FICHA E LECTIO: Domingo 20 de Ordinario A
LECTIO:
Deus é papá-mamá
(16 de agosto de 2020)
En canto boa nova, en canto alegre noticia, é o evanxeo
unha verdadeira escola de formación humana. O grande, o marabilloso da mensaxe
de Xesús é que, tratándose de algo de hai tantos séculos, poida seguir sendo actual,
fecundo e innovador en tempos tan distantes coma os que estamos a vivir xa ben
entrados como estamos no século XXI.
A razón desta continua actualidade do evanxeo consiste en
que nel se nos narran fondas experiencias que podemos chamar humano-divinas.
Quero dicir con isto que por medio do evanxeo temos constancia, de maneira moi
sinxela, do que ocorreu entre nós con alguén que se nos amosou ó tempo como
“fillo do home” e como “fillo de Deus”. De modo que, sendo isto así, podemos
entender dalgún xeito que o evanxeo sexa sempre “novo” ou que non envelleza
nunca. Pois o Deus que se nos manifesta en Xesús nos evanxeos é o mesmo Deus
sempre igual a si mesmo, que non vive no tempo senón nunha eternidade sen
comezo nin termo final. Unha eternidade, pois, sempre “moza”. Por iso o Xesús
que nos manifesta a Deus Pai está presente a tódalas épocas da historia. Por
iso nos entende el ben a todos, os que nos precederon, nós mesmos e cantos
veñan despois de nós.
Non hai moito, falando do mar, contáronme que un mariñeiro
comentara unha vez que ó mar hai que lle ter sempre respecto, porque é sempre
mozo. As súas forzas non diminúen co paso dos anos. Ondas e vagas do mar
manteñen sempre, pasen anos ou séculos, a súa forza. O noso poeta medieval
Martín Códax respectaba e admiraba moito as que el chamaba “ondas do mar de
Vigo”. Unha das súas estrofas, de hai xa máis de sete séculos, empezaba así:
“Mia irmá fremosa, treides comigo / a la igreja de Vigo, u é o mar salido / E
miraremos las ondas!”. O mar é, á fin e ó cabo, unha desas criaturas de Deus
nas que se reflicte tamén dalgunha maneira a forza e a constante mocidade do
seu Creador.
Quero dicir con todo isto que, se o mar é sempre mozo,
moito máis o é e será sempre a palabra de Deus, concretamente o seu evanxeo (a
súa “boa nova”) a través dos tempos. A súa palabra é, pois, sempre “nova”,
sempre “moza”. Falamos hoxe con frecuencia de que nos tocou vivir nunha época
na que xentes de moi diversas culturas, relixións, linguas e razas andan
mesturadas unhas con outras. As reaccións ante estes feitos son moi diversas.
Uns compórtanse como racistas ou excluíntes dos que non son ou non se comportan
coma eles. Outros desenténdense simplemente daqueles que lles resultan alleos.
Posiblemente non sexan moitos os que sexan quen de consideralos verdadeiros
irmáns, tratándoos con afecto, acolléndoos tal e como son.
Unha escena deste tipo é a que nos presenta o evanxeo de
hoxe. Unha muller cananea diríxese berrando a Xesús, pregándolle que sande a
súa filla. Os cananeos non pertencían ó grupo dos xudeus, adoraban outros
deuses. Podemos dicir, polo tanto, que tiñan outra cultura ou outros modos de
proceder. Mais ela vai romper con clixés e tópicos. Na súa ruptura con estas
tradicionais separacións culturais e sociais, entende por encima de todo que
tanto ela coma a súa filla, o mestre Xesús ou os seus discípulos son iguais
como persoas, alén de posíbeis diferenzas culturais. Pois todos temos iguais ou
parecidas necesidades, todos queremos vivir, todos queremos recuperar a saúde
deteriorada, todos queremos amar e sentírmonos amados.
Tal e como se nos refire no texto do evanxeo, a muller
acabou triunfando sobre un Xesús que nos primeiros momentos semellaba querer
aterse ás tradicionais diferenzas e separacións entre xudeus e cananeos. Ela discute
e razoa con Xesús, con teima e sutileza, como o podería facer hoxe en día e en
semellante situación calquera nai amante dos seus fillos. E Xesús acaba
rendéndose ante a fe desa muller cananea, esa persoa allea á relixión e ós
costumes xudeus, mais que no seu corazón posuía unha fe fonda. “Muller, a túa
fe é ben grande”, exclamará Xesús ó final.
A muller cananea non pertencía oficialmente á relixión
xudía, a que practicaban Xesús e mailos seus discípulos. Mais posuía en cambio
unha fe e un amor moi grandes. Unha fe que lle axuda a crer que Deus o pode
todo e que é quen de se manifestar nos seus enviados e profetas, como ocorre
con Xesús, o enviado por Deus Pai ó mundo. E se a fe é capaz de mover montañas,
aquí podemos dicir que se amosa aínda case máis poderosa en canto que é capaz
de mover o mesmo Deus manifestado en Xesús.
Agora ben, esa fe da muller cananea é, en último termo,
grande e poderosa porque está baseada nun amor moi grande: o amor que ela lle
ten á súa filla. Cando a fe e o amor se conxuntan así, entón non hai cousa que
non sexan elas capaces de acadar.
Nos tempos actuais temos tamén que animarnos a sermos
coma a muller cananea, é dicir, a termos unha fe e un amor moi grandes en
tódalas circunstancias da nosa vida. Mais para iso debemos practicar tamén o
que practicaba esta muller crente e amante. Ela oraba, falaba con Deus,
discutía con Xesús, o Fillo “benquerido” de Deus. E facíao dunha maneira moi
espontánea e natural, sen actitudes ríxidas, preparadas, aprendidas ou
programadas. Tal e como o fan as fillas ou fillos cativos con seu pai ou con
súa nai, sen precisaren de ninguén que antes llelo aprendan.
Escoitaba eu, xunto con outras persoas, hai xa moitos
anos alguén do que se comentaba que era un gran entendido no tema da oración, é
dicir, de como habería que dirixirse a Deus na oración. Lémbrome da angustia e
preocupación que el expresaba ante nós, cando nos comentaba: “Temos que
resolver –dicíanos el- o problema da oración!!!”. Pola miña parte, debo
dicirvos que, nin entón nin moito menos despois, fun quen de comprender por que
iso de falar con Deus, do que confesamos que é o noso Pai, o noso “paiciño”,
podería ser un “problema” tan grande e complicado, tal e como a min me parecía
que el nolo presentaba...
Polo menos, á cananea non parece que lle resultou ser a súa
oración problema ningún. Orar, é dicir, falar con quen lle pode axudar,
dialogar e discutir con el, era o máis lóxico e natural que podía facer ó estar
ela chea dunha gran fe no poder e na bondade de Deus e dun grande amor ós seus
próximos, no seu caso a súa filla enferma.
Como vedes, o “templo de Deus”, do que na Lectura nos di
Isaías que se chamará “casa da oración para tódolos pobos”, convértese así no
lugar, natural e íntimo, onde Deus está tranquilamente connosco e nós con el.
Unidos pola fe no noso Pai Deus e polo amor ás persoas do mundo enteiro. Coido
que iso é o que queremos facer nestes nosos encontros dominicais. Encontros
agradecidos con Deus e amorosos cos irmáns.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario