LECTURAS DA MISA EN GALEGO - Domingo 21 Tpo.Ordinario (21/07/11)

20.8.11

LECTURAS DA MISA EN GALEGO - Domingo 21 Tpo.Ordinario (21/07/11)

DOMINGO XXI ORDINARIO - CICLO A

Primeira Lectura Is 22, 19-23

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS

Porei a chave da casa de David sobre o seu ombreiro

Así fala o Señor a Sobne, responsable do templo:

Chimpareite do teu posto empoleirado,

botareite abaixo do teu pedestal.

Sucederá no día aquel, que chamarei polo meu servo, Eliaquim, fillo de Hilquías.

Farei que vista a túa túnica, e fortalecereino co teu cinguideiro

e porei na súa man o teu posto de mando:

será un pai para os habitantes de Xerusalén e para a casa de Xudá.

Porei a chave da casa de David sobre o seu ombreiro:

abrirá, e non haberá quen feche; e fechará, e non haberá quen abra.

Cravarei a caravilla da súa tenda nun lugar seguro,

e será trono de gloria para a casa de seu pai.

Palabra do Señor

R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL Sal 137, 1-2a. 2bc-3. 6 e 8bc

R/. (8bc): A túa misericordia, Señor, é para sempre;

non abandones a obra das túas mans.

Douche grazas, Señor, de todo corazón,

hei cantar para ti diante dos anxos.

Hei prostrarme cara ao teu santo templo.

Dou grazas ao teu nome

pola túa misericordia e a túa fidelidade,

Porque a túa promesa

é máis grande cá túa sona.

Cando te chamo, respóndesme

e acrecentas as miñas forzas.

O Señor é excelso,

e pon os seus ollos no humilde,

e coñece de lonxe o soberbio.

A túa misericordia, Señor, é para sempre,

non abandones a obra das túas mans.

Segunda Lectura Rm 11, 33-36

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS ROMANOS

Del, por el e para el se fan todas as cousas

Que fondura é a da riqueza, da sabedoría e do coñecemento de Deus!

Que inescrutables son os seus xuízos e inexplorables os seus camiños!

Pois, quen coñeceu a mente do Señor?

Ou quen foi o seu conselleiro?

Quen lle emprestou algo, para que El llo teña que devolver?

Todas as cousas saíron del e existen por El e para El. A El a gloria polos séculos. Amén.

Palabra do Señor

R/. Grazas a Deus

ALELUIA Mt 16, 18

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, Aleluia.

Ti es Pedro,

e sobre esta pedra edificarei a miña Igrexa,

e as forzas do Inferno non prevalecerán en contra dela.

Aleluia.

Evanxeo Mt 16, 13-20

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Ti es Pedro, e a ti hei dar as chaves do Reino dos Ceos

Naquel tempo, chegou Xesús á comarca de Cesarea de Filipo e facíalles esta pregunta aos seus discípulos:

‑ Quen di a xente que é o Fillo do Home?

Eles responderon:

‑ Uns din que Xoán Bautista; outros, que Elías; outros, que Xeremías ou algún dos profetas.

El insistiu:

‑ E vós, quen dicides que son eu?

Respondeu Simón Pedro:

‑ Ti es o Mesías, o Fillo de Deus vivo.

E Xesús contestoulle:

‑ Ditoso ti, Simón, Fillo de Xonás, porque non cho revelou nin a carne nin o sangue, senón meu Pai, que está nos ceos.

E eu dígoche: "Ti es Pedro, e sobre esta pedra vou edificar a miña Igrexa, e as portas do inferno non prevalecerán en contra dela.

Dareiche as chaves do Reino dos Ceos; todo o que ates na terra, ficará atado nos ceos; e todo o que desates na terra, ficará desatado nos ceos.

Palabra do Señor

R/. Loámoste, Cristo

E TI, QUEN DIS QUE SON EU?

Calquera día, en calquera momento,

a tempo ou a destempo,

sen aviso previo,

lanzas a túa pregunta:

e ti, quen dis que son eu?

Cando na túa vida toda atope

o sentido para a miña vida rota;

cando no teu sufrimento e na túa cruz

descubra o valor de todas as cruces;

cando faga da túa causa a miña causa;

cando xa non busque salvarme,

senón perderme no teu amor .....

Entón, Xesús, volve preguntarme:

e ti, quen dis que son eu?

