FICHA E LECTIO: Domingo 23 do Tpo. Ordinario A
LECTIO:
Formando
comunidade con Deus
(domingo
6 de setembro de 2020)
Moitas
veces se di que nas nosas sociedades modernas occidentais a xente se volveu
individualista e pouco interesada nos asuntos e problemas dos demais. E parece
que hai indicadores abondo que apuntan cara a este diagnóstico. Sobre todo as
persoas que gozan, como adoitamos dicir, dunha certa independencia económica e
profesional. Xente así prefire non se meter en leas, non complicarse a vida.
Que cada un –pensan- arranxe os seus propios problemas e asunto concluído.
Xesús,
polo contrario, non se refuxiou en si mesmo. Non se dedicaba a resolver os seus
propios problemas ou a tomar especiais cautelas contra os perigos que podían
ameazalo a el mesmo. Tal como indiquei algunha vez, Xesús era un home público.
Buscaba facer comunidade, irmandade. Ocupábase de axudar os demais e de estar
atento, coa súa acción e a súa palabra, ós problemas dos demais. Problemas
morais, espirituais e tamén, naturalmente, corporais.
Por
iso se reunían, xa desde o principio, os primeiros cristiáns para celebraren as
súas asembleas comunitarias, lembrando a palabra de Deus e participando
comunitariamente na Eucaristía. Ó participaren na Eucaristía, Xesús (a súa
persoa e os seus ideais) ía tomando corpo e forma en cada un dos participantes.
En
realidade, isto é o que continuamos a facer nas eucaristías que celebramos. Non
pensemos que o que nelas ocorre é un simple encontrármonos uns con outros,
intentando fortalecer a nosa piedade co exemplo dos demais que están connosco e
cumprindo con máis ou menos devoción persoal o rito da comuñón. Naturalmente,
tamén rezamos, no noso interior ou particularmente, e tamén nos asociamos cos
demais e co sacerdote que preside a eucaristía.
Todo
isto é así. Porén o máis importante é algo que a simple vista non aparece. No
texto do evanxeo dísenos claramente: “Se dous de vós se poñen de acordo na
terra para pediren calquera cousa, conseguirano do meu Pai que está nos ceos.
Porque onde están dous ou tres reunidos no meu nome, alí no medio deles estou
eu”.
Este
Xesús invisíbel, mais realmente presente entre os reunidos no seu nome, é o que
teriamos que aprender a ver e sentir cada vez con máis forza e intensidade. A
oración comunitaria, que se realiza sobre todo na Eucaristía co “Noso Pai que estás
no ceo”, é unha oración que Xesús está a realizar conxuntamente connosco, ó
lado de cada un e no interior de nós mesmos.
¿Como
vai fallar unha oración na que o propio Xesús se une a nós para garantir os
seus bos efectos? Xunto con nós, humanos fillos de Deus, está a orar connosco o
que é o seu Fillo unixénito, eterno e infinitamente querido por Deus-Pai.
Non
o deberiamos esquecer. Deus é esa comunidade -perfectamente única, misteriosa e
incomprensíbel- de Deus Pai, Deus Fillo e Deus Espírito Santo que non se pode
revelar ou manifestar, en canto comunidade que intimamente é, senón creando
comunidade, comunidades. Os aquí reunidos formamos nese sentido unha desas
comunidades: un grupo de persoas que, en mutua conxunción e coa forza e o poder
de Xesús que reza connosco, pedimos a Deus Pai a súa graza e a súa axuda para
as persoas do mundo enteiro, de maneira especial para as que máis precisan da
súa axuda.
Por
iso, nestas nosas sociedades de hoxe que tenden polo que din os sociólogos ó
individualismo e ó particularismo, temos que facer valer, fronte a tales
tendencias, a importancia das reunións comunitarias. Concretamente a relevancia
destes nosos encontros dominicais. Porque é neles onde Xesús nos garante, de
maneira especial e explícita, a súa presenza.
Por
esta razón, e unha vez máis fronte a egoísmos e particularismos, dísenos de
maneira formal na segunda Lectura (na carta de Paulo ós Romanos) que todos os
mandamentos de Deus se reducen a un só: “Amarás o teu próximo como a ti mesmo”.
E está claro que non ama o próximo quen non quere saber dos demais, quen non
quere estar cos outros e participar así con eles das súas necesidades, dos seus
problemas, das súas angustias, das súas esperanzas, quen polo tanto non
participa do espírito de Xesús. Pois este non é outra cousa, como ben sabemos,
senón pura entrega de amor á humanidade, ós homes e mulleres concretos de
tódolos tempos, de tódalas culturas, de calquera relixión que sexan, entrega
incluso a aqueles que non se interesan por relixión algunha. O amor non fai
excepcións. Por iso engadirá Paulo nesta súa Carta que o amor é
“verdadeiramente o pleno cumprimento da Lei”.
Queda
ben claro, pois, que sentido comunitario e amor son en definitiva a mesma
cousa. Por iso, se onde se encontran varios reunidos no nome de Xesús alí se
atopa Xesús mesmo entre eles, do mesmo xeito alí onde unha persoa ama o seu
próximo alí está Deus, pois alí está tamén Xesús.
É
difícil encontrarse con alguén que non teña a experiencia de ser querido ou de
ter sido querido algunha vez por alguén. Agora ben, por que apreciamos e amamos
tanto as persoas que realmente nos quixeron ou nos queren e aman? Pois, en
último termo, porque esas persoas nos fan presente en realidade a Deus mesmo,
que non é outra cousa senón amor, a teor do que tantas veces repetía Xoán, o
discípulo a quen Xesús quería de maneira especial.
Animémonos,
pois, e reconfortémonos unha vez máis nesta nosa fe comunitaria, portadora de
amor e de esperanza para o mundo.
Manuel
Cabada Castro
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario