FICHA E LECTIO: BAUTISMO DO SEÑOR

 FICHAS ANTERIORES

LECTIO:

Pousou sobre el a pomba

(9 – I – 22)

            A meirande parte dos que estamos aquí recibimos o bautismo cando eramos moi pequenos. Eu, concretamente, tiña só cinco días cando ocorreu tal acontecemento, ás seis da tarde do día 20 –moi feliz supoño- dun mes de outono de hai xa moitos anos...

            Os nosos pais e padriños leváronnos no colo á fonte bautismal e as augas do sacramento recibido -sen sermos conscientes do que alí ocorría- transformáronnos oficialmente en cristiáns e uníronnos ó corpo místico de Cristo, á súa Igrexa.

            O bautismo do Señor que celebramos hoxe foi moi distinto deste noso bautismo infantil. Xesús era un mozo adulto, que se estaba a abrir paso na vida. No seu caso foi, pois, un acto moi consciente e persoal. Sentiuse atraído, como tamén outros compañeiros ou coñecidos seus, pola figura, o comportamento e as palabras do Bautista que chamaba á conversión e a se preocupar por facer o ben desde o persoal testemuño de vida. Moito do atractivo do Bautista consistía en que aquilo que el predicaba ou proclamaba estábao a levar á práctica el mesmo na súa vida. Porque o Bautista era unha persoa consecuente e con fonda experiencia de Deus no seu interior.

            Pola súa parte, Xesús percibía en si unha íntima e inigualábel experiencia de se sentir querido por Deus, por un Deus que se lle manifestaba dun xeito moi fondo como o seu paiciño querido. Falaba con absoluta confianza co seu Pai.  E Deus Pai queríao a el de maneira inimaxinábel: “Ti es o meu fillo benquerido, o meu predilecto. En ti me comprazo” (así nolo refire Lucas no evanxeo de hoxe)

            Ó mesmo tempo,  Lucas preséntanos Xesús como fillo tamén do seu pobo ó nos indicar que foi bautizado “durante un bautismo xeral”. El era un máis dos que se achegaban ó Bautista para se deixar interpelar por el. Poderiamos dicir que Xesús estaba así tan unido ó seu Pai Deus coma ó seu pobo, á súa relixión, á súa cultura, á súa lingua, ós seus costumes. Mais dentro del había tamén un lume devorador, un lume divino e espiritual que el quería que servise pra lles dar luz e calor a todos. Era o lume interior que procedía de se sentir Fillo moi “benquerido” de Deus e irmán de tódalas persoas do mundo enteiro. Era a luz e a calor que el viña esparexer entre todos: a de sentírmonos todos fillos de Deus e, xa que logo, mutuamente irmáns uns dos outros.

            Esta unión de Xesús con Deus-Pai e con toda a humanidade foi a que fixo que o seu achegamento ó Bautista non fose máis có comezo da súa propia misión evanxelizadora, dadora de boas noticias. Será decisivamente máis fonda e ampla cá do Bautista. El cumpre, pois, ó ser bautizado polo Bautista, cun rito relixioso, mais non para ficar fixado a el, petrificado coma quen di, inmóbil e satisfeito co rito cumprido. A través deste acto penitencial realizado co Bautista vai el converterse nunha persoa definitivamente libre para se deixar levar, polo Espírito e polo Pai, onde queiran levalo durante o resto da súa vida.

            O propio Bautista apunta a este contraste entre o que era ou facía el, o Bautista, e o que era ou ía facer Xesús, cando, antes de el bautizar Xesús, anuncia ós alí presentes que el, o Bautista, bautizaba “con auga”, mais que Xesús, bautizaría “con Espírito Santo e con lume”.

            Inmensa grandeza a deste Espírito Santo, ó que quizais poucas veces invocamos persoalmente e que porén é aquel co que tamén nós fomos bautizados e somos cada día en certo modo rebautizados para nos convertermos en cristiáns máis consecuentes!

            Dentro do misterio que é e seguirá sendo sempre a Santísima Trindade, din os teólogos que o Espírito Santo é o “amor” persoal co que se aman o Pai e o Fillo. Un amor tan grande, tan infinito, que é el mesmo igual ó Pai e ó Fillo, e que é tan persoa coma o son o Pai e mailo Fillo. Palabras e conceptos misteriosos, pero que para nós están cheos de grandeza e nos deberían encher de fondo contento. O de sabérmonos mergullados, bautizados, no Espírito de Deus.

            Un Espírito que, coma o vento ou o aire que respiramos (pois diso vén o nome de “espírito”), está cheo de liberdade e de plenitude. Coma aquel vento forte do día de Pentecoste, cando os discípulos de Xesús comezaron a falar, coma se estivesen borrachos,  en linguas estrañas, mais que eran intelixíbeis para os que as oían.  Ou coma esas aves do ceo, as pombas, que voan libremente por onde lles peta, sen se someter a vías ou camiños fixos e acostumados polos que tivesen que se mover no seu voo.

            Non será por iso polo que o Espírito Santo é representado como unha pomba? No evanxeo de Lucas dísenos en calquera caso que despois de ser bautizado Xesús polo Bautista, “se abriu o ceo e baixou sobre el o Espírito Santo na aparencia corporal dunha pomba”.

            Agora ben, se o Bautista lles di ós seus oíntes (e neles estamos tamén nós en certo modo representados) que Xesús (a diferenza del) nos bautizará “co Espírito Santo”, iso quere dicir que, por medio de Xesús e grazas a El, estamos todos chamados á liberdade, á alegría, ó amor, á bondade e a tantas outras cousas boas e fermosas ás que adoitamos designar co nome dos “dons” do Espírito Santo. Este Xesús, que empezou a súa andaina connosco no día de Nadal, é o que ó final da súa vida terrea nos mandará o Espírito de Deus. Un Espírito, o Espírito Santo, que nos liberará de toda “escravitude” ou angustia e nos fará libres coma “pombas”. Pombas de tódalas cores, como ben advirte sorprendido o apóstolo Pedro ó proclamar na Segunda Lectura de hoxe que “Deus non fai distinción de persoas, senón que acepta quen lle é fiel e practica a xustiza, sexa da nación que sexa”.

            Xa vedes, pois, como o Bautismo de Xesús é algo que, afectándoo fonda e persoalmente a el, nos afecta tamén a todos en canto irmáns seus e fillos adoptivos pero reais de Deus Pai.

Manuel Cabada Castro

VER TAMÉN:

https://www.gruposdejesus.com/bautismo-do-senor-c-lucas-315-16-21-22-2/