UNHAS CHAVES PARA ABRIR E INVITAR A ENTRAR, NUNCA PARA BOTAR FÓRA

Pórtico

Houbo un tempo, que lonxe nos parece que quedou!, no que se nos invitaba a abrir portas e ventás para que entrara aire novo e renovador na Igrexa. Hai un tempo, que preto o temos!, en que xa non se nos invita, senón que se nos impón pechar as ventás e as portas por medo a que entre un aire que sexa tan frío que nos enferme. Volvemos ao mesmo, ao que xa pensabamos que hai moitos anos quedara desterrado: o paternalismo, a submisión, o medo á autonomía… o infantilismo da fe. Non perdamos a memoria, non deixemos que outros nos sometan e digan o que temos ou non temos que facer. Deus entréganos as chaves como mostra de que confía en nós, de que nos dá liberdade, de que nos crea responsables e libres para que tomemos decisións, acertadas ou equivocadas; pero sempre propias, sen deixar que ninguén nos domine e manipule. Que as chaves que en Pedro o Señor nos dá a tod@s, non as convertamos nas chaves que algúns queren ter só para si, para botar ou deixar entrar só aos que pensan coma eles. Aquí hai sitio para tod@s, ninguén sobra e tod@s somos necesari@s. Que a celebración de hoxe nos leve a descubrir que somos maiores de idade, que temos criterio, que necesitamos dos demais, pero non para que os demais decidan por nós, senón para contrastar con eles o que logo só nós debemos decidir.

Perdón

Porque estamos coas portas tan pechadas a causa dos nosos medos e inseguridades, que preferimos camiñar nas rutinas, nas falsas seguridades e na escuridade, indo ás apalpadelas, SEÑOR, DÁNOS A CHAVE DA MADUREZ.
Polas veces en que pechamos as portas do noso corazón ao amor manifestado na proximidade, no perdón, no servizo, CRISTO, DÁNOS A CHAVE DA MADUREZ.
Por ter utilizado as chaves que nos deches non para abrir e acoller, senón para botar fóra, condenar e criticar a quen non nos gustaba nin pensaba coma nós, SEÑOR, DÁNOS A CHAVE DA MADUREZ.

REMUÍÑO

Quen di a xente que son eu?. Velaí a pregunta que hoxe nos lanza Xesús no evanxeo que vimos de proclamar e que pide de nós unha resposta. É verdade que non todos temos a mesma imaxe de Xesús, non só polo inesgotable da súa personalidade, senón, sobre todo, porque cadaquén elabora unha imaxe a partir dos nosos propios intereses e preocupacións, condicionada polo medio social ao que pertencemos e marcada pola formación relixiosa que temos recibido. Hoxe é un bo día para que cada un e cada unha de nós nos paremos a pensar un chisquiño na importancia que lle damos a Xesús na nosa vida, se de verdade El é a pedra sobre a que edificamos, construímos e asentamos ou se pola contra non é máis que unha mesa supletoria que só usamos cando precisamos dela.

Porque se El é a rocha, xuntos, non só Pedro, senón con Pedro (cámbiache ben o conto!), iremos edificando a nosa igrexa non sobre o alicerce do medo, a coacción, o autoritarismo e a ansia de dominio e poder, senón escoitando, servindo e facendo comunitariamente o camiño, pois somos na casa de Deus pedras vivas. Solos non iremos moi lonxe, xuntos construiremos igrexa de presente, sempre aberta e sen medo ao futuro. Construír Igrexa non é sinónimo de servilismo nin de obediencia cega (e iso non debemos esquecelo nunca), senón de participación. As pedras, os cimentos non son todos iguais, hainas máis grandes e máis pequenas, con máis ou menos arestas, máis lisas e máis rugosas....pero todas son pedras e necesarias na cimentación. Cómo nos custa entendelo!

E se o facemos así, estaremos seguindo o camiño que nos marcou Xesús. El entregounos as chaves, a creación enteira, o seu Reino, as súas arelas. Fíxonos caseiros de esperanzas e proxectos para que nos sentiramos libres e responsables.

Entregounos as chaves para:

· abrir portas pechadas e corazóns duros e insolidarios

· repartir os bens da terra

· mostrar todos os tesouros de arcas, baúis e bibliotecas

· sacar as cousas boas

· dar a coñecer os misterios da ciencia

· desenlear conciencias

· abrir o que outros pechan (igrexas, fronteiras, fábricas...)

Entregounos as chaves para:

· entrar nos cárceres

· quitar trabas e soltar cadeas

· quitar medos e culpabilidades

· non andar agochados

· perdoar barbaridades

· que ninguén atope as portas do seu camiño pechadas aínda que sexa noite

Entregounos as chaves para:

· desatar leis, normas, mandatos e edictos de gobernadores, representantes e falsos deuses

· liberar aos que senten que teñen as portas pechadas e a vida feita e planificada

· que as persoas insensatas non perdan o tempo laiándose e poidan entrar aínda que sexa tarde

· que sempre poidamos ensinarlle as nosas entrañas a quen chega, a tempo ou a deshora

· abrir feridas, no corpo, na alma, nas estruturas para así poder curalas

· para coidar e amosar a boa nova, os seus tesouros de Pai e de Nai

Entregounos as chaves; pero díxonos que miremos os rostros da xente ata setenta veces sete antes de crernos xuíces, clérigos ou xefes. Oxalá nunca o esquezamos: misericordia quero e non sacrificios.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Como comunidade que quere camiñar abrindo portas e non pechándose con medo diante dun mundo que cambia e no que é necesario facer presente o Evanxeo, dicimos: