FICHA E LECTIO: Domingo 24 do Tpo. OrdinarioA
LECTIO:
Espírito
fraternal e pacífico
(13
de setembro de 2020)
Na
oración que dicimos na eucaristía dos domingos ou de calquera outro día
–estoume a referir á oración do “Noso Pai que estás no ceo”- expresámonos deste xeito: “Perdoa as nosas
ofensas como tamén perdoamos nós a quen nos ten ofendido”.
Trátase
dunha oración coa que Xesús lles aprende a orar ós seus apóstolos despois de
estes llo pediren a el de maneira explícita. Vén sendo, polo tanto, algo así
como o modelo para calquera xeito de nos dirixirmos a Deus, pai de Xesús e pai
noso.
E,
enlazando co que diciamos no último domingo, non se trata dunha oración
individual. Quero dicir: non son eu, en canto individuo particular, Manuel ou
Iago, Xurxo ou Uxía, os que nos diriximos cada un pola súa conta ó noso
particular Pai do ceo. Porque o noso Deus non é pai de individuos ou persoas
humanas particulares en canto tales. Dese xeito Deus só é Pai de Xesús, o seu
Fillo único, unixénito e eterno. E por iso só Xesús é persoa divina, aínda que tamén
cunha natureza humana coma a nosa, tal e como se expresan os teólogos.
Todos
nós somos, pois, fillos de Deus-Pai e irmáns uns dos outros pola nosa común
irmandade con Xesús, que é tamén ser humano coma nós. Formamos entre todos, en
consecuencia, unha gran familia. A familia dos que nos podemos chamar fillos de
Deus por libre vontade amorosa súa. El quérenos a todos coma fillos seus e por
iso non lle comprace –como ocorre xa de maneira limitada entre nais e pais
humanos- que os seus fillos nos comportemos mal uns cos outros.
Por
todo isto, o modo como Xesús quere que nos dirixamos ó Pai non é: “Meu Pai que estás no ceo”. Desa maneira
só Xesús pode dirixirse a el. Tódolos demais, todos nós, aínda que o fagamos
desde a nosa particular e concreta soidade interior, non nos podemos dirixir a
Deus máis que como a Pai que o é de todos (e non só como pai exclusivo meu). A
conciencia de que somos irmáns de todos non nos pode, pois, abandonar endexamais
no intre de nos dirixirnos a Deus. Dito doutra maneira. A Deus non lle vai que nos
dirixamos a el prescindindo dos demais ou, sobre todo, estando a mal con eles.
Mais
por que?
Cústanos
moito chegarmos a aprender de maneira consecuente a incríbel importancia que
ten o feito, no que cremos, de que Deus se fixo irmán noso en Xesús. Ese feito
convértenos automaticamente a todos en irmáns. Formamos todos, polo tanto, unha
única familia. E entre os membros dunha mesma familia (se é que esta é
verdadeira) non se lles anda a pedir contas, uns a outros, das cousas malas ou
boas que mutuamente nos fixemos ou deixamos de facer. Querémonos simplemente e
de verdade. E se algunha vez hai algún problema, algunha “ofensa”, estase
sempre disposto a perdoar e a facermos as paces. Claro que todo isto depende
moito do grao de amor que exista nas diversas familias.
En
calquera caso, ese é o nivel, ben alto, que nos pon Xesús pra sermos e comportarnos
mutuamente e de verdade como irmáns. Perdoar, non “sete veces”, senón “setenta
e sete veces”, tal como se nos di no texto do evanxeo. É dicir, perdoar sen límite,
sempre. Xa sabedes que o número “sete” ten na linguaxe bíblica un sentido
simbólico, que vén significar aquí tamén algo así como “sempre”, sen tope.
Pero
creo que o máis importante de todo é que vexamos nisto a súa fonda raíz.
Perdoar, ter un corazón xeneroso e perdoador, porque Deus-Pai así é e así se
comporta sempre. Lembrade aquela marabillosa parábola de Xesús de cando o fillo
pródigo volve á casa e seu pai non lle bota en cara o máis mínimo o seu mal
comportamento senón que o enche de bicos e apertas e manda celebrar unha gran
festa. Porque Deus nos quere, por iso é el sempre perdoador en relación cos
incorrectos comportamentos dos seus fillos.
Lembrade
unha vez máis tamén o que nos dicía Paulo, no anterior domingo, de que tódolos
mandamentos se reducen a un só: “Ama o teu próximo como a ti mesmo”. Se nos
acostumamos a vermos nos demais a nós mesmos, entón a cousa faise doada. ¿Pois
hai alguén que non se queira a si mesmo?
No
canto de intentarmos facer, pois, cousas raras ou estrañas..., os cristiáns
teriamos que especializarnos en vérmonos a nós mesmos nos demais. Porque en
Xesús, no que Deus se humaniza, acadamos todos a mesma dignidade de fillos de
Deus. Somos así todos iguais no amor que Deus nos ten, no aprecio co que el nos
olla a todos. E esta dignidade non pode en modo algún quedar borrada ou anulada
polos comportamentos indignos, inmorais ou ofensivos que poidamos ver ou
comprobar nunha persoa concreta. Por enriba de todo e antes de nada, somos, e
sómolo sempre, irmáns, queridos por Deus alén das nosas feblezas e dos nosos desordes
morais.
No
texto do evanxeo considérase a Deus-Pai como modelo do noso comportamento. Se
el non se pon a si mesmo límites no seu amor a nós e no seu comportamento
xeneroso e perdoador con todos, entón non será moito pedir que nós fagamos algo
semellante nas nosas mutuas relacións. É así como iremos construíndo ese “Reino
de Deus” do que se fala tantas veces no evanxeo: un mundo no que as violencias,
as inxustizas, os desencontros entre individuos e pobos deixen de ser crónica
habitual de xornais e outros medios de comunicación.
Este
espírito xeneroso e perdoador engrandece as persoas, porque ó seren
“pacíficas”, é dicir, “facedoras de paz”, fanse elas merecedoras daquela
“felicidade” da que falaba Xesús ó chamar “benaventurados”, ou sexa “felices”,
os “pacíficos”.
Este
tipo de comportamento “pacífico”, perdoador, ten un amplo abano de aplicacións.
Desde o seo da familia -nas relacións entre marido e muller, pais e fillos e destes
entre si- ata no caso das violencias militares, políticas ou sociais dos nosos
tempos. Tamén nestes complicados temas, sen un comportamento xeneroso e
perdoador non é doado chegar a unha solución que sande e cure de verdade
tódalas feridas.
Sexamos,
pois, no conflitivo mundo de hoxe pacíficos, pacificadores, perdoadores,
facendo así presente e visíbel o Deus xeneroso e perdoador que se nos manifesta
en Xesús.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario