FICHA E LECTIO + ORACIONAL GALEGO: DOMINGO XXX DE ORDINARIO A
FICHAS ANTERIORES:
Querer a todos
para querer a Deus (29
outubro 2023)
Aproveitándose das trapelas que lle preparaban os
representantes oficiais da relixión xudía do seu tempo, Xesús segue a nos
ofrecer a súa visión sobre temas importantes que afectan a nosa vida. É o froito
da súa íntima e inimaxinábel relación con Deus-Pai. O que el nos di ou comenta
non é senón o que o seu Pai Deus e pai noso tamén nos quere comunicar.
“Mestre, cal é na Lei o gran mandamento?”. Tal é a pregunta
que lle fai a Xesús un doutor da lei de entre os fariseos. Pregunta en
principio doada de responder. Deus é o primeiro de todo, a nosa orixe, o que
nos deu vida, o que nola sostén e o que quere que esta nosa vida perdure, tras
finarmos, por toda unha eternidade. O Deus trino e un non tiña necesidade de
nós para nada. Por iso, se el quixo que existísemos foi só porque nos quere,
porque desexa facernos partícipes a todos da súa vida e do seu amor. A
consecuencia é que deberiamos agradecerllo e amalo. Un amor a Deus que se ha de
realizar “con todo o corazón, con toda a alma e con todo o entendemento”.
Mais Xesús, na súa resposta, irá máis alá da pregunta
formulada polo doutor da lei. Porque el quere darlles a entender ós seus
interrogadores que as cousas que se refiren a Deus e a este primeiro mandamento
cambiaron radicalmente dende que el mesmo é o “Deus connosco”, o Deus
encarnado, o Deus que se fai compañeiro e irmán noso. Resulta así que o Deus do
Antigo Testamento é agora un Deus que lle dá unha importancia infinita a toda
persoa. Todos somos agora fillos de Deus e irmáns do seu Fillo primoxénito.
Dende que Deus Pai, xa que logo, se quixo facer presente,
de maneira inimaxinábel e insospeitada, no seu Fillo humanizado, non é abondo
xa con dicir que amar a Deus é o primeiro mandamento. Non. Hai que lle engadir
decontado a tal mandamento que hai outro segundo mandamento sen o cal o
cumprimento do primeiro non resulta suficiente nin sequera chega a se cumprir
de verdade.
É por isto xustamente polo que el dirá que o segundo
mandamento é “semellante” (así mesmo: pensémolo ben), “semellante” ó primeiro.
Un segundo mandamento que na súa formulación é moi breve, mais de longos e
amplos horizontes e esixencias: “Amarás o teu próximo como a ti mesmo”.
En resumo, non se pode dicir que un cumpre co primeiro mandamento
se non cumpre con este segundo. Ninguén pode dicir que ama a Deus se non ama o
seu próximo, o seu irmán.
Xesús sinala incluso unha medida deste noso amor ó
próximo. Trátase dunha medida de moi doada comprensión. A diferenza do primeiro
mandamento, sobre o que se nos di que o debemos realizar ou cumprir “con todo o
corazón, alma e entendemento” (e que nos pode resultar unha medida
incomprensíbel e inalcanzábel), as cousas cambian ben no que se refire ó
segundo. Ou é que non sabemos como nos queremos ou amamos a nós mesmos? Máis
que sabelo, vivímolo en todo intre e en calquera circunstancia. Procuramos que
non nos falle o aire para respirar, os alimentos para comer, a casiña ou o
pisiño que nos protexan e defendan etc. etc. Iso de amármonos a nós mesmos
facémolo coa meirande espontaneidade e naturalidade do mundo e sen que nolo
mande ninguén. Se a cousa así non fose, dende hai moito tería desaparecido a
humanidade e nós non estariamos aquí.
Pois ben, esa é a medida que se nos pon para cumprirmos o
segundo mandamento: amar os demais como
cada un se ama a si mesmo. Unha medida que, por comprensíbel e doada de entender que sexa, non deixa de
ser moi alta e esixente.
O quererse a si mesmos, o “egoísmo” ben entendido, é no
entanto algo que se converte en esencial para sabérmonos orientar no amor a
Deus e ó próximo. Se alguén non se quere realmente a si mesmo, dificilmente
será quen de querer os demais e o mesmo Deus.
En relación con isto, nalgún sitio lin algunha vez que na
vida cristiá deberiamos ocuparnos de
tres cousas esenciais, que teñen todas relación co amor. O amor é unha única
realidade con tres caras diversas: amor a Deus, amor ó próximo e amor a si
mesmo. Dende nenos aprendemos, en relación coa Santísima Trindade, que hai
“tres persoas distintas e un só Deus verdadeiro”. Pois ben, en relación co amor,
poderiamos dicir algo semellante: hai tres amores distintos e un só amor
verdadeiro. Eses tres amores distintos son o amor a Deus, o amor ó próximo e o
amor a si mesmo. Tres amores nos que se amosa de distintas formas o mesmo e
único amor que debería presidir acotío as nosas vidas.
Dende
o Novo Testamento simplifícase así o noso modo de proceder e de actuar na vida,
reducindo a multitude de mandados e prohibicións que tiñan os xudeus a só dous
mandados ou, se queredes, a tres: amar a Deus, amar o próximo e amarse a si
mesmo. O último, amármonos a nós mesmos, é normalmente cousa doada. O problema
está sobre todo no segundo mandamento, o de amar ó próximo, porque se o
cumprimos cumpriremos xa tamén o primeiro. Os coñecedores das prácticas
relixiosas dos xudeus e dos rabinos que os instruían no tempo de Xesús
infórmannos de que se podían contar, nada máis e nada menos, que 613
mandamentos, dos cales 248 eran preceptos e 365 prohibicións. Todos eles tiñan,
ademais, o mesmo nivel de esixencia.
Podemos
dicir que o Novo Testamento nos liberou plenamente deste complicado mundo
normativo antigo para centrármonos nunha soa dirección: a do amor. En
realidade, se, como proclamaba Xoán, Deus é “amor”, entón Xesús, o Fillo benquerido
de Deus, non podía mandarnos facer outra cousa có que o mesmo Deus Pai fai: amar, amar o seu fillo e amarnos a todos
nós. Amar, esa é palabra que non pasa.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/30-tempo-ordinario-a-mateu-2234-40-2/
Comentarios
Publicar un comentario