Homilía do Papa na Solemnidade de Santa María

TOMADO DE: https://www.aciprensa.com

«Cando chegou a plenitude do tempo, enviou Deus ao seu Fillo, nacido de muller» (Ga 4,4). Nacido de muller: así é como veu Xesús. Non apareceu no mundo como adulto, senón como nos dixo o Evanxeo, foi «concibido» no ventre (Lc 2,21): alí fixo súa nosa humanidade, día tras día, mes tras mes.

No ventre dunha muller, Deus e a humanidade uníronse para non separarse nunca máis. Tamén agora, no ceo, Xesús vive na carne que tomou no ventre da súa nai. En Deus está a nosa carne humana.

O primeiro día do ano celebramos estes desposorios entre Deus e o home, inaugurados no ventre dunha muller. En Deus estará para sempre a nosa humanidade e María será a Nai de Deus para sempre. Ela é muller e nai, isto é o esencial. Dela, muller, xurdiu a salvación e, por tanto, non hai salvación sen a muller.

Alí Deus uniuse connosco e, se queremos unirnos con El, debemos ir polo mesmo camiño: a través de María, muller e nai. Por iso, comezamos o ano baixo o signo da nosa Señora, a muller que teceu a humanidade de Deus. Se queremos tecer con humanidade as tramas do noso tempo, debemos partir de novo da muller.

Nacido de muller. O renacer da humanidade comezou coa muller. As mulleres son fonte de vida. Con todo, son continuamente ofendidas, golpeadas, violadas, inducidas a prostituírse e a eliminar a vida que levan no ventre. Toda violencia inflixida á muller é unha profanación de Deus, nacido dunha muller. A salvación para a humanidade veu do corpo dunha muller: de como tratamos o corpo da muller comprendemos o noso nivel de humanidade.

Cantas veces o corpo da muller sacrifícase nos altares profanos da publicidade, do lucro, da pornografía, explotado como un terreo para utilizar. Debe ser liberado do consumismo, debe ser respectado e honrado. É a carne máis nobre do mundo, pois concibiu e deu a luz ao Amor que nos salvou. Hoxe, a maternidade tamén é humillada, porque o único crecemento que interesa é o económico.

Hai nais que se arriscan a emprender viaxes penosas para tratar desesperadamente de dar un futuro mellor ao froito das súas entrañas, e que son consideradas como números que sobrexceden a cota por persoas que teñen o estómago cheo, pero de cousas, e o corazón baleiro de amor.

Nacido de muller. Segundo a narración bíblica, a muller aparece no ápice da creación, como resumen de todo o creado. De feito, ela contén en si o fin da creación mesma: a xeración e protección da vida, a comuñón con todo, o ocuparse de todo. É o que fai a Virxe no Evanxeo hoxe. «María, pola súa banda -di o texto-, conservaba todas estas cousas, meditándoas no seu corazón» (v. 19).

Conservaba todo: a alegría polo nacemento de Xesús e a tristeza pola hospitalidade negada en Belén; o amor de Xosé e o asombro dos pastores; as promesas e as incertezas do futuro. Todo o tomaba en serio e todo o puña no seu lugar no seu corazón, incluso a adversidade. Porque no seu corazón arranxaba cada cousa con amor e confiaba todo a Deus.

No Evanxeo atopamos por segunda vez esta acción de María: ao final da vida oculta de Xesús dise, en efecto, que «a súa nai conservaba todo isto no seu corazón» (v. 51). Esta repetición fainos comprender que conservar no corazón non é un bo xesto que a Virxe fixo de cando en vez, senón un hábito.

É propio da muller tomarse a vida en serio. A muller manifesta que o significado da vida non é continuar a producir cousas, senón tomar en serio as que xa están. Só quen mira co corazón ven ben, porque saben "ver en profundidade" á persoa máis aló dos seus erros, ao irmán máis aló das súas fraxilidades, a esperanza no medio das dificultades, a Deus en todo.

Ao comezar o novo ano, preguntémonos: Se mirar ás persoas co corazón? Impórtame a xente coa que vivo? E, sobre todo, teño ao Señor no centro do meu corazón?. Só se a vida é importante para nós saberemos como coidala e superar a indiferenza que nos envolve. Pidamos esta graza: vivir o ano co desexo de tomar en serio aos demais, de coidar aos demais.

E se queremos un mundo mellor, que sexa unha casa de paz e non un patio de batalla, que nos importe a dignidade de toda muller. Dunha muller naceu o Príncipe da paz. A muller é doante e mediadora de paz e debe ser completamente involucrada nos procesos de toma de decisións. Porque cando as mulleres poden transmitir os seus dons, o mundo atópase máis unido e máis en paz. Por tanto, unha conquista para a muller é unha conquista para toda a humanidade enteira.

Nacido de muller. Xesús, recentemente nado, reflectiuse nos ollos dunha muller, no rostro da súa nai. Dela recibiu as primeiras caricias, con ela intercambiou os primeiros sorrisos. Con ela inaugurou a revolución da tenrura. A Igrexa, mirando ao neno Xesús, está chamada a continuala. De feito, do mesmo xeito que María, tamén ela é muller e nai, e na Virxe atopa os seus trazos distintivos. Míraa inmaculada, e sente chamada a dicir "non" ao pecado e á mundanidade. Míraa fecunda e séntese chamada a anunciar ao Señor, a xeralo nas vidas. Míraa, nai, e séntese chamada a acoller a cada home como a un fillo.

Achegándose a María, a Igrexa atópase a si mesma, atopa o seu centro e a súa unidade. En cambio, o inimigo da natureza humana, o diaño, trata de dividila, pondo en primeiro plano as diferenzas, as ideoloxías, os pensamentos partidistas e os bandos. Pero non podemos entender á Igrexa se a miramos a partir das súas estruturas, programas, tendencias, das ideoloxías, da funcionalidade: percibiremos algo dela, pero non o seu corazón. Porque a Igrexa ten o corazón dunha nai.

E nós, fillos, invocamos hoxe á Nai de Deus, que nos reúne como pobo crente. Oh Nai, xera en nós a esperanza, tráenos a unidade. Muller da salvación, confiámosche este ano, custódiao no teu corazón. Aclamámoste: Santa Nai de Deus, Santa Nai de Deus, Santa Nai de Deus!