FICHA E LECTIO + ORACIONAL GALEGO: DOMINGO 1 DE CORESMA A
FICHAS ANTERIORES:
Os calotes do tentador
(26 febreiro 2023)
Hai só catro días empezamos o
tempo da Coresma, un nome que provén dos “corenta” días de xaxún do Señor no
deserto.
O noso interese por coñecer o
que fai e di Xesús é porque el, como fillo divino-humano de Deus Pai, é para
todos nós exemplo do que deberiamos tamén ser nós. El é o noso irmán maior, o que
fai de ponte entre Deus-Pai e todos nós, posibilitando así a nosa salvación. El
é e será sempre “luz do mundo e sal da terra”.
O evanxelista Mateo preséntanolo
hoxe como tentado por Satán. En tódolos tempos, a igrexa, os cristiáns, tanto
os que exercen altos cargos como os cristiáns de a pé estaremos expostos á tentación.
As tentacións de pensar que, para levarmos adiante a obra ou a mensaxe de
Xesús, deberiamos botar man de medios contrario ó evanxeo.
As tentacións referidas por Mateo
presentaranse seguramente en tódolos tempos. Por exemplo a de pensar e supoñer
que as necesidades das persoas se reducen ó alimento corporal. “Non soamente de
pan vive o home”, respóndelle Xesús ó Tentador, cando este o convidaba a
converter as pedras en pan.
Agora ben, xa sabemos que
esta “palabra” que sae da boca de Deus é, segundo nos lembra noutro lugar o
evanxelista Xoán, Xesús mesmo. Para Xoán, Xesús é a “palabra” de Deus-Pai ó mundo.
Así o escoitabamos na liturxia de Nadal: “No
principio existía a Palabra, e a Palabra estaba onda Deus e a Palabra era
Deus... E a Palabra fíxose carne e puxo a súa tenda entre nós”. Xesús é, pois,
a verdadeira “palabra”, o verdadeiro “pan” co que Deus-Pai alimenta o mundo. Porque
con este “pan” viranos tamén o pan material que precisamos para o noso corpo.
Pois, no fin de contas, a “palabra”, que é Xesús, é o verdadeiro creador de fraternidade,
de irmandade, de amor e de xustiza. Sen esta fraternidade, que está unida á
xustiza, seguirá a haber fame e miserias tanto agora coma no porvir.
Mais Satán, o Tentador, é
teimudo e segue a tentar. As cousas -insiste Satán- resólvense co “poder”. E,
para iso, fantasía o tentador en lle ofrecer a Xesús tódolos reinos da terra ou
en proporlle que faga milagres e cousas admirábeis. Mais o reino de Xesús, non
se basea na forza, no poder ou na fachenda. Como repite tantas veces a
liturxia, o seu reino é “un reino de xustiza, de amor e de paz”. É dicir, un
reino de fraternidade.
No tempo coresmal hai certos
días de xaxún (nada máis ca dous en total) e algúns días máis da que se adoita
chamar “abstinencia”. Mais se pensásemos que iso é o fundamental do tempo
coresmal estariamos nun bo erro. Sobre todo se durante o ano nos dedicamos a
consumir e mercar todo canto os vendedores de produtos de todo tipo nos poñen
diante, freando só un pouco a febre de consumo nos días coresmais.
Polo contrario, o fundamental
deste tempo litúrxico é írmonos convertendo, unha vez máis, un ano máis, á
mensaxe de Xesús que se vai paseniñamente densificando, dende o pasado mércores
de Cinza ata chegarmos á Semana Santa e ó cirio pascual do domingo de Resurrección,
co que remata a Semana Santa. Na liturxia do pasado mércores dicíasenos na imposición
da cinza: “Convértete e cre no evanxeo”. Unha invitación á conversión que ten
como ideario o evanxeo e que remata coa alegría pascual do Xesús resucitado.
Volvendo de novo ó tema do
xaxún e da abstinencia coresmais, lin nalgún lado sobre o significado agachado
deste tempo coresmal:
“Coresma debería ser unha
chamada de atención sobre os millóns de excluídos que xaxúan, non por devoción,
senón porque carecen do esencial para viviren, que non elixen o xaxún senón que
se lles impón, que cargan coa pesada cruz da vida sen cireneos que alivien o
seu desfalecemento nin defendan a súa causa: famentos, marxinados da sociedade,
empobrecidos, anciáns, desprazados polas guerras, desprezados pola cor da súa
pel, pola súa cultura ou pola súa lingua... A todos estes háselles abrir o noso
corazón na Coresma”.
Manuel Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario