FICHA E LECTIO: DOMINGO 18 DE ORDINARIO C
FICHAS ANTERIORES: FICHA 1 / FICHA 2
Contra cobiza,
xenerosidade
(31 xullo 2022)
É moi difícil, por non dicir
imposíbel, imaxinarmos a “nada”: que non houbese nada, nin eu nin vós, nin
ninguén. Nin terra, nin mar, nis estrelas. Simplemente nada. En realidade non
pasaría nada, nin sequera habería a máis mínima posibilidade de que puidésemos
protestar por iso, por non haber nada
A pesar de todo, pensamos que
existir, vivir, soñar, amar e moitas cousas máis que somos e que facemos é o
máis natural do mundo. Así o podemos pensar, mais esquecemos dese modo que o
noso ser, a nosa vida e canto con ela está unido non son cousa nosa. Pois a
realidade que somos e que vemos ten que vir en definitiva doutra realidade que
sexa plenamente dona de si mesma, é dicir, de alguén que sexa plenitude de vida
e de poder. A iso chamámolo Deus. É el quen decide, no seu misterio infinito e
inabarcábel, facer que existan cousas e persoas coma nós ademais del. Sen se
sentir obrigado a tomar esa decisión, porque sendo el quen é non pode precisar
de nada nin de ninguén. Pola manifestación humana de Xesús sabemos que ese Deus
é a plenitude infinita do Pai, do Fillo e do Espírito.
Agora ben, por que decidiu este Deus
que existísemos, por que nos creou? Misterio fondo e infinito, como infinito é
o mesmo Deus. Baseados aquí tamén na revelación de Xesús, poderiamos dicir así
e todo que nos creou porque nos quere, porque nos ama, porque el –tal como se
nos di no evanxeo de Xoán- é amor. Non porque teña
amor, senón porque el é amor. Ou dito doutra maneira -e así
conectamos xa co evanxeo de Lucas de hoxe- porque el non é “cobizoso”, porque
Deus non ten nada que ver coa “cobiza”. Deus é pura liberdade e xenerosidade,
meirandes cá calquera outra liberdade ou xenerosidade que poidamos imaxinar ou
pensar.
É este mesmo Deus Pai, que xenerosamente
nos crea, o que, moito máis xenerosamente aínda, nos dá o seu propio Fillo e o
converte en irmán noso, participando en todo da nosa humanidade, do noso nacer,
das angueiras do noso vivir e do noso morrer. Que máis nos pode dar? Se el nos
dá o seu Fillo, dásenos tamén el mesmo a nós con el, porque o seu Fillo é coma
el. Tal e como no evanxeo se nos pon en boca de Xesús, dirixíndose ó seu
apóstolo Filipe, “quen me ve a min ve o Pai”.
Por iso, se algo é Xesús, é ser
tamén, por ser imaxe do Pai, pura xenerosidade, pura entrega a nós, a aqueles
cos que conviviu, creando liberdade, amor e xustiza por onde queira que andou.
E cando se vai, cando deixa de estar biograficamente entre nós, dános, dóanos,
o seu Espírito, o mesmo espírito de Xesús, ese Espírito que xa nunca máis se
ausentará deste mundo. Ese Espírito que move a Igrexa e as conciencias de todos
cara a unha meirande xenerosidade cos pobres e necesitados do mundo enteiro. É
ese mesmo Espírito o que move o papa Francisco a anunciar e practicar a xenerosidade
e misericordia cos necesitados por onde queira que vai e que move tamén tantas
outras persoas anónimas do mundo enteiro a ocupárense dos demais.
Ese mesmo espírito de xenerosidade é
o que se nos mostra hoxe no evanxeo de Lucas cando se nos pon en boca de Xesús
esta advertencia programática: “Atención: gardádevos da cobiza”... Porque só se
somos xenerosos con todos, e sobre todo cos máis necesitados, nos asemellaremos
a ese Xesús que é presenza viva no mundo da xenerosidade do Deus Pai de todos.
A cobiza desenfreada é a que leva o
mundo ós desaxustes sociais e ás guerras. Son moitos os analistas que sosteñen
que é a cobiza do gran capital, dos grandes poderes e fortunas, a que está na
base da gran crise económica que afecta de tantas maneiras sobre todo as
persoas de menos recursos. A cobiza non quere oír falar de xenerosidade, de
fraternidade, de igualdade. O que quere é ter sempre máis a costa de quen sexa
e como sexa. Quere ateigar de bens e riquezas os seus propios hórreos ou
celeiros e, se non caben neles, derruílos para construír outros máis capaces e
seguros. A cobiza amorea para si, péchase sobre si mesma, só pensa en si e dise
a si mesma, como moi plasticamente se nos di no evanxeo de Lucas: “Amigo, xa
tes aí reservas para moitos anos; descansa, come, bebe e ¡a vivir!”. A cobiza
non comparte. É todo o contrario dese Deus que é, todo el, xenerosidade e
fraternidade. Por iso nos di Paulo (na segunda Lectura) que a cobiza “é unha
idolatría”. Porque o Deus que o cobizoso adora é el mesmo, os seus bens. Bens
que en definitiva non deixan de ser efémeros, porque non son capaces de
“salvar” a vida humana, é dicir, de saciar os nosos insaciábeis desexos de
vivir. Pois ben sabemos que a gadaña da morte en definitiva non fai excepcións
con ninguén.
Abrírmonos
á xenerosidade e á fraternidade igualitaria, fuxindo da cobiza, é algo
moi importante para o modo cristián de pensar e de actuar. Se nos comportamos
así, daremos tamén cumprimento ó que Paulo nos di na mesma carta ós Colosenses:
“Alí (ou sexa, na vida consecuentemente cristiá) xa non hai máis nin grego nin
xudeu, nin circuncisión nin pagán, bárbaro, escita, escravo nin libre, senón
que Cristo é todo en tódalas cousas”. É dicir, só hai igualdade e fraternidade.
O
que deberiamos, pois, facer, se é que queremos realmente vivir, é non gardar a
propia vida para nós mesmos. Da mesma maneira que o propio Deus non quixo
gardar a súa vida para si mesmo, senón que a sementou tamén no mundo e en nós.
E se non queremos clausurarnos en nós mesmos, teremos que facer que os demais
vivan tamén, por máis que iso poida supoñer pór incluso en perigo a nosa propia
vida. Aínda que, en realidade, perdela, o que se di perdela, nunca ocorrerá,
pois darásenos, devolverásenos, acugulada de bens, alomenos no alén da nosa existencia
terrea. Que santo Ignacio de Loiola (hoxe, 31 de xullo, é o día da súa
festividade) interceda por nós pra chegarmos a entender estas marabillas de
Deus!
Manuel Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario