DOMINGO XVIII DO TPO. ORDINARIO C

2.8.25

DOMINGO XVIII DO TPO. ORDINARIO C

Oracional Galego en Spotify + Enlace orixinal Oracional iVoox

LECTURAS DO DÍA

LECTIO:

DOMINGO XVIII T. O.

(3 agosto 2025)

É moi difícil, por non dicir imposíbel, imaxinar a “nada”: que non houbese nada, nin eu nin vós, nin ninguén. Nin terra, nin mar, nis estrelas etc. En realidade non pasaría nada, nin sequera habería a máis mínima posibilidade de que puidésemos protestar por tal “cousa”.

Así e todo, pensamos que existir, vivir, soñar, amar e moitas cousas máis que somos e que facemos é o máis natural do mundo. Así o podemos pensar, mais esquecemos así que o noso ser, a nosa vida e canto con ela está unido non son cousa nosa. Pois o que somos e o que vemos ten que vir en definitiva doutra realidade que sexa plenamente dona de si mesma, é dicir, de alguén que en si mesmo sexa plenitude de vida e de poder. A iso, dun ou outro xeito, chamámolo Deus. É el quen decide, no seu misterio infinito e inabarcábel, facer que exista algo que non é El. Sen se sentir obrigado a tomar tal decisión, porque sendo el quen é non pode precisar de nada nin de ninguén. Pois ben, pola manifestación humana de Xesús podemos dicir que ese Deus é a plenitude infinita de Pai, Fillo e Espírito.

Agora ben, por que decidiu este Deus que existísemos, por que nos creou? Misterio fondo e infinito, como infinito é o propio Deus. Baseándonos aquí tamén na revelación de Xesús, poderiamos dicir así e todo que nos creou porque nos quixo, porque nos amou, porque El –tal como se nos di no evanxeo de Xoán- é amor. Non porque teña amor, senón porque el é amor. Ou dito doutra maneira -e así conectamos xa co texto do evanxeo de Lucas- porque el non é “cobizoso”, porque Deus non ten nada que ver coa “cobiza”. Deus é pura liberdade e xenerosidade, meirandes cá calquera outra liberdade ou xenerosidade que poidamos imaxinar ou pensar.

É este mesmo Deus Pai quen -moito máis xenerosamente aínda- nos dá o seu propio Fillo e o converte en irmán noso, participando en todo da nosa humanidade, do noso nacer, das angueiras do noso vivir e do noso morrer. Que máis nos pode El dar? Se el nos dá o seu Fillo, dásenos tamén el mesmo a nós con el, porque o seu Fillo é coma el. Tal e como no evanxeo se nos pon en boca de Xesús, dirixíndose ó apóstolo Filipe, “quen me ve a min ve o Pai”. Se algo é Xesús, é ser tamén, ao ser imaxe do Pai, pura xenerosidade, pura entrega a aqueles cos que conviviu, creando liberdade, amor e xustiza por onde queira que andou. E cando se vai, cando deixa de estar histórica ou biograficamente entre nós, dánoso seu Espírito, o mesmo espírito de Xesús, ese Espírito que endexamais se ausentará deste mundo. Un Espírito que move a Igrexa e as conciencias de todos cara a unha meirande xenerosidade cos pobres e necesitados do mundo enteiro. É ese mesmo espírito de xenerosidade o que se nos mostra no evanxeo de Lucas cando se nos pon en boca de Xesús esta advertencia programática: “Atención: gardádevos da cobiza”... Porque só se somos xenerosos con todos, especialmente cos máis necesitados, chegaremos a asemellaremos a quen é viva presenza no mundo da xenerosidade de Deus Pai.

A cobiza desenfreada é a que leva o mundo ós desaxustes sociais e ás guerras. Son moitos os analistas que sosteñen que é a cobiza do gran capital, dos grandes poderes e fortunas, a que está na base da gran crise económica que afecta de tantas maneiras as persoas de menos recursos. A cobiza non quere oír falar de xenerosidade, de fraternidade, de igualdade. O que quere é ter sempre máis a costa de quen sexa e como sexa. Quere ateigar de bens e riquezas os seus propios hórreos ou celeiros e, se non caben neles, derruílos para construír outros máis capaces e seguros. A cobiza amorea para si, péchase sobre si mesma, só pensa en si e dise a si mesma, tal e como moi plasticamente se nos di no evanxeo de Lucas: “Amigo, xa tes aí reservas para moitos anos; descansa, come, bebe e ¡a vivir!”. A cobiza non comparte. É todo o contrario dese Deus que é, todo el, xenerosidade e fraternidade. Por iso nos di Paulo (na segunda Lectura) que a cobiza “é unha idolatría”. Porque o Deus que o cobizoso adora é el mesmo, os seus bens. Bens que en definitiva non deixan de ser efémeros, porque non son quen de “salvar” a vida, é dicir, de saciar os nosos insaciábeis desexos de vivir. Pois ben sabemos que a gadaña da morte non fai excepcións con ninguén.

Abrírmonos á xenerosidade e á fraternidade igualitaria, fuxindo da cobiza, é algo decisivo no modo cristián de pensar e de actuar. Comportándonos así, daremos cumprimento ó que Paulo nos di na carta ós Colosenses: “Alí (ou sexa, na vida cristiá) xa non hai máis nin grego nin xudeu, nin circuncisión nin pagán, bárbaro, escita, escravo nin libre, senón que Cristo é todo en tódalas cousas”.

Manuel Cabada Castro