FICHA E LECTIO + ORACIONAL GALEGO: DOMINGO 3 DE ORDINARIO A

  FICHAS ANTERIORES: 

FICHA 1 / FICHA 2 


LECTIO:

Alumar o camiño 

(22. I. 2023)

         As lecturas deste domingo fálannos sobre todo de Xesús Cristo como “luz” e “centro” do seu reino. Proclamárao xa nalgún momento segundo se nos conta no Evanxeo de Xoán (8, 12): “Eu son a luz do mundo. Quen me segue non andará ás escuras, senón que terá a luz da vida”.

         Isaías anunciara tamén dalgunha maneira esta luz, tal como se nos amosa na 1ª Lectura, ó el nos falar de que “o pobo, que camiñaba na escuridade, viu unha gran luz”. No Salmo responsorialasí o acabamos de proclamar: “O Señor é a miña luz e salvación”. Nos evanxeos é frecuente, sobre todo no de Lucas, a alusión a Xesús como “luz”: “Visitaranos o sol que nace do alto, para alumar os que viven en tebras e na sombra da morte” (Lc 1, 78-79), “luz para alumar as nacións” (Lc 2, 32) etc.

         Se Xesús é luz, entón é el quen aluma e orienta na escuridade. Sabemos ben que sen luz andamos desnortados e non sabemos cara a onde imos. Por iso de noite quedámonos na casa ata que volva raiar o sol pola mañá, a non ser que utilicemos ó noso servizo algunha luz artificial. Cando eu era cativo e aínda non había luz eléctrica na miña aldea de Terra de Montes, lembro ben do que ocorría cando era de noite. Se alguén nos visitaba entre lusco e fusco e marchaba entrada xa a noite despois de parolarmos ó calor do lume da lareira, collía unha acha do lume da lareira e levábaa na man movéndoa dun lado a outro. A acha ardente facía as veces de pequeno sol. Dese modo non tropezaba no camiño ata chegar á súa casa.

         Ben sabemos da importancia que ten o sol como fonte de luz, de calor e de vida para todo canto existe na terra. Os faros do mar (ese pequenos soles nocturnos) para iso están: para orientar os mareantes e advertilos con tempo de calquera perigo para as embarcacións. Agora ben, ser luz é ser tamén centro de atracción e de conxunción. Como as bolboretas se amorean de noite arredor da luz, así deberiamos sentir Xesús como foco de atracción e centro das nosas vidas.

         Un cristián terá que ser sempre, máis alá das comprensibles e inevitábeis diferenzas, construtor de unidade, de amor e de paz entre os irmáns. Porque Cristo, tal como nos di Paulo, tampouco “está dividido”. El é xustamente quen nos uniu a todos consigo e co Pai, na forza e no poder do Espírito Santo, formando así entre todos un mesmo corpo, como tantas veces repite Paulo. Por iso lles pide Paulo ós de Corinto que “se axeiten todos nun mesmo espírito e nun mesmo pensamento”.

         A luz atrae, crea unidade e amizade. Así deberon percibir Xesús aqueles catro pescadores da ribeira do mar de Galilea (entre eles o noso Santiago), cando decidiron seguir a quen os chamaba e convidaba para seren “pescadores de homes”, deixando barca, redes e pai. Na tarefa de pescar faise exercicio de esperanza, de paciencia e de ilusión.    Importante en calquera caso é decatármonos de que é Xesús quen sempre chama e atrae, quen leva sempre a iniciativa e quen dá azos. Chamados estamos todos a anunciar a boa nova do amor de Deus a tódolos seus fillos, irmáns nosos, e a traballarmos para que a irmandade entre as persoas non sexa só unha fermosa idea senón realidade e vida onde queira que esteamos.

         Poderemos ser así luz nun mundo que precisa de persoas que saiban comunicar a grandeza e a alegría que Deus nos trae no seu Fillo Xesús. É o que o papa Francisco nos vén dicir na súa Exhortación A alegría do evanxeo: “Con Xesucristo sempre nace e renace a alegría”.

         Sigamos o consello de Paulo na súa carta ós Efesios (5, 8-9): “Antes erades tebras, mais agora sodes luz no Señor. Así que andade como fillos da luz”.


Manuel Cabada Castro



VER TAMÉN:




Comentarios

Publicacións populares