FICHA E LECTIO: SANTA MARÍA NAI C
LECTIO:
Aninovo pra renovármonos
(C - 1. I. 22)
Hai poucas horas que estreamos este novo ano 2022.
Todos temos, dunha forma ou doutra, esa experiencia do
tempo que pasa e que vai pasando con nós. Se non houbese anos que contar, noite
vella e aninovo, abrentes e solpores, noites e días, resultaríanos menos doado
dármonos conta do paso firme e seguro do tempo.
Moitos filósofos, pensadores, físicos teóricos, etc.
intentaron e intentan saber en que consiste realmente o tempo. O malo é que nós
estamos tan identificados con el que nos resulta difícil velo, coma quen di,
diante de nós, a una certa distancia, para contemplalo así en si mesmo.
Dicimos que Deus vive na súa propia eternidade e que nós
vivimos no tempo. O caso é que este Deus que chamamos intemporal se meteu, pese
a todo, no noso tempo ó seu Fillo nacer coma un calquera de nós. Deste xeito,
irmáns como somos de Xesús e participantes así da súa divindade (como nos di a
liturxia), temos todos algo de temporais e algo de eternos. Somos persoas
humanas e, coma tales, limitadas, mais tamén entendemos dalgún xeito iso de
sermos eternos e, sobre todo, querémolo ser. ¿A quen non lle gustaría vivir
cen, mil... anos, vivindo ademais, como se adoita dicir, cunha boa “calidade de
vida”, sen que sequera se notase que o tempo pasa por un?
Con todo isto o que quero dicir é que, ó rematar o ano
pasado e dar comezo o novo, deberiamos darlle grazas a Deus por permitirnos
debruzarmos sobre o balcón soleado deste Aninovo, podendo así ollar con
esperanza cara ó futuro. Darlle grazas e, tamén, pedirlle perdón porque hai
moita contaminación do mal no mundo para podermos chegar limpos de po e palla
ata o final do ano. Se o xusto peca sete veces, cantas máis veces non teremos
pecado nós, que non podemos fachendear de xustos, pois isto mesmo sería xa un
pecado máis a engadir ós que xa temos...
Á altura deste comezo do Aninovo é sempre bo tamén
botarlle unha ollada prospectiva ás tarefas, proxectos ou quefaceres que se nos
presentan ou poden presentar nel. É moi posíbel que a todos nos conveña medrar
aínda máis no senso da nosa común fraternidade, derivada de sermos e
sentírmonos fillos dun mesmo Pai Deus. Polo menos cara a isto parece apuntar a
Segunda Lectura de hoxe, tomada da carta de Paulo ós Gálatas. Dísenos nela que
Deus Pai nos mandou o seu Fillo, nado dunha muller, para deste xeito podérmonos
converter en fillos “adoptivos” de Deus;
e que por iso todos podemos invocar a Deus chamándoo “¡meu Pai!”; e de
que de aquí provén tamén o feito de que sexamos de verdade “herdeiros” das grandezas
e riquezas de Deus Pai. “Por seres fillo –dísenos nesa carta- es tamén, grazas
a Deus, herdeiro”.
A carta ós Gálatas é unha grandiosa e persistente loa da
“liberdade”. É bo lembralo a comezos de ano. Por moito que algúns tendan a
considerar os cristiáns como sometidos ou escravizados por un Deus ameazador, a
verdade é que os cristiáns temos boas razóns para considerármonos ben libres.
Libres no noso comportamento e na nosa relación con Deus e con todos. Dínolo
Paulo de maneira clara nesta súa carta de hoxe: “Ti xa non es escravo, senón
fillo”.
Por iso este día primeiro de ano é tamén o “Día Mundial
da Paz”. E está claro que non pode haber “paz” onde hai asoballamento ou
escravitude. Un cristián non debería endexamais aturar ser “escravo” de ninguén,
sexa este quen sexa. Deus fíxonos en Xesús libres e quérenos así.
Naturalmente, esta liberdade non é unha liberdade
calquera. A liberdade cristiá é, de maneira paradoxal, a liberdade de quen
libremente se fai “escravo” dos demais en servizo e amor a eles. Este tipo de libre
“escravitude” si que é boa. Exerceuna o noso irmán Xesús durante toda a súa
vida e de maneira simbólica lavándolles os pés ós seus discípulos na derradeira
cea. É a liberdade dunha Teresa de Calcuta, que se fixo voluntariamente escrava
de asoballados e desprezados, e a de tantas outras e outros (cristiáns ou non)
que intentaron e intentan crear liberdade por onde queira que van, facéndose
libremente escravos dos demais.
No mundo pertencemos todos a unha mesma familia en canto
fillos dun mesmo Pai Deus. Se o noso irmán Xesús non quixo nacer nunha casa
normal, senón nunha corte, e morrer nunha cruz en vez de nun leito de rosas
sería seguramente para que ningún desgraciado deste mundo despois del puidese
dicir del que non é seu irmán.
Deus quixo facerse en Xesús fillo dunha nai humana. Por
iso celebramos hoxe tamén a festividade de Santa María “Nai de Deus”. Parece
imposíbel que se poida falar con verdade e case sen contradición dunha “Nai de
Deus”. Mais para Deus, unha vez máis, “non hai imposibles”. Parécenos imposíbel
que Deus se faga home en Xesús, e, a pesar de todo, ese o “misterio” central da
nosa fe.
Renovando coa graza de Deus a nosa fe nel, comecemos este
novo ano coa alegría do Espírito de Deus e a beizón do Pai e do Fillo. E, deste
xeito, que a Santísima Trindade de Deus presida tódolos días deste novo ano
2021, que desde hai só doce horas nos acompaña. ¡E moitas felicidades tamén a
cantos celebrades hoxe o voso onomástico: ós que se chaman Xesús ou Xesusa,
Manuela ou Manuel, Salvador, María, etc. etc.! Que Deus nos bendiga a todos
neste novo ano!
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/santa-maria-nai-de-deus-c-lucas-216-21-2/
Comentarios
Publicar un comentario