FICHA E LECTIO + ORACIONAL GALEGO: DOMINGO 7 DE ORDINARIO A
FICHAS ANTERIORES:
LECTIO:
Fraternidade humano-divina
(19.II.23)
As lecturas volven pór de relevo
a nova sabedoría á que Deus nos chama, se queremos ser verdadeiramente sabios.
Trátase dunha sabedoría, que non pode ficar en mera teoría. Porque entón non
pasaría de ser máis ca un saber baleiro. A nosa fe ten que ser concreta, viva,
actuante. Do contrario non ten valor ningún. Nin para nós nin para os demais.
Aínda que ás veces podemos
pensar que o Novo Testamento, que se instaura coa vida e a actuación de Xesús,
é algo absolutamente novo en relación co Antigo, en realidade non é exactamente
así. O que fai nel ocorre é que leva ó seu máis elevado cumio e á máxima
perfección o que dalgún xeito se anunciaba xa no Antigo Testamento. Refírome,
de maneira particular, á importancia que xa neste tiña a práctica da fraternidade.
Exemplo disto é o que se di
no Levítico (na primeira Lectura). Entre as normas que, segundo o Levítico, Deus
lle dá a Moisés, en relación co modo de se comportaren as persoas que el ten ó cargo,
aparecen estas: “Non terás odio no corazón ó teu irmán [...] Non te vingarás
nin lles terás xenreira ós teus veciños. Amarás o teu próximo coma a ti mesmo”.
A este último mandado (“Amarás
o teu próximo coma a ti mesmo”) recorrerá Xesús moitas veces. E estará no seu
dicir e facer continuamente sobre todo nas súas discusións cos doutos e
doutores do xudaísmo.
Xa no Antigo Testamento
aparece tamén bastante explicitamente o porqué da esixencia deste comportamento
fraternal. As razóns non son outras có comportamento mesmo do propio Deus co
seu pobo. Este pobo ten unha viva experiencia da bondade e da misericordia do
seu Deus nos diversos acontecementos polos que foi pasando ó longo da súa historia.
A reflexión que o pobo se faría
e que aparece personalizada e dignificada na orde que, a teor do texto do
Levítico, Deus lle comunica a Moisés, sería algo así como esta: se Deus é bo con todos nós, non podemos nós
ser pola nosa parte malos uns cos outros. De feito, no “Salmo responsorial”
que segue á Lectura do Levítico proclamabamos agora, utilizando frases soltas
dos Salmos do Antigo Testamento, o seguinte: “O Señor é misericordioso e
clemente [...] El coróate de amor e de tenrura [...] El é tardo á ira e rico en
mercés [...] Canto un pai ama os seus fillos, así ama o Señor os que o temen”.
No Antigo Testamento tíñase,
pois, clara conciencia da bondade e da paternidade de Deus en relación co seu
pobo. Era lóxico, pois, que o senso de mutua fraternidade entre todos se fose
asentando cada vez máis.
Naturalmente, coa incríbel
boa nova do acontecemento de Xesús que se amosa a si mesmo entre nós coma imaxe
viva do seu Pai Deus no mundo as cousas modifícanse decisivamente. O senso, xa tradicional,
de fraternidade do Antigo Testamento fortalécese agora dun xeito insospeitado.
Porque resulta que agora Deus non está só, para dicilo dalgunha maneira, “alá
arriba”, senón entre nós. Ó ser Xesús conxuntamente Fillo de Deus un máis entre
nós, entón toda a humanidade e cada un de nós viñemos acadar unha dignidade
divina, “sagrada”.
A consecuencia é que, entón,
facerlle mal a un de nós é como facerlle mal a Deus, porque somos todos, pola
humanidade do fillo de Deus, parentes de Deus en canto que pola nosa humanidade
estamos irmandados con Xesús. E, ademais, desde a primeira Pentecoste, o
Espírito Santo continúa a habitar en nós ata á fin dos tempos. Somos, pois, todos
para Deus tan importantes e sagrados que debería resultar case incomprensíbel
que alguén puidese querer mal a alguén.
Entenderedes así ben por que
ó comezo da segunda Lectura se atreve a dicir Paulo: “¿Non sabedes que sodes
templo de Deus e que o Espírito de Deus habita en vós? Se alguén destrúe o
templo de Deus, o Señor destruirao a el. Porque o templo de Deus é sagrado e iso sodes vós”. Nalgúns lugares conservan
aínda algunhas persoas o costume de se persignaren ó pasaren preto dunha igrexa.
Pois ben, se quixésemos ser fieis ó que aquí nos di Paulo, deberiamos facer
algo semellante, aínda que sexa só no segredo do noso corazón, onde queira que
nos atopemos con calquera. Pois, tal como comenta Paulo, somos todos “templo de
Deus”. E, desde logo, non está en absoluto excluído que alí onde menos o pareza
estea tamén Deus no seu templo. ¿Non son xustamente os pobres, os
necesitados ou os excluídos pola súa
raza, pola súa lingua ou polo que sexa os que Deus escolleu en Xesús para estar con eles?
En calquera caso, o desamor
que poidamos padecer -tal como nolo recorda o texto do evanxeo de hoxe- non se
combate coa mesma arma, co desamor. Nisto, como ben sabemos, Xesús foi moito máis
alá do que era tradicional. Nada, polo tanto, do “ollo por ollo ou dente por
dente” ou comportamentos semellantes.
Para el hai que ir alén do
que o outro poida pedir ou esperar de min. Alén do que as normas de xustiza ou
dunha aceptábel relación cívica poidan esixir. Como xustificación de todo isto,
apela el tamén á nosa condición de fillos dun mesmo Pai. Desta condición
debería derivarse unha fraternidade vivida en toda a súa radicalidade.
Fraternidade que debería primar sobre calquera outra consideración ou diferenza:
“Eu dígovos –proclama Xesús-: Amade os vosos inimigos e pregade polos que vos
perseguen. Así seredes fillos do voso Pai que está no ceo, que fai saír o seu
sol sobre malos e bos, e chover sobre xustos e inxustos... Sede bos, como o voso
Pai celestial é totalmente bo”.
¡Grande é a tarefa que temos
diante nosa: reflectir e practicar na terra nada menos que a bondade “total”,
infinita, de Deus!
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/7-tempo-ordinario-a-mateu-538-48-2/
Comentarios
Publicar un comentario