FICHA E LECTIO + ORACIONAL GALEGO: DOMINGO XXVIII DE ORDINARIO A
FICHAS ANTERIORES:
Voda de Deus co mundo
(15 outubro 2023)
Xesús
é ben clariño nas cousas que nos conta. Era un home do pobo e entendíase ben
coa xente corrente, referíndose a cousas concretas e a experiencias ordinarias
e comúns. Non falaba coa linguaxe dos chamados “entendidos”, ós que ás veces
non se lles “entende” a pesar de seren considerados “entendidos”.
Dito
isto, ¿quen non recibiu algunha vez un convite para unha voda ou desexou, polo
menos, que o convidasen? E se non ten experiencia do que ocorre nunha festa ou
nun xantar de voda, sobre todo se se trata dunha voda popular ou tradicional,
convídoo a ler o que escribiu Curros Enríquez no seu engaiolante poema,
incluído no seu libro “Aires da miña terra”, que leva como título “Unha voda en
Einibó”.
Entre
nós as tradicións teñen moita forza por aquilo que dicía xa o P. Sarmiento no século
XVIII: “os galegos son tenaces en manter os seus costumes”. E as nosas vodas en
tempos pasados duraban tantos días e eran tan abondosas en xantares, bebidas e
demais, que os responsábeis políticos e eclesiásticos (bispos ou autoridades
civís, que viñan daquela maioritariamente de fóra de Galicia) tiveron que poñer
couto, sobre todo desde o século XVI, a tales excesos. Porque, tal como polo
menos argumentaban os responsábeis eclesiásticos ou civís, aquel dispendio
podía mesmo chegar á ruína dos que convidaban á voda.
Aínda
así, as nosas vodas galegas tradicionais adoitan manter aquela abundancia de
material comestíbel, que tanto lles chama a atención ós que veñen de fóra do
país. Unha vez tiven que asistir nun dos mellores hoteis (se non o mellor) de
Madrid a unha voda de xente de moi alto poder social e político. Sendo como era
o acontecemento ben lonxe da nosa terra, non foi nada estraño que alí houbese,
si, moita etiqueta e finura de relacións, mais pouco exceso ou abundancia
daquilo que a nós tradicionalmente tanto nos vai.
En
realidade, o que pretenden os que convidan a unha voda é manter e fortalecer os
vencellos de amizade e relacións que unen os noivos e familiares máis próximos
cos demais. E iso realízase creando comensalía, amizade e alegría por medio dun
xantar.
Sabemos
que Xesús no comezo da súa vida pública asistiu como convidado, el e maila súa
nai, a un xantar de vodas (as coñecidas como as vodas de Caná de Galilea). Era unha
maneira de anunciar, xa desde o principio e de maneira plástica, por onde ían
ir os tiros, para dicilo dalgunha maneira... En realidade, o que el nos vén
anunciar como mensaxe fundamental, é que todos, mulleres e homes de tódolos
tempos e lugares do mundo, formamos unha mesma comunidade de orixe e de
destino, unha mesma rede de relacións fraternais. Somos todos fillos de Deus,
irmáns polo tanto entre nós e chamados a sentármonos á mesma mesa con el e así írmonos
asemellando cada vez máis a el ó participarmos da súa divindade.
Por
iso non se acaba de entender moi ben por que somos tan reticentes a aceptarmos
un tal convite. Quizais incluso por el se nos presentar como algo tan grande e
incríbel que nos semella pura fantasía ou ilusión.
A
parábola cóntanos que os convidados á voda do fillo do rei ou simplemente non
querían ir, ou formulaban escusas, como a de que estaban moi leados, que tiñan
moito que facer ou que estaban metidos ata a cabeza en “negocios” que non lles permitían a
asistencia. En definitiva e tal como adoitan dicir as persoas que se consideran
importantes. tratábase de problemas de axenda.
Pois
ben, fronte ás estudadas escusas dos convidados, o convite vén sendo basicamente
unha invitación a respondermos con xenerosidade e agradecemento ó desexo de
Deus de que sexamos plenamente felices con el. Xustamente en función diso puxo
el desde o principio nos nosos corazóns unha infinda querenza ou tendencia á
felicidade. Pois ¿quen non quere ser absolutamente feliz? En perfecta coherencia
con tal tendencia ofrécenos el gratuitamente, por pura xenerosidade e graza,
estarmos na súa compaña, participando da súa felicidade e do seu poder. Sen que
para iso teñamos que andar a escoller, na lista de voda para un tal
acontecemento, o pertinente regalo. Pois Deus non precisa de nós cousa
ningunha. El é absoluta plenitude e xenerosidade. Só quere regalarse el mesmo a
todos e cada un de nós en toda a súa grandeza e en todo o seu amor e
xenerosidade.
Á
vista de todo isto, o lóxico e axeitado sería, xa que logo, aceptarmos sen máis
este inimaxinábel convite de Deus e dedicármonos en consecuencia, en alma e
corpo, a vivirmos esta experiencia dun Deus que quixo vir estar connosco para
sempre. Unha experiencia á que está chamada a humanidade toda, tódalas persoas
de boa vontade.
Porque
en realidade a voda da que aquí se fala é en certo modo a voda de Xesús mesmo
con toda a humanidade. O Fillo de Deus, ó se encarnar ou converter nun de nós,
casa, é dicir, emparenta en certo modo con toda a humanidade: cos homes e
mulleres do mundo enteiro, de maneira
especial cos máis pobres, necesitados ou discriminados.
Este
emparentamento está decidido por Deus Pai e decidido ficará para sempre. Deus non
vai deixar que o que el realizou -volvo dicir: a voda do seu fillo coa humanidade
toda- vaia ser como unha voda fracasada ou como unha simple voda de
conveniencia, formal ou a distancia. Deus levará a cabo os seus designios e as
cousas naturalmente sairanlle ben. Algo disto semella xa anunciársenos na parábola
cando alí se nos comenta que, a pesar dos egoísmos e particularismos das
escusas duns e doutros, a sala de voda se encherá: “Saíron –dísenos alí- ós
camiños os criados e xuntaron a tódolos que atoparon, bos e malos, enchéndose
de convidados a sala da voda”.
A
celebración eucarística vén sendo algo así como modelo ou anticipo desa voda da
que se nos fala no texto do evanxeo. Empezamos así en certo modo a sentir e
saborear a presenza de Xesús entre nós, oíndo a súa palabra e recibíndoo a el
mesmo con agradecemento na comuñón, uníndonos así tamén deste xeito
simbolicamente á humanidade toda, coa que el, o Fillo de Deus, está
permanentemente unido e para sempre.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/28-tempo-ordinario-a-mateu-221-14-2/
Comentarios
Publicar un comentario