FICHA E LECTIO: DOMINGO II DESPOIS DE NADAL
Palabra de Deus amiga
(C: 2. I. 2022)
Dentro
de só catro días, o próximo xoves, é tamén día santo, un día fermoso e cheo de
ilusións como o é tódolos anos a entrañábel festa dos Reis Magos a pouco de
comezar o novo ano. Onte celebramos ademais a festividade de “Santa María Nai
de Deus” co que comezou tamén unha vez máis o novo ano, que agora se chama 2022.
Por todo isto procurarei hoxe ser algo máis breve.
Temos
que abrirlle a Deus Pai as portas do noso interior para que nos fale a todos
por medio do seu Fillo, que é –tal como nos di Xoán no evanxeo de hoxe- a Palabra,
a Palabra de Deus ó mundo, á humanidade toda.
Por
medio desa palabra convertémonos en fillos de Deus, asemellándonos ó fillo
benquerido de Deus, Xesús. Temos que ir aprendendo a concentrarnos naquilo que
é o esencial, o máis fundamental, da mensaxe cristiá. Unha aprendizaxe que non
pode ser só teórica, senón que ha ser sobre todo viva e práctica. Nestas festas
do tempo de Nadal hai moita fondura e misterio. É nelas onde aparece a nosa
irmandade con Xesús e, en consecuencia, a nosa relación filial con Deus Pai.
Esta é a estrutura básica da nosa fe. Ese foi e é desde sempre o misterioso
proxecto de Deus Pai con todos nós.
Paulo
dínolo na súa carta ós Efesios da segunda Lectura de hoxe. En Xesús, comenta
el, estamos todos “benditos”. Pois foi nel e “por medio” del como Deus Pai nos
“escolleu” e “predestinou” a todos nós, “antes da creación do mundo”, para
“sermos fillos adoptivos seus”. Isto é algo que ningún pensamento humano
podería sospeitar desde si mesmo, se non nos fose revelado por medio dun Xesús
que coñece o seu Pai Deus como fillo “benquerido”, que se relaciona polo tanto con
el de maneira intimamente familiar, única.
Como
este Deus Pai é para nós absolutamente infinito e resúltanos, en consecuencia,
totalmente imposíbel entendelo e comprendelo directamente, por iso se nos
comunica a través do seu Fillo humanizado, feito home. A un neno, a un coma
nós, si que os podemos en certa medida entender, porque participan da nosa
común humanidade. É así como Xesús se converte na Palabra de Deus, sendo ó
mesmo tempo esta mesma Palabra tan divina coma o Pai que a pronuncia, que a
dirixe a nós. Por iso é tan fondo, tan sublime e -por estraño que poida parecer-
tan doado tamén de entender o que se nos di neste, tan famoso, comezo do
evanxeo de Xoán, que acabamos de proclamar e escoitar.
Xesús
é a “palabra” de Deus Pai ó mundo. É Deus mesmo quen nos dirixe a nós esta súa
palabra. Con iso quedamos automaticamente dignificados. Cando un grande -e non
pode haber ninguén meirande ca Deus- lle dirixe a un a palabra, queda un ipso
facto transformado. Entra un nunha relación insospeitada. Pasamos de ser un
ninguén, unha nada, algo totalmente insignificante, á dignidade e grandeza de
vérmonos convertidos en “fillos de Deus”. Podemos dicir que nacemos de novo.
Xoán dinos que “nacemos” así da “vontade de Deus”. Ó nacermos deste xeito
divino, recibimos –continúa a proclamar Xoán- “o poder de sermos fillos de
Deus”. Tal e como soa. Non desvaloricemos esta gran mensaxe cristiá: “fillos de
Deus”, adoptivos, mais verdadeiros, auténticos.
Por
iso, esa gran mensaxe de Xesús como “Palabra” de Deus a nós e que nos converte
en fillos de Deus ten unha inconcibíbel capacidade vivificadora e iluminadora.
Nesa palabra, dísenos no evanxeo de hoxe, está a “luz” e maila “vida”, pois é
Xesús quen nos di sobre si mesmo: “Eu son o camiño, a verdade e A VIDA”. “Eu
son a LUZ do mundo”. Unha vida que é, xa que logo e ó mesmo tempo, “luz dos
homes”, luz contra a que nada poden facer as tebras. “A Palabra –dinos Xoán-
era a verdadeira luz que aluma a todo home que vén a este mundo”. Xesús,
palabra de Deus Pai ó mundo, é para Xoán en definitiva ese novo sol que espalla
vida, calor e luminosidade fronte a calquera clase de morte ou escuridade.
Por
todo isto, Xesús como “palabra” non é unha palabra oca, baleira, abstracta. É,
polo contrario, unha palabra con peso, con contido, con carne. “A Palabra
fíxose carne”, dinos Xoán. Da mesma maneira que Deus Pai é en si mesmo
plenitude, riqueza e realidade infinitas, así o é tamén a súa Palabra. Non
podía ser ela doutra forma. Así, por Xesús podemos saber como é Deus. Este é o
resumo e a conclusión da reflexión de Xoán: “A Deus ninguén o viu; o Unixénito,
que está no seo do Pai, foi quen nolo revelou”.
Deámoslle
grazas a Deus por ter querido manifestársenos no seu fillo Xesús, aparecendo
entre nós, como nos di tamén Xoán, “cheo de graza e de verdade”.
Manuel Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario