DOMINGO XXII DO TEMPO ORDINARIO - CICLO C
Enlace orixinal Oracional iVoox
LECTIO:
31 agosto 25
Como tantas veces ocorre nas escenas que aparecen nos evanxeos, tamén na de hoxe aparece Xesús tentado polos que non queren entrar con bo e humilde corazón na novidade que nos anuncia. A mensaxe boa, leda e dadora de felicidade do seu reino. Un reino que se artella a contracorrente dos nosos habituais modos de comportármonos.
Aínda que non soubésemos da autoría destes textos, poderiamos sospeitar de quen proceden. En realidade só de Lucas, porque é el quen insiste en presentarnos Xesús como desprendido dos bens materiais, animándonos así a entrar na gran novidade de vivir efectivamente a fraternidade, construíndoa desde a crenza e o sentimento de sabérmonos fillos dun mesmo pai Deus, pai especialísimo del e pai tamén noso. Por iso é, efectivamente, o evanxeo de Lucas o único onde atopamos estas parábolas relacionadas co modo, politicamente incorrecto, de como comportármonos nun banquete. Unha escena que resulta ser moi válida para que nela se poida reflectir o modo de pensar e proceder dun cristián, é dicir, dun seguidor da mensaxe básica de Xesús.
Como vemos, el non rexeita relacionarse con ninguén, aínda que poida tratarse de alguén do que el saiba de antemán que non conxenia co seu comportamento nin coas súas ensinanzas. É xustamente o que ocorre no caso de quen esta vez o convida, sendo como é un “xefe dos fariseos”, que está xa que logo á espreita dalgún erro doutrinal ou comportamental por parte de Xesús. Decatámonos así de que a semente que Xesús vai deixando caer nos corazóns das persoas non está preseleccionada para caer sempre en boa e acolledora terra, senón que pode caer tamén sobre pedrugallo ou nunha silveira. O caso é que este convite lle vai ser a el ocasión para expresar de xeito moi plástico o modo como, pola nosa parte, nos deberiamos comportar na nosa relación con Deus e cos demais.
En primeiro lugar, teriamos que pensar que a relación de Xesús e a nosa cos demais ten que fluír directamente da súa e da nosa relación con Deus. El sabe que toda a súa dignidade e grandeza vén de arriba, do Pai Deus. El non é nada sen o Pai. E este é quen descende cara a nós en Xesús, facéndose nel un de nós, creando igualdade, fraternidade e non “superioridades” coas correspondentes “inferioridades”. Pois estas últimas relacións que rompen coa igualdade non son máis ca perversións do que é básico e fundamental na mensaxe cristiá. O que se nos comunica -á vista do habilidoso comportamento dos convidados e comensais para se colocaren estratexicamente nos postos supostamente máis dignos e apetecíbeis- non é, pois, máis cá tradución visíbel da relación de Xesús co Pai e deste con el así como tamén a tradución e expresión concreta da relación de Xesús connosco e da nosa relación con el.
Hai polo tanto aquí profundidades teolóxicas relacionadas co máis fundamental do acontecemento cristián, que consiste na encarnación de Deus en Xesús. Non se trata polo tanto (no dito de Xesús de que “cando alguén te convide a unha voda non te poñas no primeiro posto”), non se trata –digo- dunha norma ou consello máis, moral ou simplemente táctico, de entre os variados que calquera entendido en asuntos éticos ou educativos nos podería indicar pra acadarmos unha vida digna e humanamente apreciada por todos. Non! Xesús apunta co seu consello a algo que está no fondo mesmo da nosa relación con Deus e, polo tanto, cos demais. É dicir, se Deus se achegou a nós e se igualou connosco, non podemos pola nosa parte pretender ser superiores ou máis dignos cós que viven a carón noso.
Por tal razón, o segundo consello, o que lle dá Xesús directamente ó xefe dos fariseos que o convidou, está estreitamente relacionado co primeiro, afondando aínda máis decididamente nel. É aquí, neste segundo consello, cando a mensaxe cristiá se converte limpamente en “anti-cultural” ou “politicamente incorrecto”. Pois abonda con preguntármonos a nós mesmos se algunha vez na vida fixemos algo que polo menos se lle asemelle ó que nel se di: “Ti, cando deas un xantar ou unha cea, non chames os teus amigos, irmáns, parentes ou veciños ricos”, senón “convida os pobres, eivados, coxos e cegos; e serás ditoso...”. En calquera caso, do que aquí verdadeiramente se trata non é de realizar, literalmente e sen máis, o que na norma ou no consello de Xesús se nos di para fachendear a continuación ante os demais sobre a nosa xenerosidade ou altruísmo. Do que sobre todo se trata é de intentarmos ir cambiando a nosa actitude en relación cos que están máis precisados de axuda ca nós, sen esperarmos deles recompensa algunha.
Actualmente estamos ben informados do que está a pasar con tantas persoas e familias que foxen de lugares de conflitos e guerras cara a zonas que consideran máis seguras. E tamén sabemos das enormes dificultades coas que se encontran esas persoas cando solicitan axuda e protección onda nós. Pois ben, cando o aínda recente papa Francisco nos falaba sobre estes temas, en relación por exemplo cos refuxiados, sabemos ben que non se mordía a lingua. Deberiamos supoñer que el estaría ben informado sobre que o cristianismo non é unha serie de bonitas teorías ou crenzas nas que debemos teoricamente crer, senón que é un modo de proceder na vida polo que, fronte ás excesivas preocupacións particularistas, deberiamos estar abertos e activos en relación cos problemas dos demais. Abertos no sentido de que esteamos dispostos a lles abrir a nosa casa, a nosa mesa etc., tal como reza o consello de Xesús: “Cando deas un banquete, convida os pobres, eivados, coxos e cegos...”.
Non deberiamos esquecer, así e todo, que a este consello de Xesús lle seguen un par de breves e fermosas palabras. Son estas: “e serás ditoso”. Fermosas digo, porque a veces pensamos que xa está ben que o noso Deus nos estea pedindo sempre renuncias, sacrificios e cousas así, cando a verdade é que foi El mesmo quen puxo nos nosos corazóns ese insaciábel desexo de dita e de felicidade. E se El nos deu ese desexo é porque quere que sexamos felices e que busquemos a felicidade. Mais a felicidade non se acada -tal como nolo refire hoxe Lucas- a golpe de egoísmos e de pechármonos nos propios intereses, apartando así a nosa vista das necesidades dos demais. Formúlao ben ademais o sabio dito popular: “é máis feliz quen dá ca quen recibe”. E se non cremos niso, fagamos algunha vez a proba para ver que pasa...
Manuel Cabada Castro
https://youtu.be/nI46BrLBqwA?si=CmfNgRAg4ZYGrPhH
https://youtu.be/gQByzTSQoO0?si=pcV28Avxg6N7NvWC
Comentarios
Publicar un comentario