FICHA E LECTIO: Domingo 6 de Pascua A
Unha
e diferente
(17
de maio 2020)
O
tempo de Pascua está preto do seu remate. O próximo domingo celebraremos xa a
festividade da Ascensión do Señor e, no seguinte, a vinda do Espírito Santo, o
día de Pentecoste.
Por
iso neste domingo atopamos xa ideas e pensamentos que teñen abondo que ver
tanto coa Ascensión do Señor como co don e agasallo infinito que Xesús nos vai
facer: o Espírito Santo.
En
canto crentes na palabra e na revelación que Xesús fai á humanidade de como é
Deus, a Trindade deste noso Deus ocupa un lugar esencial. Sobre este misterio
infinito, que é Deus, dános Xesús a entender de diversas maneiras que está
constituído (por así dicilo) por algo ó que a reflexión cristiá veu chamar
despois as tres “persoas” divinas. O único Deus noso é a persoa do Pai, a
persoa do Fillo e a persoa do Espírito Santo. Falando de xeito moi analóxico,
algo así como sobre unha familia moi unida se podería dicir que as distintas
figuras que a compoñen, o pai, a nai e mailos fillos ou fillas, a pesar de
seren diferentes entre si, forman unha única realidade.
Non
se trata de que os cristiáns queiramos complicar as cousas. O que pasa é que,
en primeiro lugar, nos textos da boa nova do Evanxeo vén comunicársenos a
grandeza infinita e incomprensíbel dun Deus Pai que se converte con Xesús en
Pai noso tamén. Se Xesús podía dicir de si mesmo que quen o ve a el ve tamén o
seu Pai, iso só pode ser así porque a persoa de Xesús forma desde sempre unha
unidade con el, aínda sendo diferente del.
Pero
nas Lecturas de hoxe fálasenos ademais doutra “persoa”, en unidade co Pai e co
Fillo, neste misterio grandioso do noso Deus. Dísenos alí que ós que amamos Xesús
daranos el “outro Paracleto”, para que este “estea decote connosco: o Espírito
da Verdade”. O “Paracleto” é unha palabra grega que significa “auxiliador” ou
“dador de consolo”. Este “Espírito da Verdade” ou “dador de consolo” é o que
chamamos, de maneira máis habitual, o “Espírito Santo”.
O
Espírito Santo convértese así para nós en presenza viva e actuante de
Xesús en nós a través dos cambiantes
tempos da historia humana. En nós e tamén en cantos veñan despois de nós. É
dicir, en cantos historicamente non fomos testemuñas directas da vida, morte e
resurrección de Xesús. En relación con este Espírito dísenos que el estará “onda
nós” e “en nós”.
Un
Xesús, que está dalgún xeito de despedida, déixanos neste don en certo modo a
si mesmo ó nos dar ou regalar o seu “Espírito Santo”: “Non vos deixarei orfos”.
Sen
dúbida, é bo que a nosa fe cristiá nos dea receitas morais para tantas e tan
diversas situacións e problemas cos que nos atopamos e atoparemos na vida. Mais
coido que é aínda case máis importante que nos acostumemos a ver este grandioso
e marabilloso fondo da nosa fe, que se nos comunica.
Acostumémonos,
pois, a darmos grazas a Deus (non o esquezamos: a “Eucaristía” significa
“acción de grazas”), a darmos grazas a Deus, digo, pola súa grandeza, polo seu
misterio. Un misterio de amor que El nos quixo comunicar, amosando así o
aprecio que nos ten. Os segredos só se comunican a aqueles cos que se ten
confianza. E Deus comunicounos en Xesús quen é El, como é El e como nos quere.
Deus
quere, pois, facer do mundo, de toda a humanidade, de toda a creación, unha
realidade unida, mais con persoas e grupos humanos e sociais que son e queren
seguir sendo diferentes entre si. Unha realidade unitaria o máis semellante
posíbel a esa unidade entre Pai, Fillo e Espírito Santo que quere, respecta e
ama porén a mutua diferencia.
Pero
hai algo máis aínda. Esta unidade da humanidade, que respecta e quere a
diversidade e a diferenza no interior de si mesma, está chamada a se realizar
plenamente no interior de Deus mesmo, por moi incríbel que isto poida parecer.
Lembremos
unha vez máis aquilo do apóstolo Paulo de que “en Deus vivimos, nos movemos e
existimos”. Mais é Xesús mesmo quen nolo di e nolo promete tamén cando lles
anuncia ós seus discípulos: “Naquel día coñeceredes que eu estou en meu Pai, e
vós en min, e eu en vós”.
É
dicir, os plans de Deus consisten en que todos esteamos e vivamos en Xesús estando
el, como está, no Pai. Unidos, pois, a Deus, sendo nós ó mesmo tempo nós
mesmos. Eses son os grandiosos e inimaxinábeis plans de Deus sobre nós.
Todo
isto é o que teriamos que ir interiorizando e asumindo con alegría nas nosas
vidas. Deste xeito poderemos converternos en luz e calor para toda persoa que
se atope connosco nas nosas vidas, que no fondo consiste en sentírmonos felices
porque Deus é o noso Pai común, podendo deste modo considerar os demais como
irmáns nosos.
Daremos
así cumprimento tamén ó que nos pide o apóstolo Pedro deste xeito na súa carta:
“estade sempre dispostos a responder a todo aquel que vos pida razón da
esperanza que levades dentro”.
Porque
o que máis precisamos todos é sermos capaces de “esperar”. Pois sen esperanza
non se pode vivir. En realidade, vivir é o que en definitiva todos máis
desexamos e Xesús prométenos vida. Porque el mesmo non é senón Vida: “Eu son o
camiño, a Verdade e a VIDA”. Ou como se nos di hoxe no texto do evanxeo: “Eu vivo
e tamén vós habedes vivir”.
Esta
mensaxe de vida é moi consolador estando como estamos nun tempo no que o andazo
nos ameaza levándose consigo a vida de tantas persoas e en tantos países do
mundo.
Comentarios
Publicar un comentario