FICHA E LECTIO: Domingo 22 do Tpo. Ordinario A
LECTIO:
Vida que lle gaña a partida á morte
(30 de agosto de 2020)
O estraño da escena que hoxe nos describe Mateo é o feito
de que estea en directa continuidade coa incríbel resposta que lle dá Pedro
pouco antes á pregunta de Xesús sobre quen era el. Para Pedro, Xesús non é nin
máis nin menos que “o Fillo de Deus vivo”. Resposta que pra o seu Mestre levaba
sen dúbida, para dicilo dalgunha maneira, denominación de orixe divina. Ninguén
sobre a terra lle podía ter suxerido a Pedro unha declaración tan sobrehumana e
ó tempo tan axustada.
O estraño, digo, en relación con esta resposta, unha
resposta máis divina ca humana, é que Pedro pase tan rapidamente de ser
considerado fiel e atento auscultador da inspiración divina a el do Deus Pai de
Xesús a ser censurado e rebaixado polo seu Mestre nada menos que á condición de
Satanás. Pois ben sabemos que Satanás vén sendo o símbolo mesmo do mal, da
perfidia ou do engano.
¿Como se pode pasar tan de présa do máis alto ó máis
baixo na apreciación dunha mesma persoa? Ademais, o que está aquí a xulgar
sobre a actitude de Pedro é o propio Xesús, sobre o que Pedro tan correctamente
dixera que era “o Fillo de Deus vivo”. Está claro que se están xogando aquí
asuntos moi importantes. Vexamos.
O feito é que Pedro, ó que non se lle pode negar
certamente grandes doses de amor a Xesús, debeu de quedar totalmente bloqueado
co negro futuro que este lles anunciaba acerca de si mesmo. El, que para Pedro
e os demais apóstolos significaba o máximo de grandeza, de bondade e de
plenitude moral ía ser tratado pola cúpula mesma dos dirixentes relixiosos,
segundo o anuncio de Xesús, coma un malfeitor ata o punto de rematar sendo
eliminado ignominiosamente do mundo dos viventes. É verdade que el anunciaba
tamén que “ó terceiro día había resucitar”. Mais isto último non lles dicía
practicamente nada ós discípulos que o escoitaban. Pois o significado concreto
desta resurrección viña ser algo que estaba situado alén de calquera
experiencia concreta. En definitiva, o que Pedro percibía era o fracaso de Xesús,
o triunfo da maldade sobre a bondade e a xustiza. ¿Como podía Xesús -que tanto
poder tiña mostrado xa contra toda clase de doenzas, enfermidades e incluso
contra a morte mesma- permitir que a súa propia persoa chegase a se converter
en vítima das meirandes inxustizas e vilezas? Non, iso non podía ocorrer e así
llo fai Pedro saber, sen contemplacións, ó seu Mestre.
Mais esta humana sabedoría de Pedro non está aquí ó nivel
da súa primeira resposta, na que, inspirado por Deus Pai, confesaba que Xesús
era “o Fillo de Deus vivo”. Pedro recibe aquí efectivamente un “suspenso” –pra
utilizarmos conceptos escolares- en sabedoría divina. El pensa e fala aquí a un
nivel puramente humano. “Non te deixas guiar por Deus –amoéstalle o seu Mestre-
senón polos homes”.
Xesús vese obrigado por iso, neste momento, a sentar
cátedra para lles comentar ós seus discípulos unha serie de paradoxos
fundamentais da súa mensaxe, que se converterán no eixo ou estrutura
fundamental da vida cristiá. E ó dicir isto, “vida cristiá”, non deberiamos
esquecer a primeira palabra: “vida”. Porque se hai algo básico na mensaxe de
Xesús é xustamente, contra non poucos malentendidos históricos, o de “vida”. El
afirmou sempre con contundencia que el é a “vida”, que el vén darnos vida e
vida abonda, que seu pai Deus non quere saber nada de mortos, porque “para el
todos están vivos”, etc. etc. De modo que se hai algo, neste sentido, que un
cristián nunca debería practicar é levar un modo de vida lánguido, apagado,
insulso, anódino.
Xustamente por iso, porque a “vida” cristiá ha ser vital,
plena, afouta e animosa, non lle deberiamos ter medo a renuncias que haxa que
practicar ou a cruces que nos carguen sobre os ombreiros cando elas estean en
relación co noso compromiso co evanxeo, esa boa nova que intentamos practicar e
anunciar. Comportármonos doutro xeito significaría, aínda que non o pareza,
térmoslle medo a vivir, a vivir plenamente, aínda que pensemos que si, que
queremos vivir. Xesús dínolo de maneira paradoxal con esta formulación súa,
cargada de misterio e de aparente contradición: “quen queira poñer a salvo a
súa vida, perderaa; pero quen a perda por min, encontraraa”.
Certamente, para asumirmos estas palabras e deixar que
xermolen de verdade na vida propia, precísanse altas doses de fe e de confianza
naquel que as pronunciou e ter ademais
moi en conta en calquera caso que para un cristián a vida non remata
aquí senón que se prolonga no alén prometido. Testemuñas deste modo de vivir e
de morrer hainas abondo na historia do cristianismo e de tantas outras persoas
que, aínda que non se considerasen a si mesmas cristiás, portaban secretamente,
sen sabelo elas mesmas, o lume interior e vital de Xesús. Non se buscaban a si
mesmas, senón que se entregaron decididamente na axuda dos demais.
Vivirmos a fondo, pois, a fe cristiá debería levarnos a
adoptar actitudes que estean en consonancia coas palabras de Xesús, esixentes
si, mais cargadas de plenitude e de futuro.
Na súa carta ós Romanos pídenos Paulo que “non nos
axustemos ó mundo presente”. É dicir, que non nos deixemos levar polas proclamas
do consumismo, da comodidade ou do desinterese egoísta polos problemas e
dificultades dos demais. Si, debemos rexeitar sermos “vividores” no sentido pexorativo
da palabra. Mais temos que ser, si, entusiastas da vida, da vida de todos,
aínda que iso supoña termos que levar sobre os nosos ombreiros as nosas propias
cruces ou as que Deus queira tamén que levemos dos demais.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/22-tempo-ordinario-a-mateu-1621-27/
Comentarios
Publicar un comentario