DOMINGO 2 DE CORESMA C
LECTIO:
16
marzo 2025
Estamos
en tempo coresmal e os textos litúrxicos teñen que ver con este tomarmos
conciencia da persoa de Xesús nuns momentos moi especiais da súa vida.A escena
descrita hoxe por Lucas sobre a transfiguración de Xesús maniféstanos dunha
maneira clara e concisa esta visión conxunta de vida, morte e resurrección.
Vexámolo
algo máis amodo. Xesús camiña monte arriba, unha vez máis cos tres apóstolos
máis proximamente achegados a el e, unha vez máis tamén, para orar. Na escena
do bautismo de Xesús aparecía xa a voz de Deus Pai amosando a súa compracencia
co seu Fillo benquerido. É unha amizade fonda, moi íntima, infinitamente
meirande cá que poden ter nais e pais cos seus fillos pequenos. Xesús pasábao
moi ben falando de noite ou de día con quen o quería infinitamente; e el,
Xesús, queríao tamén pola súa parte infinitamente. Para el orar non estaba
mesturado, como nos pode ocorrer a nós, cun certo modo de obriga moral, senón
que era infinito pracer e felicidade.
Lucas
refírese bastantes veces á oración de Xesús. Así o fai tamén hoxe. Dinos que
foi precisamente “mentres estaba orando” cando el se transfigurou: “cambiou o
aspecto do seu rostro, e os seus vestidos viraron brancos e resplandecentes”.
Esta descrición, típica da literatura apocalíptica, é a que nos fai enxergar
dalgunha maneira o incriblemente transformado que se volvía Xesús cando
contactaba co seu Pai Deus. Algo así como unha lámpada se ilumina de súpeto
marabillosamente cando se conecta á unha rede eléctrica. Se el podía dicir
sobre si mesmo que era a “luz do mundo”, iso só era posíbel pola súa
inimaxinábel unión coa fonte infinita de luz que é Deus mesmo. Aparece así
feliz e resplandecente, transfigurado. Como o poden estar, aínda que en moito
menor grao, unha nai co seu fillo ou filla, a noiva co seu noivo ou, en xeral,
alí onde se encontren dúas persoas que se queren moito. Todo queda iluminado:
as persoas, as cousas, o ceo e maila terra, o pasado e o futuro. O amor
transfórmao todo.
En
Lucas o tempo pasado amósase nas figuras de Moisés e de Elías como representantes
da lei e dos profetas do Antigo Testamento. Aparecen nela “falando” con Xesús,
que vén sendo o cumprimento definitivo do antes anunciado por medio da lei e
dos profetas, aínda que superándoos definitivamente. Pois Moisés e Elías e todo
canto eles representan pertencen agora ó pasado. Por iso o único que queda ó
final, despois de apareceren na escena Moisés e Elías durante algún tempo, é
Xesús, ó que a “voz” do Pai se referirá ó proclamar: “Este é o meu Fillo, o
Elixido: escoitádeo”. “Cando a voz acabou –dinos Lucas- Xesús apareceu só”. Coa
vinda de Xesús xa non queda pegada ningunha de leis, preceptos, normas ou vellos
ritos. Agora está só Xesúse con el a “boa nova” de que hai só un Deus que no
seu fillo Xesús nos quere a todos por igual..
A
frase “Este é o meu Fillo, o Elixido: escoitádeo” está moi en liña con aquela
outra coa que fomos introducidos no tempo coresmal: “Convértete e cre no
Evanxeo”. É dicir, dirixe a túa vista e o teu corazón cara a aquel que é o
Fillo de Deus e escóitao, porque el é o escollido por Deus-Pai. Hai en
Lucasunha pequena variación respecto dos textos de Mateo ou Marcos, pois estes dous
fálannos do Fillo “benquerido” polo Pai, mentres que Lucas nos di que Xesús é o
“elixido” polo Pai. Mais esta variación non fai senón reforzar a mensaxe do Pai
de que El ten posto nel o seu corazón.Na escena que se nos presenta na
Transfiguración alúdese non só á Resurrección de Xesús que enche alí de
felicidade os tres apóstolos, senón tamén á súa paixón emorte. Este éxustamente
o tema da conversa de Xesús con Moisés e mais Elías. “Falaban –dinos Lucas- do
seu éxodo que remataría en Xerusalén”. É dicir, falaban da paixón e morte de
Xesús.
De
modo que hai tamén na escena algo así como unha síntese do rumbo e significado
da nosa vida. Algo así como se formula no dito latino tradicional “percrucemad
lucem”, “pola cruz á luz”, pola paixón á resurrección a través das escuridades
da vida cara á luz e á transfiguración prometidas. Todo ten o seu tempo. De xeito
que aquí non vale, como pretendía o impetuoso Pedro, queimar etapas ó el
propoñer montar e afincar ben as tres tendas naqueles felices momentos que
estaba a vivir. A vida é un proceso, sempre sorprendente e de non doada
realización. Non podemos estar para sempre no monte. Hai que baixar ó val para anunciarmos
a boa nova, porque son moitos os que precisan escoitala.No monte,lugar axeitado
para a oración, só podemos oír a voz, limpa e persoal, de Deus. Mais, unha vez
escoitada e asumida, temos que baixala monte abaixo para oírmos esa mesma voz
de Deus a través da voz dos nosos irmáns, mulleres e homes do mundo enteiro.
Ou, como leo nun escrito en relación con isto: “No Tabor falou a Palabra de
Deus Pai: ‘Este é o meu predilecto, escoitádeo’. Agora, despois de baixar do
monte, a mesma voz dinos, referíndose a tódolos irmáns de Xesús do mundo
enteiro: ‘Estes son os meus fillos queridos. Escoitádeos’. Son os pobres e os
pequenos, os excluídos, os esquecidos, os afectados por tódalas crises e
calamidades. Subirmos ó monte, si, mais para escoitarmos a Deus que convida a
baixar ós infernos da sufrimento e da inxustiza humana, para liberarmos a xente
de toda clase de escravitude”.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/2-coresma-c-lucas-928-36-2/
Comentarios
Publicar un comentario