FICHA E LECTIO: SAGRADA FAMILIA
LECTIO:
En ámbito sagrado
(26 decembro
de 2021)
Estamos
no tempo de Nadal. Moi próximos aínda –este ano só un día despois- a esa escena
tan familiar do nacemento do Señor, onde o Neno Xesús vén sendo coma o sol que
co seu resplandor fai case desaparecer lúa e estrelas que están arredor del.
Refírome a María, a Xosé, ós pastores e ó agarimoso gando doméstico que a
tradición coloca á súa beira.
Mais
os que están á beira de Xesús son, pese a todo, algo esencial na primeira
mensaxe de Xesús ó mundo coma fillo benquerido do Deus Pai. Pois a Palabra
derradeira de Deus Pai á humanidade non se fixo escoitar no mundo dunha maneira
illada, eremítica, desvinculada dos nosos modos de nacer e de vivir. Ela
aparece, polo contrario, en familia, formando familia, no seo e no agarimo
dunha familia. O Deus cristián, que é Pai, Fillo e Espírito, é e existe xa
desde sempre en si mesmo de modo misterioso, incomprensíbel para nós, con
trazos familiares. Este Deus trinitario noso é así un determinado xeito, o máis
misterioso e fondo que concibir se pode, de vida familiar. Un marabilloso modo
de ser e de vivir en unidade e diferenza, modelo máximo e supremo da vida humana
que del procede.
Cando
Xoán se atreve a definirnos como é Deus, dinos que é “amor”. Dificilmente poderiamos
achegarnos a entender o que isto quere dicir se Deus fose en si mesmo un ser
solitario, un eremita, algo que no interior de si mesmo non estivese
relacionado con ninguén. Por iso entendemos (se é que podemos falar así) algo
mellor a Deus como amor se nos din que Deus é en si mesmo un Deus en tres
persoas, por máis que isto non suprima senón que agrande aínda máis o misterio
do noso Deus. O misterio da que chamamos a Santísima Trindade.
Familia
significa pluralidade na unidade. O que crea esta unidade e pluralidade é
precisamente o amor. Como vedes, a festa que celebramos hoxe da Sagrada Familia
lévanos en principio alén do misterio concreto do nacemento de Xesús no seo
dunha familia concreta. Unha familia pobre, que carece daqueles medios ou recursos
que lles sobran ás familias ricas e poderosas, mais que é abondosa en algo que,
se non se ten, de pouco lles serven a elas en último termo eses outros medios e
recursos exteriores. Se algo ten esta primeira familia formada por María, Xosé
e o Neno, é precisamente o amor co que se queren. Nisto non poden ter envexa a
ninguén. Un amor que é a cara e o corazón de Deus mesmo. Por iso esta familia
de Nadal é verdadeiramente “sagrada”: a “Sagrada Familia” que estamos a
celebrar.
Chámame
porén algo a atención que na primeira Lectura, do libro do Eclesiástico, se
fale moito das bondades que trae consigo o amar, respectar, atender ou honrar
os pais (tanto nai coma pai). En cambio, non se comenta para nada nela o feito
de que para que os fillos amen, respecten ou honren os pais é preciso que antes
os pais os amen e queiran abondosamente. Para aprender a amar hai que recibir
antes moito amor. Non se lle pode esixir amor a ninguén, se antes non recibiu
amor. Os fillos só poderán amar os seus pais se experimentan acotío o seu amor
continuo, o seu coidado, o seu agarimo. É así como se constrúe unha verdadeira
familia na que todos os seus membros se atopan a gusto, unidos, e na que, ó
tempo, se recoñecen, respectan e queren como diferentes.
Precisamente
por iso, no terreo máis directamente relixioso, para podermos ter inclinación e
forzas para amarmos a Deus, precisamos tamén coñecer e experimentar antes o
moito que Deus nos quere e nos ama. Deste xeito, por exemplo, se aprendemos a
ver no Xesús de Nadal a proba concreta do amor que Deus Pai nos ten ó el nos
dar o seu Fillo benquerido, entón sentirémonos fondamente movidos a amar a
Deus, o seu fillo Xesús e os irmáns e as irmás do mundo enteiro.
Só
así, experimentando o amor que Deus nos ten, seremos quen de formarmos entre
todos unha familia semellante á Sagrada Familia de Nazaret e semellante tamén,
en último termo, a esa “familia” orixinal e primeira que Deus mesmo é. Desde
estas consideracións, é relativamente doado comprender o programa que Paulo pon
diante nosa na súa carta ós Colosenses: “revestídevos de sentimentos de
misericordia, de bondade, de humildade, de sinxeleza, de tolerancia. Aturádevos
uns ós outros e perdoádevos... Cinguídevos co amor... Homes, amade as vosas
mulleres... Pais, non asoballedes os vosos fillos”. Todo isto pode ser visto
como unha verdadeira revolución nuns tempos nos que, por exemplo, a muller
adoitaba ser considerada como algo inferior e subordinado ó varón e no que a
importancia do amor ós fillos tardaría aínda moitos séculos en ser descuberta.
Algo
que, polo que se ve, continúa aínda a ser revolucionario nos tempos actuais, a
xulgar pola sorpresa e admiración da xente cando o papa Francisco nos fala da
importancia da “tenrura” e do cariño, que el mesmo practica un día si e outro
tamén con enfermos, pobres ou xente carente de recursos materiais. Francisco
xustifica este seu comportamento co que nos di na súa “Exhortación” que leva
como título “A alegría do evanxeo”. Dinos alí: “Todo ser humano é obxecto da tenrura infinita do Señor, e El mesmo
habita na súa vida. Xesús Cristo deu o seu precioso sangue na cruz por esa
persoa. Alén de toda aparencia, cada un é inmensamente
sagrado e merece o noso cariño e a nosa entrega. Por iso, se consigo axudar
a unha soa persoa a vivir mellor, iso xa xustifica a entrega da miña vida”.
Como
vedes, o papa Francisco fala aquí de que toda persoa é “inmensamente sagrada”.
De modo que non nos debemos limitar a considerar “sagrados” unicamente os
membros, Xesús, María e Xosé, da chamada “Sagrada
Familia”. Para Francisco, como para Xesús, “sagrados” somos todos, alén da nosa
aparencia exterior. Así como bicamos unha reliquia ou unha imaxe relixiosa, con
moita máis razón deberiamos facelo cun enfermo ou un leproso. Así o fai polo
menos quen está aí, como bispo de Roma, aprendéndonos a nos comportar como
verdadeiros cristiáns, como seguidores dese Xesús que se fixo irmán de todos.
Que esta festividade entrañábel da Sagrada Familia nos axude a profundar na
nosa fe, esperanza e amor mutuo como membros dunha mesma familia que somos ou
que, polo menos, estamos chamados a ser.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/sagrada-familia-c-lucas-241-52-5/
Comentarios
Publicar un comentario