FICHA E LECTIO + ORACIONAL: DOMINGO 4 DE ADVENTO A
FICHAS ANTERIORES:
LECTIO:
Palabra amiga
(18 de Nadal de 2022)
Un filósofo que se apelidaba Krause, do que procede o
chamado krausismo español, ideou un sistema filosófico coñecido como
“pan-en-teísmo”, que non é o mesmo que “panteísmo”. Este último, o panteísmo,
defendería que todo é Deus, mais o “pan-en-teísmo” de Krause sostiña só que
todo está en Deus; non que todo fose
Deus.
En realidade, dicir que todo está en Deus no debería
soarnos como algo novo. É unha idea moi antiga e, desde logo, moi cristiá.
Aparece con frecuencia en santo Agostiño e moitos outros pensadores cristiáns,
tanto antigos como modernos. Podemos imaxinarnos esta situación como algo
semellante ó que lles ocorre ós peixes que, sen dárense de conta, están dentro
da auga que lles fai posible vivir e moverse. Semellante tamén ás pombas ou
gaivotas, que sen ser o aire, están no aire e poden vivir e voar porque o aire
as envolve e as enche de posibilidades. Os peixes e as aves non son mar nin
aire. Pero están no mar ou no aire participando dalgún xeito do modo de ser
deles.
Nos Feitos dos Apóstolos formula Paulo algo semellante a
isto cando fala sobre o modo como nos relacionamos con Deus. Dicía Paulo: “Deus
non está lonxe de cada un de nós, porque nel vivimos, nos movemos e estamos”.
Todo isto ten algo que ver coa primeira Lectura (do
profeta Isaías), que resulta ben apropiada para o tempo de preparación do Nadal:
“Velaí que a virxe está en cinta e dá a luz un fillo, ó que lle pon de nome
‘Emmanuel’ (que significa ´Deus connosco’)”.
O tempo de Advento é un tempo de avivar a conciencia
deste estar “deus connosco”, dese achegamento tan grande de Deus a nós, tal
como celebramos no Nadal ó el se nos mostrar na presenza engaiolante dun neno
humano. Por iso, Xesús non é só un ser humano máis, senón o lugar do encontro
máis íntimo que se pode imaxinar entre Deus e a humanidade. Encontro tamén con
toda a creación, que é base e fundamento de todo canto somos. Na aparición
entre nós de Xesús concéntranse, pois, divindade e humanidade dunha maneira marabillosa.
Paulo exprésao ó seu modo na carta ós Romanos (na segunda Lectura). Xesús
Cristo, dinos Paulo, “naceu como home da semente de David, pero foi constituído
fillo de Deus con pleno poder polo Espírito (Santo) santificador”.
É dicir, seguindo co símil das aves e dos peixes, Xesús é
un ser humano coma nós, mais vive dunha maneira especial no “Espírito” de Deus,
no aire de Deus. E xa sabemos que a palabra “espírito” ten que ver co “aire”
que respiramos e que nos dá vida. Para Paulo ese “espírito” é Espírito santo,
Espírito “santificador” e divinizador.
En Xesús radica así toda a nosa salvación. O mesmo nome
de “Xesús” significa “Salvador” ou, máis exactamente, “Yahvé salva”, “Deus
salva”. ¿Por que pode el salvarnos, quérenos salvar e vainos salvar? Pois
porque el ten, como Fillo único e benquerido de Deus Pai, todo o poder do Pai e
todo o seu amor. E porque el é, ademais, un máis de nós e absolutamente
solidarizado connosco, con poder infinito para nos liberar de todo mal,
incluída a liberación da morte ó el nos conceder a resurrección para sempre. Xesús
salva, en fin, porque é “Emmanuel”, é dicir, “Deus connosco”.
É o mesmo que se nos di no “Limiar” do evanxeo de Xoán,
cando nel se nos fala de Xesús como a “palabra” que Deus Pai dirixe ó mundo e á
humanidade. É unha palabra divina, pois trátase dunha palabra, segundo se nos di,
que “vén de Deus” e que -¡marabilla das marabillas!- é “Deus” mesmo, o Deus
humanizado. Desta “palabra”, dísenos no evanxeo de Xoán: “A palabra fíxose
carne e plantou entre nós a súa tenda”.
Unha
vez máis podemos admirar e loar a grandeza de Deus. Deus sae en certo modo do
interior de si mesmo para se facer un máis entre nós sen deixar de ser o que
desde sempre é: o Deus absolutamente infinito.
Para Xoán, é Xesús a palabra que Deus dirixe ó mundo. Unha
palabra que, liturxicamente se vai facer carne e presenza agarimosa entre nós
no día de Nadal. Sen el poder aínda falar (malia ser a “palabra”!) como unha
persoa que sabe xa falar, senón coma un neno, mellor, coma un “infante”, é
dicir, coma un “non falante” (pois iso significa “infante”). Ben sabemos que os
nenos, coa súa soa presenza amorosa e risoña, suscitan amor por si mesmos sen
necesidade das palabras.
Por iso a vivencia de Xesús nacendo como naceu, coma un
marxinado máis, nunha familia con moi poucos medios, no seo acolledor da
natureza, fálanos moito máis clara e convincentemente sobre os temas
fundamentais do evanxeo que o máis elevado discurso construído con palabras moi
fermosas.
Manuel Cabada
Castro
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario