FICHA E LECTIO + ORACIONAL GALEGO: DOMINGO XX DE ORDINARIO A
FICHAS ANTERIORES:
LECTIO:
Aprendendo dunha infiel a rezar
(20 agosto 23)
En canto boa nova, o evanxeo é
unha verdadeira escola de formación humana. O grande e marabilloso da súa mensaxe
é que, aínda tratándose de algo de hai tantos séculos, poida seguir sendo fecundo
nos nosos tempos.
A razón desta actualidade consiste
en que nel se nos narran fondas experiencias que podemos chamar humano-divinas.
Quero dicir que por medio del temos constancia, de maneira moi sinxela, do que
ocorreu entre nós con alguén que se nos amosou ó tempo como “fillo do home” e
como “fillo de Deus”. De modo que, sendo isto así, podemos entender dalgún xeito
que o evanxeo sexa sempre “novo” ou que non envelleza endexamais. Pois o Deus
que se nel se nos manifesta é o mesmo, sempre igual a si mesmo, que non vive no
tempo senón nunha eternidade sen comezo nin termo final. Unha eternidade, xa
que logo, sempre “moza”. Por iso o Xesús que nos manifesta a Deus está presente
a tódalas épocas da historia. Falando
do mar, contoume un amigo que un mariñeiro lle dixera que ó mar hai que lle ter
sempre respecto por el ser sempre mozo, pois as súas forzas non minguan
co paso dos anos. Ondas e vagas do mar manteñen sempre, pasen anos ou séculos, o
seu mesmo poder. O noso gran poeta medieval Martín Códax respectaba e admiraba moito
as que el chamaba “ondas do mar de Vigo”. Unha das súas estrofas, de hai máis
de sete séculos, empezaba así: “Mia irmá fremosa, treides comigo / a la igreja
de Vigo, u é o mar salido / E miraremos las ondas!”.
O mar é, á fin e ó cabo, unha
das criaturas de Deus nas que se reflicte tamén dalgunha maneira a forza e a
constante mocidade do seu Creador.
Quero dicir con todo isto
que, se o mar é sempre mozo, moito máis moza é e será sempre a palabra de Deus,
a súa “boa nova”, a través dos tempos. Ela é, pois, sempre “nova”, sempre
“moza”. Dicimos hoxe que nos tocou vivir nunha época na que xentes de moi
diversas culturas, relixións, linguas e razas andan mesturadas unhas con outras.
As reaccións ante isto son moi diversas. Uns compórtanse como racistas ou
excluíntes dos que non son ou non se comportan coma eles. Outros desenténdense
simplemente daqueles que lles resultan alleos. Posibelmente non sexan moitos os
que os consideren verdadeiros irmáns, tratándoos con afecto e acolléndoos tal e
como son.
Unha escena deste tipo é a
que nos presenta o texto litúrxico de hoxe. Unha muller cananea diríxese
berrando a Xesús, pregándolle que sande a súa filla. Os cananeos non pertencían
ó grupo dos xudeus. Tiñan outros deuses, é dicir, tiñan outra cultura ou outros
modos de proceder. Mais ela vai romper con tópicos e clixés. Na súa ruptura con
estas tradicionais separacións culturais e sociais, entende por enriba de todo
que tanto ela coma a súa filla xunto con Xesús ou os seus discípulos eran
iguais entre si como persoas. Pois todos temos iguais ou parecidas necesidades,
todos queremos vivir, todos queremos recuperar a saúde deteriorada, todos queremos
amar e sentírmonos amados.
Tal e como se nos di, a
muller acabou triunfando sobre un Xesús que nos primeiros momentos semellaba
querer aterse ás tradicionais diferenzas e separacións entre xudeus e cananeos.
Ela discute e razoa con el, con teima e sutileza, como o podería facer hoxe en
día e en semellante situación calquera nai amante dos seus fillos. Xesús acaba
rendéndose ante a fe desta muller, esa persoa allea á relixión e ós costumes xudeus,
mais que no seu corazón posuía unha fe moi fonda. “Muller -diralle el- a túa fe
é ben grande”.
A cananea non pertencía á
relixión xudía. Mais posuía en cambio unha fe e un amor moi grandes, que lle
axudaban a crer que Deus o pode todo e que é quen de se manifestar a si mesmo nos
seus enviados. Mais a fe da cananea é, en último termo, grande e poderosa
porque está baseada nun amor moi grande: o amor que ela lle ten á súa filla. Cando
a fe e o amor así se conxuntan así, non hai cousa que non sexan capaces de
acadar.
Nos tempos actuais temos que
aprender a ser coma esta muller. É dicir, aprender a ter unha fe e un amor moi
grandes en tódalas circunstancias da nosa vida. Mais para iso debemos practicar
tamén o que esta muller crente e amante practicaba. Ela oraba, falaba con Deus,
discutía con Xesús... E facíao dunha maneira moi espontánea e natural, sen
actitudes ríxidas, preparadas, aprendidas ou programadas. Tal e como o fan as fillas
ou fillos pequenos con seus pais, sen precisaren de ninguén que llelo aprendan.
Escoitaba eu xunto con outras
persoas hai agora xa moitos anos unha persoa da que se comentaba que era un
gran entendido no tema da oración, é dicir, de como habería que dirixirse a
Deus na oración. Lembro ben a angustia e preocupación que manifestaba ante nós,
cando nos insistía unha e outra vez: “Temos que resolver o problema da oración!!!”.
A verdade é que eu nin daquela nin moito menos despois fun quen de comprender por
que iso de falar con Deus, do que confesamos que é o noso Pai, o noso
“paiciño”, podería converterse nun “problema” tan grande e angustioso, tal e
como eu desa persoa estaba a ouvir...
En calquera caso, á cananea
non parece que lle resultase a súa oración, o seu falar con Xesús, problema
ningún. Orar, é dicir, falar con quen lle pode axudar, dialogar e discutir con
el, era o máis lóxico e natural que podía facer ó ela estar chea dunha gran fe no
poder e na bondade de Deus e dun grande amor ós seus próximos, no seu caso a
súa filla enferma.
Como vedes, o “templo de
Deus” -do que na Lectura nos di Isaías que se chamará “casa da oración para
tódolos pobos”- convértese así no lugar, natural e íntimo, onde Deus está tranquilamente
connosco e nós con el. Unidos pola fe no noso Pai Deus e polo amor ás persoas
do mundo enteiro.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/20-tempo-ordinario-a-mateu-1521-28-2/
Comentarios
Publicar un comentario