FICHA E LECTIO + ORACIONAL GALEGO: DOMINGO 6 DE PASCUA A
FICHAS ANTERIORES:
Un Deus un e diferente
14 maio 2023
O tempo litúrxico da Pascua despois da festa do domingo
de Resurrección está preto do seu remate. O próximo domingo é xa a festividade
da Ascensión do Señor e, no seguinte, a vinda do Espírito Santo, día de
Pentecoste.
Por iso neste domingo atopamos xa ideas e pensamentos que
teñen que ver tanto coa Ascensión do Señor como co agasallo infinito que Xesús
nos vai facer: o Espírito Santo.
En canto crentes na revelación que Xesús fai á humanidade
de como é Deus, a Trindade deste noso Deus ocupa un lugar esencial. Sobre este misterio
infinito de Deus dános Xesús a entender de diversas maneiras que está constituído
(por así dicilo) por algo ó que a reflexión cristiá veu chamar despois as tres
“persoas” divinas. O único Deus noso é a persoa do Pai, a persoa do Fillo e a
persoa do Espírito Santo. Falando de xeito moi analóxico, algo así como sobre
unha familia moi unida se podería dicir que as distintas figuras que a compoñen
a pesar de seren diferentes entre si, forman unha única realidade.
Nos textos do Evanxeo vén comunicársenos a grandeza
infinita e incomprensíbel dun Deus Pai que se converte con Xesús en Pai noso tamén.
Se, segundo comentabamos no anterior domingo, Xesús podía dicir de si mesmo que
quen o ve a el ve tamén a seu Pai, iso só pode ser así porque a persoa de Xesús
forma desde sempre unha unidade coa persoa de seu Pai, aínda sendo diferente.
Pero, en segundo lugar, nas Lecturas fálasenos ademais doutra
“persoa”, en unidade co Pai e co Fillo, neste misterio grandioso de Deus.
Dísenos alí que el nos dará ós que amamos Xesús “outro Paracleto”, para que
este “estea decote connosco: o Espírito da Verdade”. O “Paracleto” é unha
palabra grega que significa “auxiliador” ou “dador de consolo”. Este “Espírito da
Verdade” ou “dador de consolo” é o que chamamos, de maneira habitual, o
“Espírito Santo”.
O Espírito Santo convértese así para nós en presenza viva
e actuante de Xesús en nós despois da
súa morte e resurrección a través dos cambiantes tempos da historia. En relación
con este Espírito dísenos que el estará “onda nós” e “en nós”. Un Xesús, que está
dalgún xeito de despedida, déixanos neste don en certo modo a si mesmo ó nos
dar ou regalar o seu “Espírito Santo”. “Non vos deixarei orfos”, dinos el.
Sen dúbida, é bo que a nosa fe cristiá nos dea receitas
morais para tantas e tan diversas situacións e problemas cos que nos atopamos e
atoparemos na vida. Mais coido que é aínda case máis importante que nos
acostumemos a ver este grandioso e marabilloso fondo da fe que se nos comunica.
Deámoslle, pois, grazas a Deus (non o esquezamos: a “Eucaristía”
significa “acción de grazas”) pola súa grandeza, polo seu misterio. Un misterio
de amor que El nos quixo comunicar, amosando así o aprecio que nos ten. Pois os
segredos só se comunican a aqueles cos que se ten confianza.
Deus quere, pois, facer do mundo, de toda a humanidade,
de toda a creación, unha realidade unida, mais respectuosa e amante das
diferencias. Semellante a esa unidade entre Pai, Fillo e Espírito Santo que
quere, respecta e ama a mutua diferencia.
Pero hai algo máis aínda. Esta unidade da humanidade, que
respecta e quere a diversidade e a diferenza no interior de si mesma, está chamada
a se realizar plenamente no mesmo interior de Deus, por moi incríbel que isto
poida parecer.
Lembremos unha vez máis aquilo do apóstolo Paulo de que
“en Deus vivimos, nos movemos e existimos”. Mais é no evanxeo onde se nos fala tamén
desta mutua e interna diferenza entre nós e con Deus cando se lles anuncia e
promete ós discípulos de Xesús: “Naquel día coñeceredes que eu estou en meu
Pai, e vós en min, e eu en vós”.
É dicir, o misterioso plan de Deus consiste en que todos
esteamos e vivamos en Xesús e este no Pai. Unidos, pois, a Deus, sen deixar de
ser nós.
Todo isto é o que teriamos que ir interiorizando e
asumindo con alegría nas nosas vidas. Deste xeito poderemos converternos en luz
e calor para toda persoa que se atope connosco e queira coñecer o segredo das
nosas vidas, que no fondo consiste en sentírmonos felices porque Deus é o noso
Pai, podendo así considerar os demais como irmáns nosos.
Daremos así cumprimento tamén ó que nos pide o apóstolo
Pedro na súa carta: “estade sempre dispostos a responder a todo aquel que vos
pida razón da esperanza que levades dentro”. Porque o que máis precisamos é
sermos capaces de “esperar”. En realidade, vivir é o que en definitiva máis
desexamos e a nós prometésenos xustamente iso: “Eu son o camiño, a Verdade e a
VIDA”. “Eu vivo e tamén vós habedes vivir”.
Comentarios
Publicar un comentario