FICHA E LECTIO: Domingo XVI do Tpo.Ordinario B
FICHAS ANTERIORES: FICHA 1 / FICHA 2
Acougo e paz
(18 de xullo 2021)
Algúns coñecidos ou amigos
vosos están quizais de vacacións. O descanso tralos diversos traballos é sempre
bo. Por algo se di tamén -aínda que nun sentido que precisaría de aclaracións
axeitadas- que Deus mesmo no sétimo día descansou, é dicir, que acougou da obra
ben feita da creación do mundo. Dese mundo ó que pertencemos todos.
Aínda que a min non me vaia
moito estar man sobre man, sen deixar de facer sempre algunha cousa, recoñezo
que a todos en xeral nos fai falla ter tempos de acougo, de tranquilidade, de
reflexión, de vérmonos cos demais, de atendelos e escoitalos aínda que poidamos
ser da opinión de que pouco ou nada iriamos nós aprender deles ou mesmo eles de
nós. Non nos esquezamos de que o mesmo noso Deus cristián non é un ser
solitario, pechado na súa unidade esencial, senón a plenitude mesma dunha
relación que chamamos Santísima Trindade. A trindade misteriosa da unidade de
Pai, Fillo e Espírito.
Todo isto vén a conto de
que no texto do Evanxeo de hoxe se nos fala tamén do “descanso”. Xesús enviara
os seus apóstolos e discípulos a anunciaren a súa boa nova. Fixérono o mellor
que puideron ou souberon, procurando realizar a súa tarefa con liberdade e
humildade, apoiándose non en ningún poder ou prestixio social ou económico,
senón unicamente na sinxeleza e grandeza dunha mensaxe incribelmente
ilusionante, a “alegre nova” de Xesús. Pois ben, calquera que anuncia o evanxeo
realiza un traballo. É tamén polo tanto un traballador que realiza unha obra,
unha boa obra. Merece en consecuencia tamén o seu descanso. “Vinde vós sós –coméntalles
Xesús- a un lugar arredado, e descansade un pouco”.
A intención era boa, mais
as proxectadas “vacacións”, que en principio serían xa ben curtas,
acabáronselles axiña, porque ó desembarcaren con este fin, alá estaban xa as
multitudes esperándoos. Multitudes, das que se nos di que eran “como ovellas
sen pastor”. Precisadas xa que logo do anuncio e da paz do bo pastor. Non as
podían deixar sen apoio e protección.
Mais se os apóstolos non acadan
atopar a conveniente paz e tranquilidade, é dicir, o acougo do que non lles
viría mal poder gozar un chisco, polo menos teñen o consolo de anunciaren algo
que dá ilusión e alegría ás multitudes e polo tanto tamén a eles. Unha mensaxe
de paz, dunha paz fonda e vivificadora, que é a condición de toda obra ben
feita e a base fundamental de toda a boa nova de Xesús. Esa paz que anunciaran
tamén os anxos no nacemento de Xesús: “Gloria a Deus no ceo, e PAZ a tódalas
persoas de boa vontade”. Esa “paz” á que se nos convida liturxicamente en
tódalas eucaristías dos domingos tras invocarmos o Señor deste xeito: “Señor
Xesús Cristo, Ti dixécheslles ós teus Apóstolos: déixovolo miña paz, dóuvolo a
miña paz”.
É isto mesmo o que nos vén
dicir Paulo na súa carta de hoxe ós Efesios: Cristo Xesús -dinos Paulo- “é a
nosa paz.... El veu e anunciou a paz, paz para os de lonxe e para os de
cerca”...
Por que “paz”? Pois porque
Xesús é quen nos descubre o misterio dun Deus Pai de todos, que no seu Fillo
Xesús, convertido en irmán noso, e na forza do Espírito Santo quere facernos
partícipes a todos da paz e do amor que habitan no interior de Deus mesmo.
Tamén a Primeira Lectura
nos axuda a darlle á Eucaristía de hoxe este aire de paz e de tranquilidade,
que é -como vedes- algo moi importante para un seguidor de Xesús. Nesa Lectura
o profeta Xeremías critica os pastores que espantan as ovellas ou que, dunha ou
doutra maneira, fan que perdan os ánimos. Este profeta denunciaba,
efectivamente, aqueles pastores que, no canto de coidaren agarimosamente das
ovellas, “escorrentábanas” e “espantábanas”: “Vós espantades as miñas ovellas,
escorrentádelas e non coidades delas: ollade que eu vos pedirei contas da
maldade dos vosos feitos”. Xeremías anuncia neste sentido que o Señor “constituirá
pastores que as apacenten, de xeito que xa non volvan ter medo, nin se
espanten, nin se perda ningunha das ovellas”. Ese
futuro “bo Pastor” será o propio Xesús, tal como el se autoproclamará. Un
pastor que exerce a súa función, como nolo recorda Paulo na súa carta ós
Efesios, non baseándose na antiga lei “de mandamentos e normas”, senón na lei
viva e interior do amor que el nos anuncia e ofrece e que está dirixida á
construción dunha “nova humanidade”.
Mais semella que iso de
“espantar as ovellas” continúa a ser aínda unha tentación á que ás veces se
sucumbe, cando o Novo Testamento leva, teoricamente alomenos, bastantes séculos
de presenza entre nós. Unha pequena anécdota. Hai xa ben de anos que me contou
un amigo meu, xa defunto, que cando era mozo traballara bastante na construción
desas antigas e cativas estradas galegas nosas que teñen moitas curvas, pois
daquela non había aínda as máquinas de agora. Pois ben, como era o ano santo de
Santiago foise confesar alá polos anos trinta do século pasado á cidade do
Apóstolo. Mais ó el lle comentar ó confesor que el era un obreiro, o que o
escoitaba no confesionario aproveitou a ocasión para lle dicir que os obreiros
eran os culpábeis dos males do país. Como vedes, era este un xeito moi
“axeitado” de espantar as ovellas... Naturalmente, non o pasou nada ben neste
seu encontro penitencial.
Algo de razón terá neste
sentido o papa Francisco cando hai pouco, no seu importante documento eclesial
“A alegría do Evanxeo”, nos dicía o seguinte: “Lémbrolles ós sacerdotes que o
confesionario non debe ser unha sala de torturas, senón o lugar da misericordia
do Señor”. Tema este, o da “misericordia” de Deus, moi querido para o papa
actual. E seguramente por iso lle dedicou a este tema, o da “misericordia” de
Deus, hai poucos anos, todo un “ano santo”, o ano 2016.
Aproveitemos, pois, este
tempo xa máis quente e tranquilo do verán para medrarmos neste espírito de paz,
de comprensión, de amor , de “misericordia” ó que nos chama a boa e alegre nova
do Evanxeo.
Manuel Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario