DOMINGO XXIX DO TPO. ORDINARIO C
+ Enlace orixinal Oracional iVoox
LECTIO:
Un xuíz e u unha viúva-19 outubro 2025
Máis
dunha vez se alude no evanxeo de Lucas á importancia da oración e ás escenas
correspondentes nas que el presenta Xesús retirándose ao monte a orar para
falar co seu Pai-Deus. El era o “benquerido”, o infinitamente querido polo Pai
e en ningún outro sitio -se podemos falar así- se atoparía máis a gusto ca con
el, conversando e intimando co seu Pai Deus. Polo demais, a vida interior de
Xesús tiña que ser algo así coma un fervedoiro de vida ante a tarefa de
redención ou liberación da humanidade que o Pai lle encomendara. Algo que nos
resulta totalmente imposíbel de imaxinar.
En
relación co texto de hoxe, nos escritos do especialista bíblico e compañeiro
xesuíta José Luis Sicre atopoinformación que me resulta axeitada para o
comentario de hoxe. Dinos el que os cristiáns aos que Lucas dirixiu o seu
evanxeo non tiñan moito costume de rezar, posibelmente porque a meirande parte
deles se converteran recentemente do paganismo, “igual ca moitos cristiáns
actuais -dinos el- que só se lembran de Santa Bárbara cando hai tronada”. E a iso
se debería a frecuencia coa que Lucas se refire no seu evanxeo a moi diversos
tipos de oración realizada por distintos personaxes bíblicos relevantes e, de
maneira especial, exemplar e eminente por Xesús.
Polo que parece, a comunidade á que Lucas se dirixía vivía angustiada,
nunha “crise moi grave”, que se podería ver en conexión co que a parábola de
hoxe pon en boca de Xesús ao el nos falar dos “seus elixidos, que claman día e
noite”. Para unha certa comprensión da situación anímica daqueles cristiáns,
que podería asemellarse á de determinados grupos cristiáns ameazados e
perseguidos tamén hoxe en día en determinados países do mundo, cumpriría ter en
conta que Lucas escribiu o seu evanxeo entre os anos 80 e 90 do século I e que
foi precisamente no ano 81 cando subiu ao trono o emperador Domiciano. Este
emperador romano perseguiu duramente os cristiáns tras el promulgar a lei de
que “ningún cristián, unha vez traído ante un tribunal, quedase exento de
castigo se non renunciaba á súa relixión”.
A parábola de Lucas acáelle ben a un contexto coma
este de persecución dos cristiáns, que en consecuencia clamaban xustiza “día e
noite”. Trátase, pois, en tal sentido dunha parábola, como se di no comezo do
texto de Lucas, “verbo da necesidade de orar sempre, sen cansar”.O contraste
entre a fachendosa e prepotente figura do xuíz desprezador de Deus e das
persoase a outra, humilde mais teimuda, da viúva que lle reclama xustiza é moi
instrutivo para calquera cristián consciente da súa fe nun Deus todopoderoso,
que ademais é Pai agarimoso. O modo de a viúva se relacionar, día tras día e
durante moito tempo, co xuíz ou mandatario inxusto, reclamándolle xustiza, viña
ser algo semellante ás protestas coas que no noso tempo persoas ou colectivos
protestan publicamente contra os prexuízos que lles ocasionaron determinadas
persoas ou institucións.
Así
pois, se no caso do xuíz inxusto este accede por puro cansazo e fastío ás
demandas que se lle formulan, no caso da oración que lle diriximos a Deus Pai
trátase de algo ben distinto. Pois El é o Pai que nos queree que endexamais nos
deixará abandonados.A oración procede así da nosa fe en Deus e dános ao tempo
confianza nel, empuxándonos a practicarmos a xustiza e a loitarmos por ela. Ao
revés do comportamento do xuíz inxusto. Porque a oración ha ir sempre
acompañada, como ocorreu no caso de Xesús, pola acción a prol da xustiza, por
unha actitude de proximidade aos pobres e necesitados e por unha clara crítica aos
poderosos.
Ben o formula dalgunha maneira o refrán de “a Deus
rogando e co mazo dando”. Xa que logo, orar e actuar. Ou, como di o coñecido
lema de San Bieito, “ora etlabora”, “ora e traballa”. Unión orante con Deus e
exercicio concreto de evanxelización ou anuncio da “boa nova”. Tal foi a
práctica de Xesús e así deberiamos facer tamén nós. Traballarmos, mais
conscientes ao tempo de que neste noso traballo está connosco a traballar Deus mesmo.
Santo Ignacio de Loiola formulábao ben: “facer as cousas como se todo dependese
de nós e confiarlle a Deus o resultado
coma se todo dependese del”.
Na Lectura
do Antigo Testamento escoitamos como os israelitas tiñan éxito na batalla
contra os amalecitas cando Xosué loitaba coa espada e, ao tempo, o xa entrado
en anos Moisés erguía as mans cara ao ceo pedindo a vitoria. De tal xeito o
traballo bélico e a oración residían aquí en persoas distintas. A oración
resultaba ser tamén en tal caso eficaz, aínda que o experto bíblico Sicre non
deixe de sinalar con razón, algo ironicamente, que “a idea de usar a oración
para matar amalecitas non parece a máis evanxélica”...
Manuel
Cabada Castro
[Manuel Cabada Castro, Boa nova para tempos novos. Comentarios velaíños
aos evanxeos dominicais. Vigo, SEPT (Sociedade de Estudos, Publicacións e
Traballos)-As Edicións do Adro). Ciclos A, B e C. Tres
tomos (2024-2025). Distribución: Editorial Galaxia].
Comentarios
Publicar un comentario