTAS DO NOSO MUNDO
      Por  nós, para que saibamos beber na fonte da túa Palabra, Palabra de alento, xustiza e liberdade, para poder levarlla a quen é perseguido inxustamente, a quen é excluído por non ceder ás presións dos máis fortes, a quen e esquecido por non querer entrar no xogo da corrupción e o engano, Oremos.
QUE TE RECOÑEZAMOS CAMIÑANDO SOBRE AUGAS REVOLTAS DO NOSO MUNDO
Señor, que sempre deixemos que agrome en nós o compromiso de aprender a camiñar sobre as augas que non nos deixan na dúbida, o desconcerto e a falta de valores, para deste xeito sentirte como amigo e compañeiro da nosa andaina de cada día.Por Xesucristo o noso Señor. Amén.

Reflexión
Pai/Nai, santificado sexa o teu nome sempre, pero especialmente:
      Cando non cedo ás presións da corrupción.
      Cando non cedo á xustificación do engano e a mentira.
      Cando non cedo á negación de canto axuda a acompañar a quen está solo e triste.
      Cando non cedo á tentación de defender a quen é agredido, enganado ou utilizado por quen ten poder.
      Cando non me avergoño de manifestar a miña fe cos meus feitos e as miñas palabras,

Diante de quen:
      Abusa dos máis débiles
      Engana aos indefensos
      Explota aos pobres
      Atemoriza aos sinxelos
      Violenta aos pequenos
      E se ri de cantos coa súa solidariedade fan que o sorriso poida chegar aos beizos dos que menos teñen e máis necesitan. Amén.


Cantos
      ENTRADA: Amigos nas penas e na festa amigos
      LECTURAS: Sede o sal
      OFERTORIO: Cantádelle ao Señor unha cantiga nova
      COMUÑÓN: Non leves para o camiño


Comentarios

Publicacións populares